Όταν άρχισα να καταλαβαίνω πόσο υπερήφανος και κενόδοξος είμαι, προβληματίστηκα εκτός των άλλων και για την προσευχή μου… πώς γίνεται ν’ ακούει ο Χριστός τις προσευχές που κάνω για τους αδελφούς; Αρκετό καιρό μετά θαυμάζω τη μεγαλοσύνη Του συνειδητοποιώντας πως με έμαθε να προσεύχομαι χωρίς να το καταλαβαίνω! Όσο πιο απλοϊκά μπορώ θα ήθελα να το μοιραστώ… Ξεκινώντας την προσευχή μου λέω για έναν αδελφό ‘ Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε το δούλο Σου να βρει μια εργασία κλπ…’ Αργότερα, σκεφτόμενος τον αδελφό μου και πόσο τον αγαπώ, ξεχνάω το αίτημα και πλημμυρίζει η καρδιά μου γι’ αυτόν και λέω μέσα μου ‘ Κύριε ελέησε το δούλο Σου όπως Εσύ θέλεις, δώσε του Εσένα!’ Με την πάροδο της προσευχής φεύγει ο νους από το συγκεκριμένο αδελφό και πηγαίνει σε όλους τους αδελφούς και σε μένα και λέω απ’ την καρδιά μου ‘ Κύριε ελέησον εμένα και όλους εμάς που είμαστε ένα με την Αγάπη Σου, κράτα μας μαζί Σου, να Σε ζούμε και να Σ’ αγαπάμε..’!
Καθώς προσεύχομαι έτσι η ψυχή μου ανεβαίνει προς τον Κύριο και ξεχνάω ότι προσεύχομαι, τί ζητάω και για ποιον! Θέλω μόνο να συναντήσω το Χριστό και λέω μόνο ‘ Κύριε Ιησού Χριστέ’. Όταν σταματάω να λέω αυτά τα λόγια, καταλαβαίνω ότι ο Κύριος είναι πολύ κοντά και τότε κάθομαι εκεί μαζί Του κι Αυτός έρχεται μέσα μου και είμαι τόσο ευτυχισμένος και ειρηνικός! Τί να ζητήσω; Αφού είμαι με τον Αγαπημένο μου! Κι Αυτός έρχεται, βλέπει την καρδιά μου τί χρειάζεται, ποιοι είναι μέσα μου και τί προβλήματα έχουμε και όταν πατάει θεραπεύονται οι πληγές, όπου κοιτάζει δίνει την ισχύ Του. Όταν Του έχουμε ανοικτά και Τον προσκαλούμε έρχεται… Όπου Του έχουμε κλειστά παρότι προσευχόμαστε δε θέλει να εισέλθει… Και προσπαθώ πάντα να κρατάω αυτό το τελικό στάδιο της προσευχής όσο πιο πολύ μπορώ, να προσεύχομαι χωρίς να προσεύχομαι, χωρίς λόγια, μόνο με καρδιά ανοικτή! Απλά το μόνο που φροντίζω είναι όταν βαδίζει στην καρδιά μου ο Χριστός να βλέπει όσο πιο πολλούς αδελφούς γίνεται και όσο πιο βαθιά τόσο καλύτερα! Γιατί του Χριστού μας δεν Του αρέσει η επιφάνεια! (Κ.Δ.Κ)