…Πολλές φορές με τις προσευχές μας ζητάμε από το Θεό να μας δώσει κάτι.
Πολλοί νομίζουν ότι αυτού του είδους η προσευχή, η δέηση, είναι κατωτέρου επιπέδου, πιο κάτω από την ευγνωμοσύνη και τη δοξολογία.
Αλλά στην πραγματικότητα η ευγνωμοσύνη και η δοξολογία εκφράζουν κατώτερη σχέση με το Θεό.
Έτσι μισή όπως είναι η πίστη μας, ευκολότερα απευθύνουμε στο Θεό ύμνους δοξολογίας και ευχαριστίας, ενώ δυσκολευόμαστε να τον εμπιστευτούμε και να του ζητήσουμε κάτι με πίστη.
Άνθρωποι με χλιαρή πίστη είναι εύκολο να στραφούν στο Θεό και να τον ευχαριστήσουν για τα ωραία πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή τους. Σε στιγμές πνευματικής έξαρσης όλοι μπορούμε να υμνούμε το Θεό.
Είναι όμως πολύ δυσκολότερο να έχεις πίστη ακέραιη στο Θεό και να του ζητάς κάτι με όλη σου την καρδιά και το νου και με απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγάπη του.
Να μην θεωρούμε λοιπόν τη δέηση κατώτερο είδος προσευχής.
Γιατί η δυνατότητά μας να κάνουμε τέτοιου είδους προσευχή, είναι αναντίρρητη απόδειξη της ακλόνητης και πραγματικής πίστης μας.
("Ζωντανή Προσευχή", Antony Bloom, σελ. 104)