«Να! Στέκομαι τώρα μπρος στην πόρτα και χτυπώ! Αν κανείς ακούσει τη φωνή μου και ανοίξει την πόρτα, θα μπω στο σπίτι του και θα δειπνήσω μαζί του, κι αυτός μαζί μου» (Αποκ. 3:20)
Ο Άγγλος αθεϊστής του 17ου αιώνα Κόλλινς σ’ έναν περίπατό του συνάντησε έναν απλοϊκό χριστιανό.
- Που πηγαίνεις; τον ρώτησε. «Στην εκκλησία, κύριε».
- Τι θα κάνεις εκεί; «Θα λατρεύσω το Θεό».
- Ο Θεός σου είναι μεγάλος ή μικρός; «Και τα δύο, κύριε».
- Πώς είναι δυνατόν να είναι και τα δύο; «Είναι τόσο μεγάλος, ώστε να μην Τον χωρούν οι ουρανοί των ουρανών, αλλά και τόσο μικρός ώστε να χωράει στη μικρή, φτωχή και ταπεινή μου καρδιά».
- Τι υπέροχη πίστη… ψιθύρισε απομακρυσμένος ο άπιστος.
Τέτοια απλή μα σταθερή πίστη φέρνει τον ουρανό στην ψυχή και υψώνει την ψυχή στον ουρανό. Πιστεύεις ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας σου κι ότι κατοικεί στην καρδιά σου; Αν όχι, ζήτησέ το από το Θεό, τώρα. Μην αμφιβάλλεις. Εκείνος βεβαιώνει: «Εκείνον που έρχεται σ’ εμένα, δε θα τον αποδιώξω» (Ιωάν. 6:37)
«Μα η δική μας πραγματική πατρίδα είναι στους ουρανούς, απ’ όπου προσμένουμε με πόθο το Σωτήρα, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό» (Φιλιππησίους 3:20)
«Γέροντα, τι λες, ετοιμάζεσαι πια να πας στον ουρανό;», ρώτησε κάποιος ειρωνικά έναν ηλικιωμένο χριστιανό. Κι εκείνος απάντησε γαλήνια: «Φίλε, εγώ ζω ήδη στον ουρανό από τη μέρα που με λύτρωσε ο Σωτήρας μου Χριστός!». Αυτό ακριβώς εννοεί και ο απόστολος Παύλος όταν γράφει: «Άρα λοιπόν, δεν είστε πια ξένοι και στερημένοι δικαιωμάτων, αλλά είστε συμπολίτες των αγίων και ανήκετε στην οικογένεια του Θεού» (Εφεσ. 2:19).
Αυτήν την ευλογημένη πραγματικότητα δεν μπορούν να την καταλάβουν οι άνθρωποι που δεν έχουν γευτεί τη σωτήρια χάρη του Θεού και συνεχίζουν να ζουν μέσα στην αμαρτία, αλλά οι πιστοί, όσοι έχουν γίνει παιδιά του Θεού μέσω του λυτρωτικού έργου του Χριστού, τη ζουν από τώρα και προσδοκούν απλά να την συνεχίσουν μετά θάνατο στην ένδοξη παρουσία του Χριστού. (Σ.Α.Ι.)
(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)