172. Όλα, ευχάριστα και λυπηρά, που συμβαίνουν σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, παρέρχονται, έχουν ένα τέλος. Φεύγουν σαν την απατηλή νύκτα, μόλις ανατείλη ο ήλιος. Έτσι, ο χριστιανός, που είναι καλεσμένος για την ουράνια πατρίδα και περνά σαν ξένος και περεπίδημος από τη γη, δεν πρέπει να προσκολλά την καρδιά του σε τίποτε το γήινο. Ανήκει αποκλειστικά στον Κύριο, την Πηγή της Ζωής, που ανέστη για να μας δώση την αιώνια ζωή.
173. Κύριε! Αξίωσέ με, με τη χάρι σου, να μην αφήσω ανεκμετάλλευτα τα τάλαντα που μου εμπιστεύθηκες. Κάνε, ώστε να χρησιμοποιώ τις δωρεές σου κατά σωτήριο για μένα τρόπο. Κάνε, ώστε να αυξήσω τον αριθμό αυτών των ταλάντων με τον προσωπικό μου κόπο.
174. Πόσο ασήμαντα είναι τα γήινα σε σύγκρισι με τα ουράνια, σε σύγκρισι με την αιώνια βασιλεία του Χριστού! Και όμως, κατορθώνουμε να είμαστε τόσο προσκολλημένοι στα γήινα και τόσο αμελείς για τη σωτηρία της ψυχής μας, για την κατάκτησι της αιωνίας ζωής!
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 87-88)