Το πτηνό του ουρανού 

Ο όσιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης κολυμπούσε στη θάλασσα των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Είχε όμως κι ένα χάρισμα, μια ξεχωριστή εύνοια, μια σπάνια χάρι που σε λίγους δίνεται: Πετούσε στον αέρα! Δεν ήταν μόνο συμβολικά πετεινό του ουρανού για την ολοκληρωτική ακτημοσύνη και τη μεγάλη του άσκησι, αλλά και κατά κυριολεξία. Πετούσε απ’ τον ένα τόπο στον άλλο! Χωρίς φτερά. Τέτοια άγια σώματα σαν του Καυσοκαλύβη, εξαϋλωμένα, ανάλαφρα, άσαρκα, δεν χρειάζονται φτερά. Τους δίνει η θεία χάρις φτερά, γίνονται ολόκληρα ένα φτερό, άυλο, αγγελικό.
Αυτόπτης μάρτυς αυτής της χαρισματικής πτήσεως του οσίου είναι ο ίδιος ο βιογράφος του, ο Θεοφάνης επίσκοπος Περιθεωρίου. Να πώς περιγράφει το συμβάν:

«Μια μέρα ξεκίνησα από το μοναστήρι του Βατοπεδίου μ’ έναν άλλο αδελφό για την καλύβα του Καυσοκαλύβη. Δυστυχώς δεν τον βρήκα εκεί. Λυπήθηκα και έψαχνα τριγύρω, μήπως και τον συναντήσω κάπου. Ανέβηκα λίγο πίσω από την καλύβα του και ενώ κοίταζα προς τον δρόμο του κυρ-Ησαΐου, να τον, τον βλέπω στη γούρνα του Αγελαρίου, μακριά έως δύο μίλια. Σ’ όλο αυτό το διάστημα ο δρόμος είναι δύσβατος και ο τόπος πετρώδης. Ίσια διάβασι δεν υπάρχει πουθενά. Και, ω του θαύματος! Βλέπω τον άγιο ανυψωμένο από τη γη, πάνω ψηλά στον αέρα! Πετούσε σαν αετός υπόπτερος πάνω από το δάσος, πάνω από τα θεόρατα βράχια κι ερχόταν προς το μέρος μου!
Τη στιγμή εκείνη τρόμαξα και φώναξα «Μέγας ει Κύριε…» κι από τον φόβο μου τραβήχθηκα προς τα πίσω, ενώ, εν ριπή οφθαλμού, εκείνος έφθασε ψάλλοντας στο μέρος που στεκόμουν εγώ! Τι έψαλλε, δεν κατάλαβα, συνεπαρμένος από το θαύμα που αντίκρυζα μπροστά μου.
Έπεσα στα πόδια του, του έβαλα μετάνοια. Εκείνος με ρωτούσε διαρκώς:
- Πόση ώρα έχεις στον τόπο αυτόν;
Έπειτα μ’ έπιασε πατρικά, με οικειότητα από το χέρι και μ’ έβαλε μέσα στην καλύβα του. Κι αφού με δίδαξε και με συμβούλεψε αρκετά, μου είπε:
- Πρόσεχε να μην πης σε κανένα τίποτε απ’ ό,τι είδες, όσο βρίσκομαι στην παρούσα ζωή. Και μάθε πως μια μέρα θα γίνης ηγούμενος και μετά μητροπολίτης Αχριδών! Πολλές δοκιμασίες σε περιμένουν. Αλλά κάνε υπομονή και γίνε μιμητής του Χριστού που κρεμάσθηκε στο ξύλο του Σταυρού. Αυτός θα είναι ο βοηθός σου στους πειρασμούς, στις θλίψεις και στους μαρτυρικούς αγώνες σου.
Πράγματι όλα όσα προείπε πραγματοποιήθηκαν στη ζωή μου, καθώς τα ζωγράφισε ο προφητικός του λόγος».
(Ο Καυσοκαλύβης)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β, σ. 145-147)
Το πτηνό του ουρανού
Ο όσιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης κολυμπούσε στη θάλασσα των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Είχε όμως κι ένα χάρισμα, μια ξεχωριστή εύνοια, μια σπάνια χάρι που σε λίγους δίνεται: Πετούσε στον αέρα! Δεν ήταν μόνο συμβολικά πετεινό του ουρανού για την ολοκληρωτική ακτημοσύνη και τη μεγάλη του άσκησι, αλλά και κατά κυριολεξία. Πετούσε απ’ τον ένα τόπο στον άλλο! Χωρίς φτερά. Τέτοια άγια σώματα σαν του Καυσοκαλύβη, εξαϋλωμένα, ανάλαφρα, άσαρκα, δεν χρειάζονται φτερά. Τους δίνει η θεία χάρις φτερά, γίνονται ολόκληρα ένα φτερό, άυλο, αγγελικό.
Αυτόπτης μάρτυς αυτής της χαρισματικής πτήσεως του οσίου είναι ο ίδιος ο βιογράφος του, ο Θεοφάνης επίσκοπος Περιθεωρίου. Να πώς περιγράφει το συμβάν:
«Μια μέρα ξεκίνησα από το μοναστήρι του Βατοπεδίου μ’ έναν άλλο αδελφό για την καλύβα του Καυσοκαλύβη. Δυστυχώς δεν τον βρήκα εκεί. Λυπήθηκα και έψαχνα τριγύρω, μήπως και τον συναντήσω κάπου. Ανέβηκα λίγο πίσω από την καλύβα του και ενώ κοίταζα προς τον δρόμο του κυρ-Ησαΐου, να τον, τον βλέπω στη γούρνα του Αγελαρίου, μακριά έως δύο μίλια. Σ’ όλο αυτό το διάστημα ο δρόμος είναι δύσβατος και ο τόπος πετρώδης. Ίσια διάβασι δεν υπάρχει πουθενά. Και, ω του θαύματος! Βλέπω τον άγιο ανυψωμένο από τη γη, πάνω ψηλά στον αέρα! Πετούσε σαν αετός υπόπτερος πάνω από το δάσος, πάνω από τα θεόρατα βράχια κι ερχόταν προς το μέρος μου!
Τη στιγμή εκείνη τρόμαξα και φώναξα «Μέγας ει Κύριε…» κι από τον φόβο μου τραβήχθηκα προς τα πίσω, ενώ, εν ριπή οφθαλμού, εκείνος έφθασε ψάλλοντας στο μέρος που στεκόμουν εγώ! Τι έψαλλε, δεν κατάλαβα, συνεπαρμένος από το θαύμα που αντίκρυζα μπροστά μου.
Έπεσα στα πόδια του, του έβαλα μετάνοια. Εκείνος με ρωτούσε διαρκώς:
- Πόση ώρα έχεις στον τόπο αυτόν;
Έπειτα μ’ έπιασε πατρικά, με οικειότητα από το χέρι και μ’ έβαλε μέσα στην καλύβα του. Κι αφού με δίδαξε και με συμβούλεψε αρκετά, μου είπε:
- Πρόσεχε να μην πης σε κανένα τίποτε απ’ ό,τι είδες, όσο βρίσκομαι στην παρούσα ζωή. Και μάθε πως μια μέρα θα γίνης ηγούμενος και μετά μητροπολίτης Αχριδών! Πολλές δοκιμασίες σε περιμένουν. Αλλά κάνε υπομονή και γίνε μιμητής του Χριστού που κρεμάσθηκε στο ξύλο του Σταυρού. Αυτός θα είναι ο βοηθός σου στους πειρασμούς, στις θλίψεις και στους μαρτυρικούς αγώνες σου.
Πράγματι όλα όσα προείπε πραγματοποιήθηκαν στη ζωή μου, καθώς τα ζωγράφισε ο προφητικός του λόγος».

(Ο Καυσοκαλύβης)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β΄, σ. 145-147)