Γιατί εκείνος που έχει αναλάβει αυτήν τη διακονία [του κηρύγματος], δεν πρέπει να είναι ούτε νωθρός, ούτε δειλός, αλλά γενναίος και δυνατός, ούτε να καταπιάνεται με το καλό αυτό εμπόρευμα, εάν δεν πρόκειται να προσφέρει σε αντάλλαγμα την ψυχή του άπειρες φορές στο θάνατο και τους κινδύνους, καθώς και ο ίδιος ο Χριστός λέγει˙ «Εάν κανένας θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθήσει».
Γιατί εκείνος που δε συμπεριφέρεται έτσι, προδίδει και πολλούς άλλους, και όταν αδρανεί μένοντας κλεισμένος στον εαυτό του ωφελεί περισσότερο, παρά όταν παρουσιάζεται ανάμεσα σ’ άλλους και δέχεται φορτίο μεγαλύτερο από τις δυνάμεις του. Γιατί πράγματι και τον εαυτό του και εκείνους που του έχουν εμπιστευθεί οδηγεί στην απώλεια.
Γιατί πώς δεν είναι παράλογο, εάν κανείς δε γνωρίζει την τέχνη να κυβερνά πλοίο και τη μάχη προς τα κύματα, να μη δέχεται να καθίσει στο πηδάλιο αν και τον πιέζουν πάρα πολλοί, εκείνος όμως που εξέρχεται για το κήρυγμα, να πηγαίνει σ’ αυτό πρόχειρα και όπως τύχει, και να αναλαμβάνει απερίσκεπτα πράγμα που προκαλεί άπειρους θανάτους;
Γιατί ούτε ο κυβερνήτης πλοίου, ούτε εκείνος που δαμάζει τα θηρία, ούτε εκείνος που θέλει να μονομαχεί, ούτε κανένας άλλος πρέπει να έχει την ψυχή του τόσο έτοιμη προς τους θανάτους και τις σφαγές, όσο εκείνος που αναλαμβάνει το κήρυγμα.
Γιατί πράγματι οι κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι και οι αντίπαλοι χειρότεροι και το να σφαγεί κάνεις έτσι, δεν είναι από τα τυχαία πράγματα. Γιατί το έπαθλο είναι ο ουρανός, και η τιμωρία γι’ αυτούς που δεν πετυχαίνουν η γέεννα του πυρός, η απώλεια της ψυχής ή η σωτηρία.
Και όχι μόνο εκείνος που αναλαμβάνει το κήρυγμα πρέπει να είναι έτσι έτοιμος, αλλά και γενικά κάθε πιστός, γιατί όλους προτρέπει να σηκώσουν το σταυρό και να τον ακολουθήσουν. Εάν όμως απευθύνεται σ’ όλους, πολύ περισσότερο στους διδασκάλους και τους ποιμένες… (ΕΠΕ 36,513-515)