"Άφησε την αρρώστια σου ανυστερόβουλα στο Θεό"
Σε μία άλλη συνάντησή μας, με βοήθησε να τον καταλάβω λίγο,
μ' αυτά τα λόγια του: "Όταν είσαι άρρωστος, ξέρεις τί πρέπει να κάνεις;
Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου.
Κι ο Θεός, επειδή θα τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες
και θα σε κάνει καλά και στο σώμα. Αλλά πρόσεξε: Να μην προσεύχεσαι με υστεροβουλία, να μη λες,
"Θέε μου, συγχώρησε τις αμαρτίες μου", και το μυαλό σου να είναι προσκολλημένο στη σωματική σου ασθένεια.
Μια τέτοια προσευχή δε θα έχει αποτέλεσμα.
Εσύ, όταν προσεύχεσαι, να ξεχνάς τη σωματική σου αρρώστια, να την αποδέχεσαι σαν κανόνα,
σαν επιτίμιο, για την άφεση των αμαρτιών σου. Για τα παραπέρα μην ανησυχείς, άφησε τα στο Θεό κι ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του".
Με τα απλά αυτά τα λόγια του, ο Γέροντας μου εξηγούσε, ότι η ασθένεια του σώματός μου οφείλεται στην ασθένεια της ψυχής, δηλαδή στις αμαρτίες μου, και ότι η συγχώρηση των αμαρτιών από το Θεό, μέσω της ταπεινής προσευχής,
φέρνει την ίαση της ψυχής και εν καιρώ, που ο Θεός θα κρίνει, και την ίαση του σώματος.
Μου εφιστούσε όμως την προσοχή στο άδολο της προσευχής, με την οποία πρέπει να ζητώ μόνο άφεση αμαρτιών,
αφού το παν για τη θεραπεία της ασθενείας είναι η εξάλειψη της αιτίας της.
Αντίθετα, στην υστερόβουλη προσευχή, όπου ο ασθενής χρησιμοποιεί το αίτημα της συγχωρήσεως των αμαρτιών του
σαν πρόσχημα για την επιτυχία της σωματικής μόνο θεραπείας του, ακυρώνονται τα αναμενόμενα αποτελέσματά της,
εξ' αιτίας της ιδιοτέλειας του ασθενούς.
Κατά τη θέση του Γέροντος, ο Χριστός, ανταποκρινόμενος στην ταπεινή παράκληση του ασθενούς για άφεση των αμαρτιών του
και στην ανυστερόβουλη πίστη του στο μέγα έλεός Του, πραγματοποιεί αρχικά το δυσκολότερο και προχωρεί μετά,
κατά το χρόνο που Εκείνος θα επιλέξει, στο ευκολότερο.
Θεραπεύει πρώτα τη ρίζα, την αρρώστια της ψυχής, την αμαρτία, κι έπειτα τους κλάδους, την αρρώστια του σώματος.
[Γ 153-7
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.104-105)