Μάρτιος 2020*
Αγαπημένο μου παιδί,
Έλαβα πριν λίγο με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο την εργασία σου πάνω στο θέμα που σας είχα αναθέσει εξ αποστάσεως: τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας την εποχή αυτή της πανδημίας. Παρατηρώ πως έχεις εμβαθύνει πολύ στο θέμα του πρόσκαιρου, του αιφνίδιου και του θανάτου. Καταλαβαίνω ότι, μετά τις οικογενειακές σου δοκιμασίες πριν λίγο μόλις καιρό, η πανδημία που αντιμετωπίζει τώρα η ανθρωπότητα ήρθε να προσθέσει στην ψυχούλα σου ακόμα περισσότερο βάρος. Αναλογίζομαι τώρα με πόνο, διαβάζοντας το δικό σου γραπτό, πόσοι άλλοι έφηβοι υπάρχουν που, μαζί με «το πρώτο ξάφνιασμα της νιότης» τους, είχαν πρόσφατα βιώσει και κάτι τραγικό (διαζύγια, ανεργία γονέων, αρρώστιες και θανάτους). Και βρίσκονται στη θέση σου: επωμίζονται επιπλέον και την οδύνη του κορωνοϊού. Ξέρεις, στο ηλεκτρονικό κείμενο έχει υπογραμμιστεί το όνομα του ιού που μόλις έγραψα, ενός ιού που κατακλύζει ήδη την ανθρωπότητα. Είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα, και όμως τόσο αιφνίδιο, που, όπως και να γράψω αυτή τη λέξη, ο ορθογραφικός έλεγχος δεν την αναγνωρίζει!
Ας σκεφτούμε όμως πάλι αυτά που μου γράφεις. Λες πως κάποιες ώρες οι καταστάσεις πάνε να σε καταβάλλουν. Ας "κάνουμε το μυαλό μας ένα εργοστάσιο καλών σκέψεων, καλών λογισμών", όπως μας έχει συμβουλέψει ένας άγιος. Τα μέτρα που παίρνονται είναι πολύ αυστηρά και φαίνεται πως μας φοβίζουν όλους. Αλλά αν το δούμε λίγο διαφορετικά, θα καταλάβουμε πως είναι μέτρα πρόληψης, που επιβάλλονται για να μας προστατέψουν από την πανδημία, όχι για να μας βλάψουν… Ο φόβος, όταν δεν γίνεται φοβία ή δειλία, είναι φυσικό αίσθημα που ενεργοποιείται για την προστασία μας. Έχει βοηθήσει τον άνθρωπο στην επιβίωσή του μέσα σε χιλιάδες χρόνια. Δεν τον αφήνουμε όμως να μας καταβάλλει. Δεν χρειάζεται να φιλοξενούμε στο μυαλό μας κάθε δυσάρεστη είδηση που κυκλοφορεί ούτε να δανείζουμε για πολλή ώρα τον νου μας στα δυσάρεστα νέα της τηλεόρασης.
Ακόμα, και πολύ φυσικά, μας κοστίζει που χρειάζεται τώρα να αποχωριστούμε τόσους αγαπημένους ανθρώπους για ένα διάστημα. Ωστόσο, όπως ήδη το έχεις καταλάβει, ο περιορισμός αυτός μας χαρίζει επίσης και ένα δώρο. Μας κάνει πιο ευγνώμονες για τη ζωή, για τους ανθρώπους, για κάθε τι που έχουμε ζήσει και που το θεωρούσαμε αυτονόητο και "φυσικό μας δικαίωμα". Πόσο πολύτιμα μας φαίνονται όλα τώρα! Με πόση λαχτάρα θα τα ξαναβρούμε όταν θα έρθει η ώρα! Πόσο θα έχουμε κατανοήσει την αξία τους όταν θα ξαναγυρίσουμε στη φυσιολογική ζωή! Μην σκέφτεσαι ότι "έχασες" το παιχνίδι, όπως γράφεις. Δεν έκανες κανένα λάθος και δεν έχασες σε κανέναν αγώνα. Τώρα ο αγώνας μας είναι αυτός: προσέχουμε, περιμένουμε, ελπίζουμε και προσευχόμαστε με όλη μας την ψυχή. Ησυχάζουμε.
Η ανθρωπότητα δεν είναι παντοδύναμη, όπως θα καταλαβαίνεις πια. Μπορεί όμως να κάνει υπομονή, να μαθαίνει και να γίνεται πιο δυνατή μέσα από τις δυνατές προκλήσεις. Το ίδιο βλέπω και στο γραπτό σου, που μου φάνηκε εξαιρετικό μέσα στην ωριμότητά του. Είναι θαυμάσιο το ότι νοιάζεσαι και καταλαβαίνεις τον πόνο των ανθρώπων όλης της γης, αναπτύσσοντας, μέσα από τη δοκιμασία που περνάμε, μια ευαισθησία και μια ανθρωπιά, την οποία η εγωιστική γνώση του κόσμου (μέχρι τούτη τη στιγμή τουλάχιστον) δεν θα σου την έδινε ίσως ποτέ.
Είσαι θυμωμένη με το κακό που γίνεται, μου λες. Ας ξαναπιάσουμε όμως τους καλούς λογισμούς. Τι καλό μπορεί να γίνει από εμάς; Τώρα είναι, για παράδειγμα, η ευκαιρία να ξαναβρεθούν οι αποστασιοποιημένες (δηλαδή όλες οι) οικογένειες. Να γνωριστούν από την αρχή, να συζητήσουν γιατί έχουν επιτέλους τον χρόνο, να φάνε στο κοινό τραπέζι – καθένας έτρωγε μόνος ανάλογα με το πρόγραμμά του, να παίξουν πάλι μαζί. Αξιοποίησε τον χρόνο που έχεις για ό, τι καλύτερο μπορείς. Συνέχισε να γράφεις, όποτε νιώθεις την ανάγκη. Είναι μια δημιουργική διέξοδος. Συνέχισε να μαθαίνεις, να καλλιεργείς τα ταλέντα σου και να εκτιμάς τη ζωή και τους ανθρώπους.
Μην ξεχνάς να ελπίζεις, να υπομένεις, να είσαι αισιόδοξη. Ξέρω από τη δική μου νεότητα πως η υπομονή είναι άγνωστη λέξη για την ηλικία των δεκαπέντε χρόνων. Όμως σου δίνεται η ευκαιρία να γνωριστείς από νωρίς με αυτή τη μεγάλη αρετή. Και η «απόγνωση» που αναφέρεις ας μην καταφέρει να περιορίσει το οπτικό σου πεδίο στο μέλλον: αυτό που συμβαίνει στο παρόν μας δεν θα διαρκέσει για πάντα. Η χαρά σε περιμένει να συναντηθείτε ξανά μετά τη δοκιμασία.
Δεν είσαι μόνη, καλό μου παιδί. Πάντα στο πλευρό σου θα είναι οι άνθρωποι που σε αγαπούν (ακόμα και αν δεν τους βλέπεις, όπως δεν βλέπεις εμένα, τώρα που σου γράφω). Πάντα στο πλάι σου θα είναι και ο ίδιος Θεός. Αυτός που η ανθρωπότητα τόσο πολύ Τον έχει πληγώσει και Τον έχει αρνηθεί. Αν τα χρήματα που δίνονται σε πολέμους ή πολυτέλεια στον κόσμο δίνονταν για τη θεραπεία του κάθε πάσχοντος ανθρώπου, του κάθε αρρώστου, του κάθε πεινασμένου επίσης, θα ήμασταν όλοι πολύ πιο ασφαλείς και ευτυχισμένοι σε έναν κόσμο που περιμένει την Άνοιξη... Την Άνοιξη, που στο άρρωστο οικολογικό περιβάλλον μας, ακόμα αργεί. Όμως η εγωιστική μας οικουμένη τώρα μόλις αρχίζει να καταλαβαίνει το λάθος. Και τώρα συνειδητοποιεί το πόσο εξαρτιόμαστε ο ένας από τον άλλο. Ένα αόρατο στο μάτι μικρόβιο στοιχίζει όσο καμιά περιουσία στον κόσμο όλο, καμιά εξουσία, καμιά μόδα και επίδειξη, κανείς εγωισμός. Ήρθε η ώρα της αλληλεγγύης και της κατανόησης. Αυτό είναι ένα μήνυμα που ελπίζω να το πάρει η δική σου γενιά.
Εύχομαι να είσαι υγιής και γεμάτη αγάπη. Ο Θεός είναι Αγάπη. Θα τα ξαναπούμε!
Με την αγάπη μου
Η καθηγήτριά σου
Ε.Κ.
*διασκευή μιας πραγματικής επιστολής