1,12. «ευχαριστούντες τω Θεώ και πατρί τω ικανώσαντι ημάς εις την μερίδα του κλήρου των αγίων εν τω φωτί».
Σε όλο τον ευαγγελικό δρόμο της σωτηρίας, οι χριστιανοί αισθάνονται ζωντανά, αισθάνονται έντονα, ότι χωρίς την αδιάκοπη βοήθεια του Θεού, τίποτε δεν μπορούν να προσφέρουν για την σωτηρία τους.
Ο φιλάνθρωπος Θεός μας, ο ουράνιος Πατέρας μας, που ακατάπαυστα και στον υπέρτατο βαθμό προνοεί για μας, είναι Εκείνος ο οποίος μας έδωσε την ικανότητα, να γίνουμε μέτοχοι της κληρονομίας των αγίων, που είναι στην φωτεινή βασιλεία Του. (1, 12).
Γενικά, οι άγιες δυνάμεις, για την άγια ζωή, δίνονται από την Τριαδική Θεότητα: «εκ του Πατρός, δια του Υιού, εν Αγίω Πνεύματι». Για την καθολική ζωή «συν πάσι τοις αγίοις» (Έφ. 3, 18) δίδεται σε μας η ικανότητα «εις την μερίδα του κλήρου των αγίων εν τω φωτί» (1, 12).
Ο Θεός, ο οποίος είναι φως, αναπαύεται στους αγίους, διαμέσου της αγιότητάς του «ο Θεός φως έστι και σκοτία εν αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α' Ιω. 1, 5).
Η κληρονομία των αγίων είναι ακατάβλητη και αμάραντη, «κληρονομία άφθαρτος και αμίαντος και αμάραντος, τετηρημένη εν ουρανοίς» (Α' Πέτρ. 1, 4), γιατί απ’ όλες τις πλευρές είναι οχυρωμένη με το απρόσιτο φως του Θεού, στο οποίο τίποτε το θανατηφόρο και καταστροφικό δεν μπορεί να προσεγγίσει.
(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 28-29)