(Θεατρικό σκετς ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ)
Συγγραφέας Ελένη Π. Κονδύλη (Φιλόλογος, Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων στο Σ.Δ.Ε. Περιστερίου)
(Το μονόπρακτο αυτό δημιουργήθηκε για τους ενήλικες μαθητές των Φυλακών Κορυδαλλού. Παίχθηκε από εκπαιδευόμενους του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας (Σ.Δ.Ε) Περιστερίου το οποίο συμμετείχε στη Χριστουγεννιάτικη Εκδήλωση του Σ.Δ.Ε. Φυλακών Κορυδαλλού στις 21-12-2012)
Πρόσωπα: Άγγελος
Βοσκός
(Ο Άγγελος και ο Βοσκός περπατούν προς αντίθετες κατευθύνσεις, σαν δυο περαστικοί στον ίδιο δρόμο. Δεν έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο ντύσιμό τους. Ο Βοσκός περπατά προς το κέντρο της αίθουσας και ο Άγγελος προς τη σκάλα και την έξοδο. Ο Βοσκός είναι βιαστικός και κοιτάζει κάτω και ο Άγγελος κοιτάζει επάνω και είναι αφηρημένος. Πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο και τότε κοιτιούνται).
ΑΓΓΕΛΟΣ: Συγγνώμη, καλέ μου άνθρωπε!
ΒΟΣΚΟΣ: Με συγχωρείτε, έπεσα πάνω σας… Ξέρετε πάω να βρω ένα νέο βασιλιά που γεννιέται… και βιάζομαι να προλάβω!
Α: Συγγνώμη, μήπως είστε … (ψάχνει να βρει τη λέξη) βοσκός; Γιατί εσάς έψαχνα!
Β: Ναι, «βοσκούσα τα πρόβατα εδώ επαραπέρα» … και ξαφνικά… το έμαθα!
Α: Δεν είναι από κει ο νέος βασιλιάς, από την άλλη είναι…
Β: Τι λες άνθρωπέ μου; Η πολιτεία είναι εκεί που πάω εγώ. Από την άλλη έχει μόνο χαμόσπιτα, χωράφια και σπηλιές…
Α: Σε μια σπηλιά θα γεννηθεί!
Β: Τι;;; Πλάκα μου κάνεις; Τι σόι βασιλιάς είναι αυτός; Με κορόιδεψαν…
Α: Είναι ο βασιλιάς των φτωχών, των κατατρεγμένων, των πονεμένων, των αδικημένων…
Β: (εξυπνακίστικα)Ναι, αλλά δεν είναι αδικία να γεννιέται ολόκληρος βασιλιάς σε μια σπηλιά;
Α: Δεν Του άνοιξαν άλλη πόρτα. Δεν Τον πειράζει. Ήρθε ακριβώς για να μοιραστεί τα προβλήματά σας, τη ζωή σας, τη σάρκα σας.
Β: Ναι, αλλά,….(σταματάει) Για στάσου! Άκουσα καλά; «Τη σάρκα σας»; «ΣΑΣ;;;» Γιατί, εσύ τι είσαι, παιδάκι μου;
Α: (με φυσικότητα) Εγώ είμαι ένας Άγγελος.
Β: Όπα! (μιλάει στο κοινό) Αυτός ή τρελός είναι ή φάντασμα! Φάντασμα! (Τρομάζει. Γυρίζει στον Άγγελο και προσπαθεί να τον αγγίξει) Μμμμ. Είσαι πεθαμένος;
Α: Ζωντανός! Ολοζώντανος! Ήρθα να σου πω για το Χριστό, το Σωτήρα, που θα γεννηθεί!
Β: Τι να τον κάνω εγώ το φτωχό βασιλιά; Εγώ θέλω πλούτη… Αυτά ονειρεύομαι στο χειμαδιό με τους άλλους τσοπάνους…
Α: Τα πλούτη χάνονται, φέρνουν έγνοιες, μίση και δυστυχία. Ο Χριστός φέρνει πλούτη, αλλά πλούτη στην καρδιά μας: αγάπη…
Β: Αγάπη; Τι είναι αυτό; Τρώγεται; Βλέπεις εδώ τους απλήρωτους λογαριασμούς; (τινάζει κάτι χαρτιά που κρατάει) Αυτούς πήγαινα στο βασιλιά, μήπως και κάνει καμιά εξυπηρέτηση… Κάποιον θα ξέρει τέλος πάντων. Ολόκληρος βασιλιάς… (κοιτάζει τα χαρτιά που κρατάει ο Άγγελος) Και… σύ …λογαριασμούς;
Α: Ψαλμοί είναι, για τη χορωδία των Αγγέλων. Κάνουμε πρόβες.
Β: (Στον εαυτό του) «Αγάπη» σου λέει ο άλλος! Αχ, καλή ήταν η Μάρθα όταν την παντρεύτηκα… Αλλά τώρα έχει βγάλει μια γκρίνια, μια μουρμούρα…
Α: (ήρεμα, σα να γνωρίζει όλη τη ζωή του βοσκού) Τσακώνεσαι μαζί της. Την έχεις αφήσει μόνη της με όλα τα οικογενειακά βάρη, το ξέρεις; Δε συζητάτε πια. Ο Χριστός έρχεται για να σε μάθει την αγάπη της θυσίας και της κατανόησης. Αυτή η αγάπη δε φθείρεται…
Β: Και τα παιδιά μου μού «τη σπάνε». Όλο τρέλες και απαιτήσεις! …
Α: Να τους δίνεις εσύ το καλό παράδειγμα. Λίγα δώρα, εννοώ λιγότερα δώρα! Αλλά και λίγη υπομονή και ευγένεια στα παιδιά σου δεν κάνει κακό. Τους κάνει καλούς ανθρώπους. Και όχι καλούς καταναλωτές.
Β: Δηλαδή, στον «καλό άνθρωπο» που λες η… μοιχεία απαγορεύεται;
Α: ( ο Άγγελος σκύβει το κεφάλι και φαίνεται λυπημένος. Αρχίζει να απομακρύνεται αργά)
Β: (επιτακτικά) Πού πας; Γύρνα πίσω!
Α: Στο Θεό της αγάπης, της ειρήνης…
Β: Καλέ ποιας ειρήνης; Δε βλέπεις τι γίνεται στον κόσμο; Οι Ρωμαίοι μας έχουν κατακτήσει και μας πίνουν το αίμα με το μπουρί.
Α: Η ειρήνη δεν είναι στα χαρτιά. Η περίφημη ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ…
Β: (σαν να μην ακούει καλά) Ποια; Η Ευρωπαϊκή Ένωση;;;
Α: Η Ρωμαϊκή Ένωση. Η «ΠΑΞ ΡΟΜΑΝΑ» των Ρωμαίων…
Β: (σαν να μην ακούει καλά) Ποιών; Των Ευρωπαίων;;;
Α: Των Ρωμαίων. Η Ρωμαϊκή Ένωση, λοιπόν, έφερε ειρήνη ή εκμετάλλευση; Η πραγματική ειρήνη, να ξέρεις, αρχίζει από τις δικές μας καρδιές και μεταδίδεται στους άλλους. Συνήθως οι άνθρωποι τα κάνετε ανάποδα και δε βρίσκετε άκρη.
Β: Κάτσε, βασικά, εγώ άλλο έλεγα και με μπέρδεψες… Η Μαγδαληνή… μου αρέσει… Πειράζει;
Α: (ήρεμα, συμβουλευτικά) Νέο κορίτσι, για τα λεφτά σου σε θέλει. Η γυναίκα σου σε νοιάζεται, τα παιδιά σου σε χρειάζονται!
Β: Για να πούμε την αλήθεια, τα παιδιά μου μού «τη δίνουν», αλλά τα αγαπάω… Και η καημένη η Μάρθα,… είναι βράχος, δε λέω… Αλλά… τα γλέντια μ’ αρέσουν! Πειράζει;
Α: (ήρεμα) Η χαρά δεν είναι κακό, ο Θεός τη δίνει. Αλλά όχι να καταστρέφεις τον εαυτό σου. Με «ουσίες και οινοπνεύματα»…
Β: (στο κοινό) Πω, πω! Ξενέρωτος τύπος αυτός ο Άγγελος! …(σκέφτεται κάτι άλλο) Και ο φίλος μου ο τελώνης –πρώτο παιδί – ετοιμάζει μια δουλίτσα μούρλια! Θα τσεπώσουμε πολλά. Πειράζει;
Α: (ήρεμα) Παράνομα! … Αδικία. Κινδυνεύεις να δυστυχήσεις χειρότερα. Κι έτσι η αδικία γίνεται περισσότερη στη γη…
Β: Άσ’ τα αυτά τώρα! Άλλοι αδικούν περισσότερο. Οι μεγάλοι!
Α: Σύμφωνοι. Αλλά πάρε και συ τις ευθύνες σου: θα μπεις και θα συνεχίσεις τον κύκλο της αδικίας;
Β: (κοροϊδευτικά) Ναι, καλά τώρα!… (Ξανασκέφτεται και πιάνει τον ΄Αγγελο από το μανίκι) Στάσου! Έχω κάτι σημαντικό να σε ρωτήσω: Αν πιστέψουμε σ’ αυτό το Θεό… « της αγάπης και της ειρήνης», που μας λες, θα λυθούν όλα τα προβλήματά μας με τη μία;
Α: Όχι, αντιθέτως. Όσοι Τον πιστέψουν θα αγωνίζονται συνέχεια για το καλό στο δύσκολο αυτόν κόσμο.
Β: Μ’ αρέσει όμως αυτό… ΤΟ ΚΑΛΟ... Αυτό ήθελα όταν ήμουν μικρός… Μ΄ αυτά που λες με κάνεις να νιώθω πάλι σαν… σαν παιδί (α, στην ευχή, πώς μου ήρθε αυτό, τώρα;!)
Α: Η Βασιλεία των ουρανών είναι για αυτούς που θα μοιάσουν με τα παιδιά. Όχι στο μυαλό, αλλά στην καρδιά.
Β: Ναι, αλλά εγώ έχω κάνει… Θέλω να πω, όχι εγώ, δε με νοιάζει εμένα! Ε, ένας φίλος μου βοσκός, που ενδιαφέρεται να γνωρίσει το μικρό βασιλιά, έχει κάνει πολλά στραβά στη ζωή του. Με τι πρόσωπο να πάει να τον δει;
Α: Άκουσε κάτι: εσείς οι άνθρωποι δυσκολεύεστε αφάνταστα να συγχωρήσετε. Ο Θεός συγχωρεί και αγκαλιάζει πάντα όποιον μετανιώνει και αλλάζει πραγματικά. Αυτό ισχύει και για το φίλο σου το βοσκό και για σένα.
(σιωπή)
Α: Λοιπόν προχωράω. Θα ’ρθεις μαζί μου;
Β: Α, μπα! Άστο, καλά είμαι έτσι…
(Κοιτάνε και οι δύο το κοινό αμήχανα)
Α: (ο Άγγελος τον κοιτάζει τρυφερά και με αργές κινήσεις τον ακουμπάει στον ώμο παρηγορητικά. Μετά, πάντα με αργές κινήσεις, ανεβαίνει τη σκάλα και φεύγει από την έξοδο. Δεν τον βλέπουμε πια).
Β: (ξαφνικά αρχίζει να κυνηγάει τον Άγγελο ανεβαίνοντας τη σκάλα και φωνάζοντας θυμωμένα) Κοίτα, δε θα μου πεις εσύ, το ξέρω ότι το καλό το έχω μέσα μου…. Ό, τι …βλακείες και να κάνω, ξέρω τι είναι καλό. Και το θέλω το καλό!…
(Σταματάει απότομα. Έχει φτάσει στην πόρτα. Ξαφνιασμένος, βλέπει κάτι στο βάθος απ’ όπου έφυγε ο Άγγελος, που εμείς δε το βλέπουμε)
Β: Όπα, τι έγινε παιδιά; Εσύ έβγαλες φτερά, ρε φίλε! Και κει κάτω η σπηλιά λάμπει! Θε μου, τι φως είναι αυτό!
Α: (μιλάει γλυκά, χαμογελαστά, δεν τον βλέπουμε) Ναι, αλλά μην εντυπωσιάζεσαι. Αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στη δόξα του Θεού. Ένα μικρό «σπρώξιμο» είναι, μήπως καταλάβεις… Όμως, αν έρθεις, στο ξαναλέω: σ’ αυτό τον κόσμο, Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΟΛΛΥΓΟΥΝΤ, από τον καναπέ. Είναι αγώνας για το καλό και θυσία! Θα ’ρθεις; (περιμένει λίγο).
Έλα καλέ μου φίλε…Σε περιμένω.
Β: ΝΑ ΠΑΩ;;; (στο κοινό)
ΘΑ ΠΑΩ! ΕΛΑΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ! (Κοιτάζει γελώντας το κοινό. Κάνει ένα νεύμα και στους άλλους να έρθουν και φεύγει τρέχοντας προς τα εκεί που πήγε ο Άγγελος).
ΤΕΛΟΣ