"Να είναι ευλογημένο!"
(Ο "πνευματικός" του αποσπάσματος που ακολουθεί είχε αρρωστήσει πολύ βαριά από καρκίνο,
και ζήτησε από το Γέροντα Πορφύριο να προσευχηθεί να γίνει το θέλημα του Θεού).
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια και η ασθένεια του πνευματικού υποτροπίασε.
Χρειάσθηκε νέα εγχείρηση, αλλά η κατάσταση της υγείας του διαρκώς χειροτέρευε.
Ο ασθενής πονούσε αφόρητα, δεν έτρωγε τίποτε, τον διατηρούσαν με ορούς και μέρα με τη μέρα έλιωνε σαν το κερί.
Σε μία από τις τελευταίες επισκέψεις μου στο σπίτι, όπου έμενε ο πνευματικός μου,
εκείνος μου είπε, με σβησμένη φωνή: "Να πεις στον π. Πορφύριο, ότι πονάω πάρα πολύ
και τον παρακαλώ γονυπετώς να προσευχηθεί για μένα.
Αν είναι θέλημα του Θεού να ζήσω, ας με κάνει δώρο στα πνευματικά μου παιδιά,
αν πάλι το θέλημά Του είναι να με πάρει, ας με πάρει. Ευλογημένο το όνομά Του".
Όταν μετέφερα το μήνυμα αυτό στον π. Πορφύριο, συγκινήθηκε ακούοντάς το
και μου ζήτησε να σχηματίσω αμέσως τον αριθμό τηλεφώνου του.
Και τότε ακολούθησε ένας συγκλονιστικός διάλογος, μεταξύ του πνευματικού μου,
που βρισκόταν στο χείλος του τάφου, και του π. Πορφυρίου που έφθασε, κατά το παρελθόν,
τρεις φορές μέχρι το σημείο αυτό.
Ο π. Πορφύριος τον ενεθάρρυνε, αναφέροντάς του περιστατικά από ανάλογες δικές του εμπειρίες,
κι ο πνευματικός μου μόλις που μπορούσε να απαντά μονολεκτικά, κάτω από τους φοβερούς πόνους του.
Ο "καθηγητής" της αγιοπνευματικής ζωής, που σταυρώθηκε πολλές φορές, στήριζε το "δάσκαλο",
στις πιο δύσκολες ώρες του σταυρού του. Ο π. Πορφύριος άφησε ανοιχτή την τηλεφωνική συσκευή
και άκουσα όλη τη συνομιλία γονατιστός και δακρυσμένος.
Όταν τελείωσε, ο π. Πορφύριος στράφηκε σε μένα και είπε: "Τί θαύμα ήταν αυτό; Ο πνευματικός σου ήταν δίπλα μου.
Τον είδες; "Όχι Γέροντα, του απήντησα, δεν τον είδα".
Κι ο π. Πορφύριος συνέχισε: "Είναι μεγάλο θαύμα. Τα σώματα μακριά, οι ψυχές μαζί!
Του τηλεφωνώ τακτικά και τη μέρα και τη νύχτα, ιδιαίτερα όταν βλέπω ότι πονά πολύ.
Συμφωνήσαμε να προσευχόμαστε μαζί τις ίδιες ώρες. Θέλω να του μιλώ, όταν πονά πολύ.
Αυτό κάνει πολύ καλό. Αλλά τον κουράζουν οι επισκέπτες, κι αυτόν και εμένα.
Τον καταλαβαίνω πολύ, τα έχω περάσει κι εγώ. Καλά κάνανε και δεν τον ανοίξανε.
Έτσι να τον αφήσουν, όσο τον κρατήσει ο Θεός".
Με απεγνωσμένη ελπίδα, τον ρώτησα: Γέροντα, αν θέλει ο Θεός, έστω και τώρα, δεν μπορεί να γίνει θαύμα και να ζήσει;
Ο Γέροντας απήντησε: "Αν θέλει ο Θεός, όλα γίνονται".
Αλλά ο Θεός δεν θέλησε ή, μάλλον, θέλησε διαφορετικά, κατά την πανσοφία της αγάπης Του.
Σε λίγες μέρες τον πήρες στον ουρανό.
[Γ 166-8]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 111-112)