Κάποια χρονιά η κατάσταση της υγείας του ιερομονάχου Ιωακείμ του Αγιαννανίτου ( 1895-1950 ) δεν ήταν καθόλου καλή. Ο γέροντάς του κάλεσε γιατρό.
Η διάγνωση ήταν απογοητευτική: Επρόκειτο για φυματίωση! Ο θάνατος ήταν ζήτημα λίγων μηνών, αν δεν άλλαζε διαιτολόγιο. Έπρεπε να τρώη κρέας, ψάρια, αυγά…, κι αν δεν βρίσκονταν οι τροφές αυτές εκεί, ήταν επείγουσα ανάγκη να βγη έξω από το Άγ. Όρος. Επιπλέον ο γιατρός διέταξε τελεία ανάπαυση.
Ήρεμα τα άκουσε όλα ο π. Ιωακείμ. Όταν έφυγε ο γιατρός πλησίασε τον γέροντα του Γρηγόριο.
-Γέροντα, του είπε ικετευτικά. Δώστε μου ευλογία να μείνω στο ναό απόψε. Θέλω να προσευχηθώ στην Κυρία Θεοτόκο, και το πρωί θα συζητήσουμε τί θα κάνουμε με την υγεία μου.
Εκείνος κάτι ήξερε, και του επέτρεψε. Ξαγρύπνησε στον ναό η αδάμαστη αυτή ψυχή και το πρωί, μετά τον όρθρο, παρακαλεί τον γέροντα:
-Σας παρακαλώ να μην κάνουμε ό,τι είπε ο γιατρός! Ας αφήσουμε την υπόθεση της υγείας μου στα χέρια της Παναγίας μας. Εκείνη θα οικονομήση τα πράγματα. Και για να βεβαιωθούμε για τη δική της επέμβαση, αντί για κρέας και άλλα φαγητά, ας μου δώσετε ευλογία να συνεχίσω την κανονική μου νηστεία. Επιπλέον να μη βάλω στο στόμα μου γλυκό πράγμα. Έτσι θα δοξαστή η Μητέρα μας, η Παναγία.
Ο γέροντας αισθάνθηκε θαυμασμό μπροστά στην ατσάλινη πίστη και την απαράμιλλη δύναμη της θελήσεως του. Του επέτρεψε ό,τι ζήτησε, γιατί το παρελθόν τον είχε διδάξει πολλά σχετικά με τον π. Ιωακείμ. Θυμήθηκε τον καιρό που είχαν πάει στο κελλί του Αγ. Κωνσταντίνου, για να διδαχθή αγιογραφία. Ο υποτακτικός του είχε τόση πειθαρχία πάνω στο σώμα του, που επί ένα χρόνο έβαλε κανόνα να παίρνη λίγη τροφή μόνο κάθε απόγευμα, και μάλιστα πάντα όρθιος!....
Πέρασε ενάμισης χρόνος. Ο γιατρός ενδιαφέρθηκε να μάθη αν ο π. Ιωακείμ βρίσκεται στη ζωή.
-Ασφαλώς ζει, του απάντησε ο γέροντας.
Τότε ζήτησε να τον εξετάση.
-Δεν βλέπω τίποτε απολύτως! Φώναξε κατάπληκτος μετά την εξέταση. Είσαι τελείως καλά. Φαίνεται ότι η υπερτροφία και η τελεία ανάπαυση που σε συμβούλεψα έφεραν αποτελέσματα. Σου χάρισαν πλήρη θεραπεία!
Ο γέροντας και ο υποτακτικός κοιτάχτηκαν και δεν μπόρεσαν να μη γελάσουν. Όταν απομακρύνθηκε ο δεύτερος, ο γιατρός έμαθε την ιστορία της αντιμετωπίσεως της ασθενείας. Έμεινε άφωνος! Θαύμασε τη δύναμη της πίστεως του ασκητικού ιερομονάχου.

( Ιωακείμ Αγιαννανίτης)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ. 200-201)