1021. Η ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ.
Γύρω από τον Ναπολέοντα τον Α΄ είχαν συγκεντρωθεί οι μεγαλύτεροι κι οι καλύτεροι στρατηγοί απ το επιτελείο του. Μιλούσαν για τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής τους και για τα πιο σημαντικά γεγονότα της στρατιωτικής τους σταδιοδρομίας. Ο Ναπολέων τους άκουγε με προσοχή και σε κάποια στιγμή τους διέκοψε:
- Κύριοι, τους λέγει, μπορείτε να μου πείτε ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου;
- Η μάχη στο Μαρέγκο, Μεγαλειότατε, του απαντά ο ένας.
- Η νίκη στις Πυραμίδες, παρατηρεί ένας άλλος.
- Οι δόξες του Άουστερλιτς, διαβεβαιώνουν οι άλλοι.
- Όχι, όχι, τους διακόπτει ο Ναπολέων, η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου ήταν η αξέχαστη εκείνη ημέρα που κοινώνησα για πρώτη φορά.
Οι αξιωματικοί του αλληλοκοιτάχθηκαν μ΄έκπληξη: Ένας μόνο δάκρυσε από συγκίνηση. Ο Ναπολέων κτυπώντας τον ελαφρά στον ώμο του είπε:
- Πολύ καλά, φίλε μου, είμαι ευτυχής, γιατί με κατάλαβες.
1024. ΜΟΙΡΑΖΟΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ.
Σ΄ένα νοσοκομείο νοσηλευόταν κάποιος κληρικός που εποικοδομούσε με την υπομονή του όλους τους παρισταμένους. Υπέφερε από μια σοβαρή ασθένεια κι έπρεπε να εγχειρισθεί.
Ο ιατρός που του έκανε την οδυνηρή εγχείρηση έμεινε κατάπληκτος από την μεγάλη του υπομονή. Ούτε ένα αναστεναγμό δεν είχε αφήσει για να εκδηλώσει τον πόνο του.
- Μα που βρίσκεις τόση δύναμη, τον ρωτά ο ιατρός, και μπορείς να υποφέρεις χωρίς γογγυσμό;
Ιατρέ μου, του απαντά ο ενάρετος κληρικός, σήμερα το πρωί δέχτηκα στην καρδιά μου το Λυτρωτή μου στην Αγία Κοινωνία, γι αυτό και μοιράζομαι μαζί τον πόνο!
(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 467-468)