Ο διάλογος του Κυρίου με τη Σαμαρείτιδα στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (δ,1-38) είναι γεμάτος από πνευματικές αλήθειες υψίστου ενδιαφέροντος! Ωστόσο, πέρα απ’ αυτές, όταν είχα πρωτοδιαβάσει το κείμενο αυτό είχα σταθεί σε ένα σημείο που φαίνεται δευτερεύον. Στο στίχο 6 λέει πως ο Ιησούς έκατσε εκεί, κοντά στο πηγάδι, « κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας», επειδή είχε κουραστεί από την οδοιπορία! Αυτό το θαύμασα! Έκατσα αρκετή ώρα να σκέπτομαι το Χριστό μας κουρασμένο, μέσα στον ήλιο που Αυτός δημιούργησε, ευάλωτο και είπα ‘ πόσο μου αρέσει που έχω τέτοιο Θεό!’ Όσο πιο πολύ βιώνω το μεγαλείο της θεότητας Του, τόσο πιο πολύ αγαπώ και θαυμάζω τις ανθρώπινες στιγμές Του! Όπως τότε που δάκρυσε για το Λάζαρο και τους συγγενείς του, παρόλο που γνώριζε πως ύστερα από λίγο θα τον αναστήσει, όπως τότε στον κήπο της Γεσθημανής που παρακάλεσε τον Πατέρα Του να μην πιεί το ποτήρι του θανάτου, όταν δίψασε πάνω στο Σταυρό και πολλές άλλες.
    Αναρωτιέμαι πώς γίνεται οι άνθρωποι να έχουν καρδιά και να μην αγαπήσουν αυτό το πρόσωπο ακόμα κι αν δεν έχουν ορθή πίστη. Πώς γίνεται να μην τους ελκύσει ο Ιησούς; Νομίζω ακόμα κι αν δεν έχουμε καθόλου πνευματικότητα, δε γνωρίζουμε τίποτα από θεολογία, αλλά είμαστε καθαροί και καλοπροαίρετοι, τότε θα αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά τον Ιησού. Τέτοιοι άνθρωποι ήταν οι Απόστολοι, ‘ τα μωρά του κόσμου’ όπως λέει ο Απόστολος Παύλος (α΄ Κορ.1,27), οι Μυροφόρες και η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου που καθόταν στα πόδια του Χριστού και Τον άκουγε. Σ’ αυτούς ο Κύριος αποκάλυψε τον εαυτό Του, σ’ αυτούς που η αγάπη τους στο πρόσωπο Του, στην ανθρώπινη φύση Του, τους έκανε δεκτικούς της Θείας Χάρης Του και το Άγιο Πνεύμα τούς έκανε να καταλάβουν τη Θεότητα Του από πρώτο χέρι! Η θεολογία είναι η επιστήμη των επιστημών, αλλά η απλότητα και η αγάπη είναι οι κορυφές της θεολογίας και της θεογνωσίας.
    Οι Φαρισαίοι, όπως και ο διάβολος άλλωστε, ήξεραν τις Γραφές απ’έξω κι ανακατωτά, όμως ήταν πωρωμένοι στην καρδιά και δεν κατάλαβαν ότι Αυτός που σταυρώσανε δεν ήταν ο γιος του μαραγκού, αλλά ο Υιός του Θεού! Και ό,τι κι αν τους έλεγε ο Χριστός δεν καταλάβαιναν. Ακόμα και ο κενός Τάφος δεν τους έπεισε! Πλήρωσαν τους φρουρούς να πουν ψέματα ότι τους πήρε ο ύπνος. Τέτοια αναλγησία! Ενώ ο Χριστός φανέρωσε σταδιακά τον εαυτό Του στους απλούς μαθητές Του, στη Σαμαρείτιδα, στις Μυροφόρες, στο Ληστή και σε τόσους άλλους απλούς και καθημερινούς ανθρώπους! Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι υπάρχουν μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας πιστοί ‘μεγάλης πνευματικότητας’, ‘διαβασμένοι’, ‘ψαγμένοι’, ‘φτασμένοι’ που όμως δεν συγκαταβαίνουν στις ανθρώπινες αδυναμίες των αδελφών. Έχουν μια ελιτίστικη συμπεριφορά, πιστεύουν ότι για το Χριστό μπορούν να μιλούν μόνο οι θεολόγοι, κρίνουν αδιάκριτα και ειρωνεύονται απλούς, αφανείς , αγωνιζόμενους αδελφούς, ακόμα και τους πνευματικούς πατέρες, για τους οποίους ο Χριστός κουράστηκε, δάκρυσε και έχυσε το Αίμα Του, αγαπώντας τους τόσο πολύ! Όπως λέει και ο Ιωάννης εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφό του που τον έχει μπροστά του, πώς γίνεται να αγαπά το Θεό που δεν Τον έχει δει ποτέ; ( α΄Ιω.4,20)(Κ.Δ.Κ)