Έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου με το ένα πόδι στο χωριό και το άλλο στην πόλη. Γνώρισα απλούς ανθρώπους του χωριού αμόρφωτους και ακαλλιέργητους.
Μεγαλώνοντας βρέθηκα με ανθρώπους μορφωμένους ..πολύ μορφωμένους.
Προχώρησα και βρέθηκα σε μια καλή δουλειά. Συνάντησα ανθρώπους που ασκούν εξουσία και προχώρησα ακόμη περισσότερο. Είχα διακρίσεις, εξελισσόμουν επαγγελματικά και αυτό νόμιζα ότι θα με κάνει καλύτερη.
Ήρθαν στη ζωή μου άνθρωποι δύσκολοι.. πολύ δύσκολοι που με πόνεσαν πολύ. Έτσι ο δρόμος της ζωής μου άρχισε να έχει «σκληρές ανηφοριές».
Ψυχολογική βία από τοξικούς ανθρώπους θα έλεγε κάποιος ψυχολόγος. Ναι ίσως..
Εμένα με λύτρωσε το πλούσιο αντιπαράδειγμα που μου πρόσφεραν.
Πως έγινε αυτό:
Μέσα από τη δυσκολία αναζήτησα τον Κύριο , και εκείνος ήρθε στη ζωή μου απροσδόκητα αληθινά και ΑΜΕΣΑ..
Προσπάθησα να αντιστρέψω το κακό. Να το μεταμορφώσω προς όφελος μου..
Και κάπως έτσι άρχισαν τα πιο ωραία μαθήματα τη ζωής μου. Συνέβη μέσα μου μια καλή αλλοίωση που μέρα με τη μέρα έκανε τη ζωή μου διαφορετική.
Το μάθημα της καλοσύνης το πήρα από την κακία.
Το μάθημα της επιείκειας από την επίκριση και την συνεχή κατάκριση.
Το μάθημα της απλότητας από τον στραγγαλισμό του νου μέσω πολύπλοκων και αδιέξοδων λογισμών.
Το μάθημα της σιωπής από την ακατάσχετη πολυλογία.
Το μάθημα της αγάπης από τις απειλές και τις κατηγορίες.
Το μάθημα της δικαιοσύνης από την αδικία.
Το μάθημα της ευγνωμοσύνης από την αχαριστία.
Το μάθημα της ευθύνης από την απόδοση ενοχών.
Όσο πιο ακραίο το μάθημα τόσο πιο μεγάλη η δική μου αλλοίωση.
Η εμπειρία κοστίζει, εμένα μου κόστισε πολύ, αλλά κέρδισα Χριστό, Ζωή, Φως , Αλήθεια.
Τι μεγάλο μάθημα, τι παιδαγωγία. Τι αληθινή λύτρωση.
Πολλά ωραία ..επώδυνα μαθήματα μέσα από τη λυτρωτική δράση του αντιπαραδείγματος. από τους ευεργέτες της ζωής μου αυτούς τους φαινομενικά «τοξικούς» ανθρώπους που ο Κύριος επέτρεψε να ζω μαζί και να μοιράζομαι. Το αντιπαράδειγμα που μου πρόσφεραν με οδήγησε στην εκκλησία και στο Χριστό.
Αυτό το εξαιρετικά «λίγο τους» έγινε για εμένα το πολύ που μεγάλωσε μέσα μου. Έγιναν τα μάτια με τα οποία αντίκρισα τον Κύριο.
Αναρωτήθηκα πόσο πολύ κακό κάνουν όλα αυτά όταν τα βίωνα και σκέφτηκα ότι ενδεχομένως τα είχα κάνει και εγώ κάποια στιγμή στο παρελθόν χωρίς να το αντιληφθώ.
Μήπως δεν είχα κατηγορήσει, αδικήσει, κατακρίνει; Πόσο πόνο μπορεί να είχα προκαλέσει με την αχαριστία μου τους κακούς λογισμούς μου. Ίσως σε μικρότερο βαθμό. Δεν μπορώ να το κρίνω.
Μήπως υπήρξα αλάθητη; ..δε νομίζω..
Σήμερα με καθαρό μυαλό δίπλα στο Χριστό σκέφτομαι το εξής:
Ο ληστής πριν μετανοήσει δυσκόλεψε του ανθρώπους που ζούσε μαζί. Η πόρνη πριν κλάψει για τις αμαρτίες της δεν ήταν και η πιο καλή συντροφιά.
Όμως κέρδισαν πλουσιοπάροχα τον Παράδεισο.
Ίσως είναι πιο κοντά στον Παράδεισο αυτοί οι «δύσκολοι» άνθρωποι από ότι εγώ.!!
Ίσως είναι Άγιοι και εγώ τους Αγίους στις εικόνες τους προσκυνώ..
Ίσως ο Χριστός έχει ένα τέτοιο σπουδαίο σχέδιο για τη δική μου ζωή, για τη δική τους ζωή, και οφείλω να το σεβαστώ!!
Δεν κατακρίνω κανέναν, δεν χαρακτηρίζω κανέναν εγωιστή ή τοξικό. Είναι ο εν δυνάμει Άγιος.
Υπομένω και περιμένω κάτι καλό μέσα από το σοφό Σχέδιο του Θεού.
Εύχομαι την μετάνοια όλων μας. Προσεύχομαι για αυτή. Έτσι ίσως καταφέρουμε να συναντήσουμε το ληστή και την πόρνη και άλλους μετανοημένους «τοξικούς» κατοίκους του Παράδεισου. (Η εξομολόγηση μιας ψυχής...)