Κάθε φορά που διαβάζω στην Παλαιά Διαθήκη για την κιβωτό του Νώε και τον κατακλυσμό σκέφτομαι πως κι εμείς το ίδιο πρέπει να πράττουμε. Να φτιάχνουμε δηλαδή κι εμείς σαν το Νώε τη δική μας κιβωτό πριν έρθει ο κατακλυσμός. Για μας η κιβωτός μας είναι η ψυχή μας! Μην περιμένουμε να βρεθούμε πρώτα εκτεθειμένοι στην καταιγίδα για να τρέξουμε στο Χριστό. Τώρα που καθόμαστε στη λιακάδα να πηγαίνουμε σ’ Εκείνον. Ας γίνει η προσευχή μας το καταφύγιο, το ορμητήριο μας, ‘τόπος’ συνάντησης μας με τον Αγαπημένο μας! Να κάνουμε σχέση μαζί Του γιατί αν Τον νιώθουμε κοντά μας στη λιακάδα τότε πώς δεν θα Τον έχουμε μαζί μας και τις δύσκολες ώρες που θα Τον χρειαζόμαστε;
Ετοιμάστηκα και δεν ταράχτηκα μας λέει και ο ψαλμωδός Δαβίδ [ ψαλμ.118,60] και αναλογίζομαι και τους στρατιώτες που σε καιρό ειρήνης προετοιμάζονται για τον πόλεμο! Έτσι λοιπόν αν δε φροντίζουμε σε καιρό ειρηνικό και ηρεμίας να ενισχύουμε τους δεσμούς μας με το Νικητή της φθοράς, της λύπης και του θανάτου την κρίσιμη ώρα θα υποστούμε πανωλεθρία και η ψυχή μας θα νιώσει καταρρακωμένη και ανίσχυρη να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Αν όμως η δοκιμασία τη βρει ούσα με το Χριστό τότε θα νιώθει γενναία, ρωμαλέα και με υπομονή και πίστη θα διαχειριστεί τα προβλήματα και θα βγει αλώβητη και με πιο στενούς δεσμούς πίστης, ευγνωμοσύνης και αγάπης απέναντι σε Εκείνον που τη στήριξε και την προστάτευσε!
Μόνο όταν νιώθουμε ότι έχουμε συνοδοιπόρο και σύμμαχο το Χριστό θα μπορέσουμε να πορευθούμε ακόμα και μέσα από τη σκιά του θανάτου και να μη φοβηθούμε κανένα κακό [ ψαλμ.22]. Μια τέτοια όμως σχέση και δυναμική αναπτύσσεται και καλλιεργείται σε καιρό ειρήνης. Μην αναβάλλουμε λοιπόν και ας μη νομίζουμε ότι η ζωή μας θα είναι πάντα ανέφελη. Ας προετοιμαζόμαστε και είναι σίγουρο πως και πολλά μπορούμε να προλάβουμε και να αποφύγουμε αν είμαστε μαζί με το Χριστό και όπως ο Νώε προσάραξε στη στεριά του Αραράτ μετά τον κατακλυσμό έτσι κι εμείς μετά από τις δικές μας δοκιμασίες θα προσαράζουμε στη στεριά του Χριστού μας που είναι ο πιο ακλόνητος βράχος της ιστορίας! Άρα λοιπόν και σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου μπορούμε να είμαστε με το Χριστό γιατί είναι προς όφελος της ψυχής μας να συναναστρέφεται σε κάθε περίπτωση τον αιώνιο Αγαπημένο της! (Α.Κ.Β)