Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη της αποδοχής και της εκτίμησης από τους άλλους ανθρώπους. Πολλές φορές επιδιώκουμε το θαυμασμό τους ακόμα και την κολακεία τους. Η ανθρωπαρέσκεια όμως είναι ένα πάθος από το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε να θεραπευθούμε. Από κάτω της κρύβει και άλλα πάθη… δεν είναι μόνη της. Φέρνει μαζί της τον εγωισμό, την υπερηφάνεια, το ναρκισσισμό και την κενοδοξία. Το να επιδιώκουμε τα όμορφα λόγια και την εκτίμηση από τους άλλους, το να θέλουμε να έχουμε μια αλαβάστρινη εικόνα προς τα έξω την οποία όλοι θα προσκυνούν, το να συγκεντρώνουμε γύρω μας ανθρώπους που μόνο μας χαϊδεύουν τα αυτιά και μας κανακεύουν, το να κάνουμε δημόσιες σχέσεις για να μη γίνουμε δυσάρεστοι σε κανέναν, το να προσαρμοζόμαστε κάθε φορά στις απαιτήσεις των άλλων για να είμαστε σε όλους αρεστοί αλλά και το χειρότερο να καλλιεργούμε μέσα μας την πεποίθηση ότι είμαστε οι καλύτεροι, ανώτεροι και αψεγάδιαστοι, όλα αυτά συνιστούν σοβαρά πνευματικά νοσήματα και μας τοποθετούν στον αντίποδα της διδασκαλίας του Χριστού ο οποίος ήδη από τη γέννηση Του μας κατέδειξε το δρόμο της ταπείνωσης ερχόμενος στη ζωή μέσα σε μια φάτνη!
Αν το ζητούμενο και το ποθούμενο μας είναι να αρέσουμε στους ανθρώπους τότε είμαστε σε λάθος δρόμο. Σερνόμαστε σιδεροδέσμιοι πίσω από τους άλλους, δούλοι των ορέξεων και των παθών τους, φυλακισμένοι στα θέλω μας και στα θέλω τους. Τί τραγωδία! Αν δεν αλλάξουμε επιδίωξη δε θα βρούμε ποτέ ησυχία και ανάπαυση μέσα μας. Θα είμαστε δούλοι της αμαρτίας! Μόνο η εν Χριστώ δουλεία συνιστά αυθεντική ελευθερία του ανθρώπου. Ο δούλος του Χριστού, ο χριστιανός, είναι αποδεσμευμένος από τα πάθη, τις αμαρτίες και τα δεσμά του κόσμου αυτού αφού με την τήρηση των εντολών του Θεού διατηρεί την εν Χριστώ ελευθερία του.
Και ακόμα καλύτερα αν μεταβούμε στο επόμενο πνευματικό στάδιο της υιοθεσίας από το Θεό , τότε θα έχουμε το μοναδικό προνόμιο να απολαύσουμε από τώρα τα δώρα της κληρονομίας μας… να έχουμε δηλαδή γεύση από τη Βασιλεία των Ουρανών! Άρα λοιπόν δεν θα πρέπει να επιδιώκουμε να είμαστε αρεστοί στους ανθρώπους που είναι όμοιοι μας, συμπάσχοντες και συνοδοιπόροι μας. Η μόνη δόξα την οποία πρέπει να επιθυμούμε είναι η δόξα του Θεού γιατί Αυτός θα μας κρίνει όλους και Αυτός θα σώσει την ψυχή μας από τον αιώνιο θάνατο! Ας έχουμε λοιπόν αυτή την πραγματικότητα στο μυαλό μας και ας αποφεύγουμε ακόμα και εμείς οι ίδιοι να πούμε για τον εαυτό μας κάτι καλό γιατί ό,τι καλό έχουμε δεν προέρχεται από εμάς αλλά από το Θεό! ‘ τί δε έχεις ο ουκ έλαβες;’ Δηλαδή ‘ ποιο χάρισμα έχεις, το οποίο δεν έλαβες από το Θέο;’ [ Α΄Κορ.δ,7](Α.Κ.Β)