68. «Προς Παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ω όνομα Ιωσήφ» (Λουκά 27)
Η Παρθένος Μαρία, λοιπόν, τη στιγμή του Ευαγγελισμού ήταν μνηστευμένη με τον Ιωσήφ. Μεταξύ μνηστείας και γάμου μεσολαβούσε συνήθως ένα έτος. Στο χρονικό αυτό διάστημα η μνηστευμένη κόρη έμεινε σπίτι της ή σε συγγενικό ή φιλικό σπίτι (ΓΛ, 50). Ο Ευαγγελισμός επομένως έγινε στο διάστημα αυτό μεταξύ μνηστείας και γάμου. Εφ’ όσον δε ο Ιωσήφ παρέλαβε την Θεοτόκο από τους ιερείς σε ηλικία 15 περίπου ετών και την εμνηστεύθη, άρα η Θεοτόκος κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού θα ήταν 15-16 ετών.
Η μνηστεία με τον Ιωσήφ άνοιξε στην Παρθένο Μαρία τον δρόμο του γάμου και της συζυγικής ζωής. Ο γάμος ήταν συνηθισμένος δρόμος ζωής για κάθε νέο κορίτσι. Γι’ αυτό και οι ιερείς που είχαν αναλάβει την ανατροφή της Παναγίας δεν δυσκολεύθηκαν να αποφασίσουν την μνηστεία της με τον Ιωσήφ. Ο Θεός όμως παρεμβαίνει και αλλάζει προσανατολισμό στη ζωή της Θεοτόκου κατά 180°! Την οδηγεί σε νέο και άγνωστο δρόμο: στο δρόμο της ισοβίου Παρθενίας!
Η μνηστεία και ο γάμος είναι ο συνηθισμένος δρόμος ζωής για όλα σχεδόν τα νέα κορίτσια. Και οι γονείς που φροντίζουν για την αποκατάστασί τους εκπληρώνουν μία από τις βασικές υποχρεώσεις έναντι των παιδιών τους.
Από τον καιρό όμως της Παρθένου Μαρίας και του Κυρίου, ο Θεός, πλάι στο γάμο καθιέρωσε και την Παρθενία σαν τρόπο ζωής ωρισμένων ανθρώπων, ανδρών και γυναικών. Ο Κύριος, όταν οι μαθηταί τον ρώτησαν αν ο τρόπος αυτός της ζωής, δηλαδή η Παρθενία, ήταν πια ο μόνος ή ο προτιμότερος για τους ανθρώπους, δήλωσε κατηγορηματικά: «ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ’ οίς δέδοται... ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω» (Ματθ. ιθ' 11-12). Αυτό σημαίνει οτι η Παρθενία δεν είναι για όλους. Είναι ειδική κλήσις, για μερικούς. Είναι μια κλήσις τιμητική, αλλά αγωνιστική. Για την κλήσι της Παρθενίας, τα προβλήματα και την δεοντολογία της θα μας δοθή η ευκαιρία νά μιλήσωμε και σε άλλα σημειώματα πιο κάτω.
«Χαίρε» (Λουκ. α΄ 28)
Η πρώτη λέξις του μηνύματος του Θεού προς την Παρθένο Μαρία ήταν «Χαίρε», δηλαδή ένας χαρούμενος χαιρετισμός. Η προστακτική αυτή αποτελεί προτροπή για χαρά, αλλα και απλό χαιρετισμό δυο προσώπων που συναντιώνται.
Η χαρά του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι το αντίθετο της λύπης και της καταδίκης της Εύας. «Διά του χαίρε λύει τον δεσμόν της λύπης» (ΓΛ, 51).
Το «Χαίρε» της Παρθένου έμελλε να είναι «των δακρύων της Εύας η λύτρωσις».
Το «Χαίρε» είναι η πρώτη λέξις της Κ. Διαθήκης και απ' την λέξι αυτή το μήνυμα του Θεού προς την Ανθρωπότητα ωνομάσθηκε «Ευαγγελισμός» και λόγος του Θεού προς τον άνθρωπο «Ευαγγέλιον»!
Το «Χαίρε» του Θεού προς την Παρθένο είναι μαζί και χαιρετισμός κατά την συνάντησι ενός προσώπου προς το άλλο.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)