Δώσατέ μου θάρρος και ενώπιον των εθνικών και ενώπιον των Ιουδαίων και προ πάντων ενώπιον του Θεού. Ναι, παρακαλώ, για χάρη της αγάπης, για χάρη του πόνου, με τον οποίο σας γέννησα, «παιδιά μου».
Στο εξής όμως δεν θα προσθέσω το, «για τα οποία νιώθω πόνους» ούτε θα πω το, «μέχρις ότου η κατά Χριστόν ζωή μορφωθεί μέσα σας». (Διότι πιστεύω ότι μέσα σας έχει μορφωθεί η κατά Χριστόν ζωή), αλλά θα πω άλλα προς εσάς: «Αδελφοί μου αγαπητοί και πολυπόθητοι, σεις είσθε η χαρά μου και ο στέφανός μου», διότι πιστέψτε με, ότι δεν θα είναι διαφορετικά τα λόγια που θα πω. Αν κάποιος μου τοποθετούσε τώρα στο κεφάλι μου αμέτρητα λιθοστόλιστα βασιλικά στεφάνια, δεν θα ευφραινόμουν έτσι, όπως ευφραίνομαι με τη δική σας προκοπή. Μάλλον δε, ούτε ο βασιλιάς νομίζω ότι τόσο πολύ χαίρεται, όπως εγώ για σας.
Τί λέγω; Αν, νικώντας όλα τα έθνη που τον πολεμούν, επανερχόταν και λάμβανε περισσοτέρους άλλους στεφάνους από τον κανονικό στέφανο και αλλά διαδήματα, σύμβολα της νίκης, νομίζω ότι αυτός δεν θα χαιρόταν τόσο πολύ για τα τρόπαια, όπως εγώ για τη δική σας προκοπή διότι χαίρομαι σα να έχω επάνω στο κεφάλι αμέτρητα στεφάνια.
Και δικαιολογημένα. Διότι αν με τη χάρη του Θεού αυτή η συνήθεια (η παύση των όρκων) κατορθωθεί από σας, αμέτρητους πολέμους έχετε νικήσει και πολύ φοβερώτερους από εκείνον, αφού παλαίψατε και δώσατε μάχη εναντίον πονηρών δαιμόνων, εναντίον κακοποιών, όχι με μάχαιρα, αλλά με τη γλώσσα και τη διάθεση. (ΕΠΕ 15,337-339)