Ακούω τον τελευταίο καιρό όλο και πιο έντονα ότι έρχεται η ώρα να ομολογήσουμε την πίστη μας! Άλλοι λένε «τώρα είναι η ώρα», άλλοι λένε «όχι, είναι πιο μετά» και πραγματικά απορώ… Μήπως δεν πρέπει κάθε μέρα να ομολογούμε την πίστη μας; Περιμένουμε να έρθει ο αντίχριστος, να μας πιάσει απ’ το γιακά και να μας πει «αρνήσου το Χριστό» για να ομολογήσουμε την πίστη μας; Άλλωστε μη νομίζουμε πως θα μας πει ευθέως να αρνηθούμε το Χριστό! Ο διάβολος πλέον είναι πολύ πιο έμπειρος από τότε, στα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας, που με τους διωγμούς και τα μαρτύρια στόλισε την Εκκλησία μας με πλήθος μαρτύρων. Τώρα χρησιμοποιεί το δέλεαρ για να πετύχει τους σκοπούς του. Τώρα πια οι πειρασμοί και οι ηδονές είναι παντού και τόσο εύκολο να πραγματοποιηθούν, η συνείδηση των ανθρώπων είναι πολύ πιο χαλαρή, η πλύση εγκεφάλου και η αποχαύνωση πολύ πιο εύκολη και στον ψεύτικο κόσμο του βασιλεύουν η ψεύτικη αγάπη, η ψεύτικη ταπείνωση και η ψεύτικη αλήθεια.
    Νομίζω λοιπόν πως κάθε μέρα την ομολογούμε την πίστη μας, όταν παρ’ όλα αυτά συνεχίζουμε να μένουμε στην αγάπη του Χριστού όταν Του δείχνουμε την αγάπη μας και στα λόγια και στις πράξεις κι όταν όλοι γύρω μας βλέπουν την καλή αλλοίωση που έφερε ο Χριστός και η Εκκλησία Του στην ψυχή μας. Σε ακραίες καταστάσεις ποια θα είναι η αντίδραση μας και η ομολογία μας; Οι κραυγές, οι διχαστικές απόψεις, ο ανταγωνισμός για το ποιος τα ξέρει καλύτερα ή είναι ο καλύτερος χριστιανός; Νομίζω πως όχι! Σε μια κρίση οι δειλοί κρύβονται, οι αδύναμοι φωνάζουν και διαμαρτύρονται έχοντας χάσει την ειρήνη τους, ενώ οι πραγματικά δυνατοί ειρηνεύουν, ταπεινοφρονούν, υπακούνε και δείχνουν την απόλυτη εμπιστοσύνη τους στο Χριστό! Η ταπείνωση δεν είναι αδυναμία, είναι υπερδύναμη! Οι κατακρίσεις, οι ειρωνείες, οι χαρακτηρισμοί είναι ομολογία ολιγοπιστίας νομίζω! Ο πιστός χριστιανός θα πει τη γνώμη του ευθαρσώς, θα διαμαρτυρηθεί αλλά θα έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χριστό που ‘ κοιμάται μέσα στο καράβι’.
     Ας θυμηθούμε το περιστατικό που περιγράφεται , στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, η΄23-27: Γίνεται μέγας σεισμός στη θάλασσα, τα κύματα καλύπτουν το πλοίο, ο Κύριος κοιμάται μέσα σ’ αυτό… οι μαθητές του φωνάζουν έντρομοι «Κύριε, σώσε μας, χανόμαστε!» Μέσα στον πανικό τους ξέχασαν ποιος είναι Αυτός που βρίσκεται μέσα! Και πώς τους αποκάλεσε ο Κύριος; Δειλούς και ολιγόπιστους! Ας εμπιστευόμαστε λοιπόν πάντα το Χριστό μας. Αυτός σίγουρα νοιάζεται πιο πολύ από μας για την Εκκλησία Του. Και όσο κι αν κραυγάζει η ανθρώπινη αδυναμία, εμείς ας ειρηνεύουμε εν Χριστώ! Ίσως τελικά αυτή η εμπιστοσύνη μας στον Κύριο, στα εύκολα και στα δύσκολα να είναι η καλύτερη ομολογία πίστεως! (Κ.Δ.Κ)