"Η υπομονή που δοκιμάζεται"
Έπειτα από μερικούς μήνες μπόρεσα να κάνω νέα επίσκεψη, επίσης σύντομη.
Ο Γέροντας συνερχόταν όλο και περισσότερο.
Μεταξύ άλλων μου είπε: "Πρέπει να προσέχω πολύ, γιατί αυτή η παλιαρρώστια μπορεί να μ' αφήσει κάποια στιγμή στον τόπο".
Κι αμέσως διόρθωσε: "Αν και δεν υπάρχουν παλιαρρώστιες, αφού όλες τις επιτρέπει ο Θεός"
και τελείωσε τη συνομιλία μας με τα λόγια: "Η αρρώστια με κούρασε. Τόσους μήνες κλεισμένος μέσα σ' ένα δωμάτιο.
Επιθύμησα πολύ την εξοχή και τα δένδρα. Κάνε προσευχή και για μένα".
Μου φάνηκε σαν παιδικό, σαν ελαφρό παράπονο και νοσταλγία, που δικαιολογείται ακόμη και σε αγίους.
Μετά από καιρό, πληροφορήθηκα ότι ο Γέροντας είπε σε πνευματικοπαιδί του:"Εκείνο το βράδυ που έπαθα το έμφραγμα,
δεν άντεξα το πολύ φως".
[Γ 162]
"Θα γίνει καλά με τα φάρμακα"
Όταν κάποιος άνθρωπος δεν έβλεπε βελτιώση με τις διάφορες προσευχές που έκαναν οι δικοί του
και συνέχιζε τη θεραπευτική αγωγή με πολλά φάρμακα που του έκαναν οι γιατροί,
μου έλεγε: "Αυτός, παιδί μου, πρέπει να γίνει καλά με τα φάρμακα που του δίνουν οι γιατροί,
γιατί έτσι το θέλει ο Χριστός".
[Τζ 133]
"Όταν τα φάρμακα δεν κάνουν τίποτε…"
Βλέπετε πως αρχίζουν οι γιατροί; Σου δίνουν το φάρμακο, αφού πρώτα επικαλούνται τη βοήθεια του Θεού!
Και να ξέρετε και τούτο: Όταν τα φάρμακα δεν κάνουν τίποτε, τότε δεν είναι άρρωστο το σώμα.
Αλλά η ψυχή! Και τη θεραπεία της ψυχής, θα τη βρούμε μόνο κοντά στο Χριστό!
Κατάλαβες; Την ψυχή μας, μόνο ο Χριστός τη θεραπεύει!
Πάμε, τώρα, στους γιατρούς, να σου το καυτηριάσουν.
[Κ 170π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 107-108)