Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να βρίσκεται καθηλωμένος σ’ ένα κρεβάτι επειδή έσπασε το πόδι του και να κάνει υπομονή τρεις και τέσσερις μήνες ενώ πρωτύτερα δεν περίμενε ούτε δέκα λεπτά στη στάση για το λεωφορείο; Ο ίδιος άνθρωπος δεν είναι; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να μπορεί να κάνει τώρα χημειοθεραπεία, ενώ πρωτύτερα δεν άντεχε και μόνο στην όψη της βελόνας; Ο ίδιος άνθρωπος δεν είναι; Και πώς γίνεται ένας άνθρωπος που ζει πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι να χαμογελάει ενώ πρωτύτερα όλη την ώρα γκρίνιαζε γιατί όλα του φταίγανε και τίποτα δεν μπορούσε να υπομείνει; Τί μεσολάβησε σ’ αυτούς τους ανθρώπους και άλλαξαν συμπεριφορά; Μεσολάβησε μια γνωριμία… η γνωριμία με το Χριστό!
Όποτε καλούμαστε να υπομείνουμε κάτι η πρώτη μας αντίδραση, σχεδόν αντανακλαστική είναι να δυσανασχετήσουμε. Οτιδήποτε μας ξεβολεύει και μας χαλάει τα σχέδια, μας απωθεί και θέλουμε να ξεμπερδεύουμε το συντομότερο δυνατόν! Αυτή η ανυπομονησία όμως κάνει τη ζωή μας εκείνη την ώρα δυσκολότερη. Η αρετή της υπομονής είναι κορυφαία και απαραίτητη για τη ζωή του ανθρώπου. Αυτός που εργάζεται προς την απόκτηση της είναι ευλογημένος. Ποια είναι όμως η πηγή της υπομονής; Από πού θα αντλήσουμε υπομονή; Η απάντηση νομίζω αναμενόμενη… ο Χριστός είναι η προσωποποίηση της υπομονής. Υπάρχει κάποιος άλλος που υπέμεινε όσα υπέμεινε ο Χριστός; Άρα σε Αυτόν πρέπει να στρεφόμαστε κάθε φορά που χρειαζόμαστε υπομονή.
Ο Χριστός είναι το πρότυπο υπομονής για τον άνθρωπο! Και μάλιστα όχι μόνο υπομονή μας δίνει αλλά και τη δύναμη και το δρόμο να διανύσουμε την περίοδο της δικής μας υπομονής. Όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος « Η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμή, η δε δοκιμή ελπίδα…’ Δηλαδή ‘ η θλίψη παράγει σιγά σιγά υπομονή, η δε υπομονή παράγει αρετή δοκιμασμένη και τελεία, η δε αρετή παράγει την ελπίδα στο Θεό… ( Ρωμ.5,3-5) . Έχει να κάνει λοιπόν με τη φιλοσόφηση της ζωής αλλά κυρίως με την πνευματική μας ωριμότητα το αν θα αποδεχθούμε ειρηνικά μια νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται μπροστά μας, αντίθετη με τα πλάνα μας, και θα την βαστάξουμε εν Χριστώ ή αν θα μουλαρώσουμε αρνούμενοι να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα επιδεινώνοντας έτσι την κατάσταση μας. Στην πρώτη περίπτωση όμως, το τέλος αυτής της περιόδου θα μας βρει γαλήνιους, χαρούμενους, σοφότερους και ωριμότερους ψυχοπνευματικά και κυρίως με ενδυναμωμένη τη σχέση μας με το Χριστό αφού Τον είχαμε καλέσει να μας συντροφέψει και να μας συντρέξει όλο το προηγούμενο διάστημα!
Αν λοιπόν καλούμαστε να κάνουμε υπομονή μόνο ένας τρόπος υπάρχει να τα καταφέρουμε για να παραμείνουμε ψύχραιμοι, χαρούμενοι και ειρηνικοί…. να φωνάξουμε κοντά μας το Χριστό. Έχουμε συνειδητοποιήσει ποτέ πόση υπομονή πρέπει να έκανε πάνω στο Σταυρό; Όταν κοιτάμε τον Εσταυρωμένο μας περνάει καθόλου αυτό από το μυαλό μας; Βάζουμε για λίγο τον εαυτό μας στη θέση αυτή; Αντέχουμε; Και τώρα να μπορούμε να έχουμε εμείς δίπλα μας στις δυσκολίες μας Αυτόν τον ίδιο άνθρωπο που άντεξε καρφωμένος πάνω στο Σταυρό για περίπου τρεις ώρες! Ποια άλλη παρηγοριά να ζητήσουμε και πώς να μην υπομείνουμε τώρα και τη δική μας θλίψη όταν ο Χριστός υπέμεινε τη μέγιστη θλίψη καρφωμένος πάνω στο Σταυρό κυνηγημένος και προδομένος από τους ανθρώπους στους οποίους ήρθε να δώσει την Αγάπη Του και να τους σώσει; Ας ζητάμε λοιπόν το Έλεος Του και εκείνες τις δύσκολες ώρες της υπομονής και όλα θα μετατρέπονται από βουνό σε βραχάκι και ας μην Τον διώξουμε όμως όταν θα περάσει η δοκιμασία μας! (Α.Κ.Β)