Πολύ θα ήθελα αυτές τις μέρες να κάθομαι σπίτι και όλη μέρα να ησυχάζω, να προσεύχομαι και να μελετώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως εργάζομαι σε σούπερ μάρκετ και όχι μόνο δεν προβλέπεται να κάτσω σπίτι αλλά αντίθετα πρέπει να δίνω εκεί όλη μου την ενέργεια. Τον πρώτο καιρό στενοχωριόμουν που ερχόμουν σπίτι κατάκοπος. Σκεφτόμουν ότι έχανα το χρόνο μου. Έκατσα και σκέφτηκα να ζητήσω στην προσευχή μου να μου δώσει ο Κύριος την ευκαιρία να έχω χρόνο και ενέργεια για τις πνευματικές μου ασχολίες. Όταν τελείωσα όμως την προσευχή είχα καταλάβει πως για κάποιο λόγο δουλεύω εκεί, σε ένα τόσο απαιτητικό μαγαζί. Κι αντί να κάνω προσευχή, θα μπορούσα να είμαι προσευχή και να προσφέρω τον εαυτό μου στους συνανθρώπους μου, τους συναδέλφους και τους πελάτες, εργαζόμενος έτσι για το Χριστό!
Κι έτσι άλλαξε αμέσως η ψυχολογία μου! Παραμερίζοντας την προσωπική μου θλίψη, ήμουν ένα χαμόγελο για τον κόσμο, τους έλεγα αστεία, αισιόδοξα πράγματα αλλά και τους μιλούσα για το Χριστό και για την ψυχή τους, ανάλογα με την οικειότητα που είχα με τον καθένα και με διάκριση κάθε φορά, προσεκτικά. Και μέχρι σήμερα αυτό κάνω. Τα πράγματα όμως δεν είναι εύκολα. Οι άνθρωποι είναι πολύ τρομαγμένοι… ανθρώπους που τους ξέρω πέντε χρόνια τους βλέπω τώρα πολύ διαφορετικούς. Είναι μέρες που ψάχνω απεγνωσμένα να δω κάποιον να χαμογελάει, να μην έχει τον τρόμο και την απόγνωση στα μάτια του, να μην έχει χάσει την ψυχραιμία του. Τα λόγια τους : ‘ τί κακό μας βρήκε; τί θα γίνουμε; πού καταντήσαμε;’ Και ο Θεός μόνο στη φράση ‘μας τιμωρεί ο Θεός’. Όπως κι αν τους αναφέρω το Χριστό, είναι σαν να τους μιλάω για ένα φάντασμα, ένα σούπερ ήρωα όπως ο σούπερμαν που τον επινοήσαμε για να μας δίνει μια ψεύτικη παρηγοριά. Σαν να μην είναι ο Χριστός ο Δημιουργός, ο Θεός μας που μας αγαπάει τόσο!
Φόβος και απόγνωση, μπλοκάρισμα του μυαλού, κλείσιμο της καρδιάς… οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Κάθε βράδυ τα μαζεύω όλα αυτά μέσα μου και τα δίνω στο Χριστό. Και ο Κύριος μου δίνει δύναμη γιατί τις περισσότερες φορές με παίρνει από κάτω. Οι νέοι μού λένε: ‘ ευτυχώς που έχουμε και τη συνδρομητική τηλεόραση’, οι μεγαλύτεροι μού λένε : ‘ τί δόξα τω Θεώ αγόρι μου, δε βλέπεις τί γίνεται;’ Μάταια αναζητώ κάποιον να μιλήσει για μετάνοια, ελπίδα στο Χριστό και αλλαγή πλεύσης! Όλοι περιμένουν να περάσει η μπόρα και να κάνουν ό,τι έκαναν με μεγαλύτερο ζήλο! Και μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό η κουβέντα του Πόντιου Πιλάτου όταν είδε τον Ιησού καταμαστιγωμένο, ραπισμένο και ταπεινωμένο ‘ Ίδε ο άνθρωπος’ ( Ιωαν.ιθ,6) κι όπως το μεταφράζει ο μακαριστός Τρεμπέλας ‘Κοίτα σε ποια άθλια κατάσταση κατάντησε ο άνθρωπος’. Τι ειρωνία! Ο Θεός να γίνεται άνθρωπος και να σταυρώνεται και να ανασταίνεται για να γίνουμε εμείς Θεοί κι εμείς να είμαστε απελπισμένοι, χωρίς Θεό και έχοντας απαξιώσει και περιφρονήσει μια τέτοια δωρεά! Κρίμα!(Κ.Δ.Κ)