Το Ισλάμ ξεκίνησε από ένα όραμα σε μία σπηλιά! Αυτή είναι η αλήθεια και όχι οι μάταιες θρησκειολογικές συζητήσεις. Με αυτό το όραμα άρχισαν όλα και εκεί στηρίζονται όλα! Αν αυτό το όραμα είναι εκ Θεού, τότε έχουμε την αληθινή Θρησκεία, αν όχι τότε έχουμε απλώς ΠΛΑΝΗ. Κάτι ενδιάμεσο δεν χωράει. Εδώ δεν θα κάνουμε πολιτισμική ή ψυχολογική ανάλυση, αλλά θεολογική. Από αυτό το όραμα 1,5 δισεκατομμύριο άνθρωποι πιστεύουν σήμερα στο Ισλάμ. Το όραμα έχει ως εξής:
     «Ο Μωάμεθ στο σπήλαιο Χίρα (ή Χαράα) το 610 μ.Χ. (κατ’ άλλους το 609 μ.Χ.) -τον μήνα του ραμαζανίου — βρισκόταν ξαπλωμένος στο σπήλαιο. Εκεί, κατά τον ισχυρισμό του, τον πλησίασε ένας άγγελος με... 700 φτερούγες(!), ο όποιος του παρουσιάσθη υπό μορφή ανθρώπου, ξεδίπλωσε ένα μετάξινο ύφασμα πάνω στο όποιο υπήρχαν γράμματα και τον διέταξε: «Διάβασε»! «Δεν μπορώ», απάντησε ο Μωάμεθ, «δεν γνωρίζω ανάγνωση». Τότε ο άγγελος τον κράτησε και του επανέλαβε: «Ανάγνωσε! Ανάγνωσε! Ανάγνωσε!». Ο άγγελος άρχισε να αναγινώσκει και ο Μωάμεθ επανελάμβανε. Εκείνη ήταν η πρώτη «αποκάλυψη», που δέχτηκε ο Μωάμεθ, ο όποιος καθ’ υπαγόρευση του αγγέλου εδιάβασε τους πρώτους πέντε στίχους του Κορανίου: «Διάβασε με το όνομα του Κυρίου σου, που δημιούργησε. Έπλασε τον άνθρωπο από ένα (απλό) θρόμβο πηκτού αίματος. Διάβαζε! Και ο Κύριός σου είναι ο πλέον Γενναιόδωρος, που δίδαξε (τη χρήση) της Γραφίδας (της πέννας), δίδαξε τον άνθρωπο, ό,τι δεν ήξερε»(1). «Έπειτα εξήλθα και εβάδισα εις το όρος μέχρις ότου ήκουσα μία φωνή από τον ουρανό να μου λέει: «Μωάμεθ, συ είσαι ο απεσταλμένος του Αλλάχ και εγώ είμαι ο Γαβριήλ». Σήκωσα το κεφάλι προς τον ουρανόν και ιδού, είδα τον Γαβριήλ υπό την μορφήν ανθρώπου, ο οποίος μου είπε: «Μωάμεθ, συ είσαι ο απεσταλμένος του Αλλάχ και εγώ είμαι ο Γαβριήλ»(4). Μετά έγιναν και άλλες οπτασίες-αποκαλύψεις- διαφόρων ειδών, πάλι από τον «άγγελο» Γαβριήλ και λίγο-λίγο ξεκίνησε το Ισλάμ.
     Ως προς αυτό το όραμα έχουμε 5 ΜΟΝΟ δυνατότητες ερμηνείας του. α) Ο Μωάμεθ ψεύδεται και εξαπατά, β) ψευδαίσθηση, γ) παραίσθηση, δ) εμφάνιση του αρχαγγέλου Γαβριήλ, ε) εμφάνιση πονηρού πνεύματος.
     Δυστυχώς και για τα 5 ενδεχόμενα έχουμε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Δεν υπάρχει πλην του Μωάμεθ ούτε ένας μάρτυρας αυτόπτης ή αυτήκοος! Το Ισλάμ ξεκινά χωρίς καμία σοβαρή ιστορική αξιοπιστία, με την μαρτυρία ενός ανθρώπου που βγήκε από μία σπηλιά και είπε ότι είδε και άκουσε κάτι… Απόδειξη ουδεμία για ουδέν. Η μαρτυρία του Μωάμεθ για τον εαυτό του είναι ιστορικά και αντικειμενικά άχρηστη όπως και κάθε υποκειμενική μαρτυρία του καθενός για τον εαυτό του, αν δεν υπάρχουν αποδείξεις. Ο καθένας μπορεί να δηλώνει ό,τι θέλει, ότι είναι τα ΠΑΝΤΑ, ότι βίωσε τα πάντα… Ο Μωάμεθ είναι μόνος του… Λέει ο Πασκάλ: «Ποιος μαρτυρεί για τον Μωάμεθ; Ο ίδιος! Η ποιότητα των μαρτυριών κρίνεται από το γεγονός ότι πρέπει να υπάρχουν πάντοτε, και παντού. Και ο άθλιος Μωάμεθ είναι μόνος»!... «Ο Μωάμεθ είναι δίχως αυθεντία… Τι λέει τότε; (Λέει) ότι πρέπει να τον πιστέψουμε» (1). Είναι αυτά διαπιστευτήρια μίας Θρησκείας; Σε αντίθεση με το Χριστιανισμό που τα θαύματα του Χριστού γίνονταν δημόσια (διατροφή 5000 με 5 άρτους) και μάλιστα η Ανάστασή Του επιβεβαιώθηκε από εκατοντάδες μάρτυρες (500 στο βουνό, Δες Παύλου Α΄προς Κορινθίους 15,5-8) που τον είδαν Αναστημένο!
Ας δούμε όμως τα 5 ενδεχόμενα εξήγησης του οράματος.
1)  Ο Μωάμεθ ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΤΙΠΟΤΑ.Οπότε ΕΞΑΠΑΤΑ τους υπόλοιπους και ψεύδεται με δόλο. Αυτό το ενδεχόμενο δεν μπορεί σοβαρά να υποστηριχτεί, διότι δεν δικαιώνεται ούτε ιστορικά ούτε και ψυχολογικά από τον χαρακτήρα του Μωάμεθ. Δεν ήταν σίγουρα κάποιος απατεώνας αλλά ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος με ευσέβεια στο θείο.
2)  Δεν είδε τίποτα, αλλά ΝΟΜΙΖΕ ΟΤΙ ΕΙΔΕ. Δηλαδή ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΕ. Πρόκειται για ΨΕΥ-ΔΑΙΣΘΗΣΗ που στην ψυχιατρική ορίζεται ως: αίσθηση γεγονότος, εικόνας, ήχου ΧΩΡΙΣ την ύπαρξη αντικειμένου ή αισθητηριακού ερεθίσματος, π.χ. ακούω φωνές κλπ. ή βλέπω ανύπαρκτα πράγματα χωρίς να υπάρχει αντικειμενικά τίποτα. Εδώ τον ρόλο αναλαμβάνει η Ψυχιατρική επιστήμη, αφού πρόκειται για ψυχοπαθολογικές καταστάσεις. Και αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι πιθανό, διότι ούτε παράφρων ήταν ο Μωάμεθ, ούτε επιληπτικός, όπως λένε οι ειδικοί, παρά την αντίθετη άποψη παλαιότερα περί επιληψίας του.
3)  ΕΙΔΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΥΣΕ, το παρεξήγησε, το διαστρέβλωσε με τη φαντασία του. Πάλι δηλαδή ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΕ. Εδώ πρόκειται για ΠΑΡ-ΑΙΣΘΗΣΗ που στην ψυχιατρική ορίζεται ως: παρερμηνεία ΥΠΑΡΚΤΟΥ αισθητηριακού ερεθίσματος. Βλέπω π.χ. τη νύχτα κορμό δέντρου και νομίζω ότι είναι άνθρωπος. Αυτό θα μπορούσε να είναι είτε όνειρο στον ύπνο του στη σπηλιά, είτε αυταπάτη στον ξύπνιο του. Ούτε αυτό φαίνεται να συνέβη διότι ο Μωάμεθ δεν είδε μάλλον όνειρο, αλλά όραμα, διότι είχε αυτό έντονες σωματικές επιδράσεις πάνω του που δεν έχουν τα όνειρα, και δεν είδε απλώς στον ξύπνιο του κάποιο φως ή άκουσε απλώς κάποιον ήχο που παρερμήνευσε ως άγγελο, αλλά έγινε κανονικός διάλογος, κάτι που δεν είναι εύκολο να ονομάσουμε αυταπάτη.
4)  ΕΙΔΕ ΟΝΤΩΣ ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ, έναν άγγελο. Άρα ΛΕΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, έστω τη δική του αλήθεια. Εδώ τον λόγο θα αναλάβει αναγκαστικά και μόνο η ΘΕΟΛΟΓΙΑ, διότι φεύγουμε από τη Φυσική και πάμε πλέον στην Μεταφυσική. Ο άγγελος αυτός μπορεί να ήταν μόνο δύο πράγματα.
Α)  ο αρχάγγελος Γαβριήλ -έτσι τον ονόμασε αργότερα ο ίδιος ο Μωάμεθ-. Αυτό από Χριστιανικής άποψης είναι αδύνατον για δύο λόγους.
α)  Κατά την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας τα θεϊκά οράματα προκαλούν στην ψυχή τα εξής συναισθήματα· αρχικά έναν φόβο ενστικτώδη μπροστά στο υπερφυσικό, αμέσως μετά όμως, γαλήνη, ειρήνη εσωτερική, ταπείνωση, χαρά, κατάνυξη κλπ. Αντιθέτως οράματα δαιμονικά προκαλούν αντίθετα αποτελέσματα. Τι ένιωσε ο Μωάμεθ; «Κατά την μουσουλμανικήν παράδοσιν μετά την αποστολήν άνωθεν της αποκαλύψεως ταύτης τρόμος και θλίψις κατέλαβε τον Μωάμεθ. Λέγεται ότι κατά την στιγμήν της αποκαλύψεως ο Μωάμεθ κατελήφθη υπό παροξυσμού, κατά τρόπον ώστε αφρός εξήλθεν εκ του στόματος αυτού, η κεφαλή του έκλινε, το πρόσωπόν του ωχρίασε ή ερυθρίασε, ο ιδρώς έτρεχεν ακατασχέτως και ούτος εκραύγαζεν ως «πώλος καμήλου». Ο παροξυσμός ούτος καλείται από δύο σπουδαίους συλλογείς της μουσουλμανικής παραδόσεως, τον Bakhari και τον Waqidi, «πυρετός» (buraha’)»(3). «Αργότερα είδε πολλά παρόμοια οράματα και συχνά έπιπτε εις τη γην με σπασμούς ή λιποθυμούσε, το μέτωπό του δε εκαλύπτετο από ιδρώτα. Ακόμη και η καμήλα του, επί της οποίας εκάθητο ησθάνετο τους σπασμούς του»(4). Αναφέρονται οι εξής αντιδράσεις του: ["λιποθυμούσε όποτε του ερχόταν αποκάλυψη. Λέγεται ότι συνήθιζε να συμπεριφέρεται σαν μεθυσμένος (εκείνη την ώρα)""Μερικές φορές ξεφυσούσε σαν νεαρή καμήλα""και ενδεχομένως μούγγριζε όπως το μούγγρισμα νεαρής καμήλας". Στην περιγραφή του οράματος από την Παράδοση (χαντίθ) βλέπουμε ότι και ο άγγελος δεν συμπεριφέρεται ως αγαθό πνεύμα: "Ο άγγελος με άρπαξε δυνατά και με πίεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να αντέξω άλλο πια και μου είπε, Διάβασε, και απάντησα δεν ξέρω να διαβάζω... Για αυτό με άρπαξε ξανά και με πίεσε για δεύτερη φορά έως ότου δεν μπορούσα να αντέξω άλλο πια... Για αυτό με άρπαξε για τρίτη φορά και με πίεσε και έπειτα με άφησε και μου είπε, Διάβασε... Έπειτα πήγε στη Κατίτζα και είπε. Κάλυψέ με, κάλυψέ με. Τον κάλυψαν με κουβέρτα, έως ότου σταμάτησε ο φόβος"](5). Έτσι ενεργεί ένας άγγελος του Θεού; Με βία και πνιγμό και προκαλώντας τρόμο θανάτου; Τέλος αμέσως μετά το όραμα, με τέτοια συναισθήματα και θεωρώντας ότι θα τον πουν τρελό οι συμπατριώτες του, σκέφτηκε να πάει στο βουνό και να πέσει κάτω να αυτοκτονήσει(!) και ξεκίνησε να το κάνει, αλλά τον εμπόδισε ο "Γαβριήλ"(5). Κάθε φορά, έπειτα, που δεν έπαιρνε αποκαλύψεις για κάποιο διάστημα από τον άγγελο, έκανε απογοητευμένος πάντα το ίδιο. Ανέβαινε σε κάποιο βουνό να πέσει κάτω, αλλά ο άγγελος τον εμπόδιζε! Αυτά αναφέρονται σαφέστατα στην έγκυρη και αναγνωρισμένη Παράδοση (χαντίθ) που οι Ισλαμιστές θεολόγοι (αφού την καθάρισαν πάρα πολύ νωρίς από θρύλους, μυθικές και ψευδείς διηγήσεις) θεωρούν ισόκυρη με το Κοράνι, άρα την αποδέχονται πλήρως! Αυτά όμως είναι συναισθήματα οράματος εκ Θεού;...
β)  Ο αρχάγγελος Γαβριήλ δεν θα αναιρούσε τον ίδιο του τον εαυτό, αφού άλλα είπε στην Παναγία στον Ευαγγελισμό και τελείως αντίθετα στον Μωάμεθ 600 χρόνια μετά. Στην Παναγία αναγγέλλει μία αποκάλυψη για τον Υιό του Θεού [φρικτή βλασφημία για το Ισλάμ ότι ο Αλλάχ έχει Υιό] του οποίου η βασιλεία δεν θα έχει τέλος (!) και στο Μωάμεθ μία άλλη θρησκεία που δεν δέχεται τη θεότητα-Υιότητα του Χριστού, με άλλον μέγα Προφήτη, τον Μωάμεθ. Δηλαδή πλήρης αναίρεση του Ευαγγελισμού! Είναι δυνατόν ο ίδιος άγγελος, από τον ίδιο Θεό σταλμένος, να έλεγε τέτοια αντιφατικά πράγματα; Άρα λοιπόν δεν ήταν ο Γαβριήλ. Ο αληθινός Γαβριήλ, από χριστιανικής πλευράς, μόνο ένα θα μπορούσε να πει στον αβάπτιστο αναζητητή της αλήθειας Μωάμεθ: να μετανοήσει και να ασπαστεί την αληθινή Θρησκεία, το Χριστιανισμό και να βαπτιστεί! Θα τον χειραγωγούσε εις Χριστόν! Αυτό θα ήταν αγγελικό όραμα! Εδώ όμως έγιναν όλα τα αντίθετα...
5)  Ο Μωάμεθ είδε ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΟΡΑΜΑ, ένα πονηρό πνεύμα, έναν δαίμονα. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα συναισθήματα που ένιωσε κατά και μετά το όραμα, και από το μήνυμα που του μετέδωσε το «πνεύμα» αυτό, το οποίο γκρεμίζει όλο τον Χριστιανισμό. Τρία χωρία μας πείθουν για το πόσο ο Διάβολος είναι τεχνίτης στην πλάνη. α) Αποκ. 12,9 ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην… β) Το Ιω. 8,44 ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ. γ) Β Κορ. 11,14 καὶ οὐ θαυμαστόν· αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός.
     Ο Μωάμεθ έπρεπε μετά την οπτασία να κάνει την ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: Α Ιω. 4,1 Ἀγαπητοί, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον». Μία διαδικασία που απαιτεί εμπειρία πνευματική και φωτισμό του αγίου Πνεύματος, ή έστω καλή γνώση των πατερικών κριτηρίων. Τολμούμε λοιπόν να πούμε κατηγορηματικά, έστω και αν μοιάζει απλουστευμένο αυτό που ισχυριζόμαστε, ότι αν ο Μωάμεθ εκείνη την ημέρα, αντί να πάει μετά το όραμα στη γυναίκα του την Κατίτζα, πήγαινε σε έναν ορθόδοξο κληρικό πνευματικό, ή διακριτικό μοναχό ή σε έναν Άγιο -υπήρχαν Ορθόδοξοι χριστιανοί ασκητές εκεί δίπλα πάρα πολλοί- και του έλεγε τι είδε την προηγούμενη νύχτα, ότι είδα, δηλαδή, αυτό το όραμα, αυτή την οπτασία, δεν θα έπαιρνε στον χριστιανό Θεολόγο ούτε τρία λεπτά χρόνου, να του εξηγήσει τι ακριβώς και ποιον είδε εκείνη τη νύχτα και σήμερα ίσως δεν θα υπήρχε το Ισλάμ αν ο Μωάμεθ τον άκουγε. Ο Μωάμεθ δεν θα έδινε καμία σημασία στο όραμα, κατανοώντας την πλάνη, και δεν θα έκανε καμία κίνηση περαιτέρω ίσως. Σήμερα δεν θα υπήρχε το Ισλάμ. Θα του έλεγε π.χ.: Αδελφέ, δεν είσαι ο πρώτος, έχουμε εκατοντάδες παραδείγματα στην εκκλησιαστική ιστορία και στα συναξάρια, ανθρώπων που είδαν ψευδο-οπτασίες, οράματα, τον διάβολο, τον σατανά μετασχηματισμένο σε διάφορες μορφές, αγγέλων, αγίων, του Χριστού κλπ. Δεν είσαι ο πρώτος! Είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Τους πρώτους αιώνες π.χ. ο Μοντανός, μεγάλος αιρεσιάρχης, πλανήθηκε και έλεγε ότι είναι ο Παράκλητος, ότι «εγώ είμαι το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος!» και έχουμε και τόσους άλλους… Δυστυχώς όμως ο Μωάμεθ αυτή την τόσο λεπτή συζήτηση την έκανε με τους πιο ακατάλληλους ανθρώπους, άσχετους με τη Θεολογία. Ας δούμε ποιους:
    «Το επόμενο πρωί ο Μωάμεθ γεμάτος δέος, και βασανιζόμενος από προβληματισμούς, διηγήθηκε το περιστατικό στη σύζυγό του. Η Κατίτζα, που τον υπεραγαπούσε και εφ’ όσον είχε πεισθεί από τον αιρετικό μοναχό, ότι ο άγγελος που εμφανίστηκε στον Μωάμεθ ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ, εβεβαίωσε τον ταραγμένο σύζυγό της ότι το πρόσωπο, που του είχε εμφανιστεί, ήταν πράγματι ο αρχάγγελος αυτός! Η σύζυγός του, που ως τότε ανησυχούσε υπερβολικά, και η όποια «είχε πίστιν, ήτις συνεδυάζετο προς την ευπιστίαν αγαπώσης συζύγου, είδε εις την εμφάνισιν του αγγέλου την πλήρωσιν των πόθων του ανδρός της και το τέλος των παροξυσμών και των στερήσεων»
     Αφού η Κατίτζα βοήθησε το σύζυγό της να καθησυχάσει, ανακοίνωσε το περιστατικό και στον εξάδελφό της Ουάρακα, τον μεταφραστή των Γραφών και σύμβουλο του Μωάμεθ στα ζητήματα της θρησκείας. Ο Ουάρακας με τη σειρά του εβεβαίωσε και αυτός τον Μωάμεθ ότι το άγγελμα προερχόταν από τον Θεόν, κομιστής του δε ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ! Ο Μωάμεθ έκανε λόγο για την «αποκάλυψη» αυτή και στον πιστό δούλο του Ζεΐντ, ο όποιος επίστευσε» (1)
     «Κατεχόμενος από δέος και αμφιβάλλοντας για το νόημα της οπτασίας ο Μωάμεθ επέστρεψε στο σπίτι του και διηγήθηκε στη σύζυγό του την εμπειρία που είχε μέσα στο σπήλαιο. Η Χαντίτζα εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι ο άγγελος που είχε δει ο Μωάμεθ ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ και τον βοήθησε να υπερνικήσει την ταραχή του. Για να αποσαφηνισθεί μάλιστα περισσότερο το νόημα του γεγονότος τον παρακίνησε να συναντήσει τον συγγενή της Ουάρακα. Αυτός, όταν άκουσε το περιστατικό, αποφάνθηκε ότι πρόκειται για κλήση στο προφητικό αξίωμα. Από αυτές τις αφηγήσεις, τις οποίες με ευλάβεια διηγούνται οι μουσουλμάνοι, καθίσταται σαφές ότι τη βεβαιότητα για την προφητική του αποστολή (Ressaliyah) σταθεροποίησαν η Χαντίτζα και ο Ουάρακα.» (2). 
     Σε ένα τόσο λεπτό λοιπόν θεολογικό ζήτημα όπως αυτό των οραμάτων, ποιον έμπειρο στα θεολογικά ρώτησε ο Μωάμεθ; Ποιο ήταν το πρόσωπο που τον κατηύθυνε; Η άσχετη στα θεολογικά ειδωλολάτρισσα γυναίκα του… Από εκεί πήρε την επιβεβαίωση! Αυτή και ο Ουάρακας έκαναν τη διάκριση των πνευμάτων… Να γιατί ξεκίνησε τελικά το Ισλάμ…
     Τον φόβο για δαιμονικό όραμα τον είχε και ο ίδιος ο Μωάμεθ αμέσως μετά: "...Σκέφτηκα, Αλίμονο, είμαι ποιητής ή δαιμονισμένος"(5). Κανείς ποτέ γνήσιος απεσταλμένος του Θεού, απόστολος ή προφήτης, δεν φοβήθηκε ποτέ ότι μπορεί να πλανήθηκε ή να δαιμονίστηκε. Όλοι ήταν βέβαιοι για το εκ Θεού μήνυμα! Την ίδια αίσθηση περί δαιμονισμού του, είχαν και οι συμπολίτες του (Σούρα 44,14 & 37,36) που τον απέρριψαν. «Εις τούτο συνηγορεί και το γεγονός ότι οι εχθροί του εις Μέκκαν τον απεκάλουν «δαιμονιζόμενον» (majnun) ή έχοντα δαιμόνιον (jinn) εντός του. «Δαιμονιζόμενοι» όμως ή εμπνεόμενοι από τους δαίμονας, τα jinn, εθεωρούντο και οι Άραβες μάντεις και ποιηταί. Το δαιμόνιον εδώ δεν έχει έννοιαν βιβλικήν, αλλά την σημασίαν περίπου την οποίαν η λέξις είχεν εις την αρχαίαν ελληνικήν γλώσσαν. Ήτο θεϊκόν τι ον, το οποίον ενέπνεε τους μάντεις ή ποιητάς του αρχαίου αραβικού κόσμου, συνήθως προς το καλόν της φυλής. Ο ποιητής, ο οποίος δια των ποιημάτων του υπηρέτει την λατρείαν της φυλής του, εθεωρείτο ότι ευρίσκετο κατά την ώραν της συνθέσεως υπό την επήρειαν του εντός αυτού κατοικούντος «δαιμονίου». Διά τούτο μάντεις και ποιηταί εκαλούντο «majnun», «μαινόμενοι» ή «δαιμονιζόμενοι».» (3). Για αυτούς βέβαια θεϊκό ον ή ό,τι άλλο, αλλά για την Θεολογία προφανέστατα πονηρό πνεύμα. Κατά την Παράδοση η σύζυγός του Αΐσα με την οποία ολοκλήρωσε σεξουαλικά το γάμο τους όταν αυτή ήταν 9 ετών (!!!) έλεγε ότι ο Μωάμεθ είχε πέσει θύμα μαγείας από κάποιον άνθρωπο για κάποιο διάστημα και υπό την επήρεια της μαγείας αυτής νόμιζε ότι έκανε πράγματα που δεν έκανε!(5) Ένας προφήτης αληθινός θα έπεφτε θύμα μαγείας;... Επίσης ο ίδιος ο Μωάμεθ, αναφέρει η Χαντίθ, κάποτε διόρθωσε μία προηγούμενη αποκάλυψή του, αναφέροντας ότι αυτή ήταν από τον διάβολο που τον πλάνησε (τα λεγόμενα satanic verses). Άρα παραδέχεται ότι τουλάχιστον μία φορά πλανήθηκε από τον Διάβολο και μετέφερε λάθος πράγματα!  Αφού ο Μωάμεθ έπεσε στην πρώτη τεράστια παγίδα και πείστηκε για το πρώτο όραμα ότι ήταν εκ Θεού, μετά ο διάβολος, ως συνήθως, άρχισε την «ταινία» και άλλων ψευτο-αποκαλύψεων. Η συνέχεια ήταν εύκολη. Η αρχή είχε γίνει. Ο Μωάμεθ είχε πλέον αυτοεπιβεβαιωθεί ότι ήταν ο Προφήτης του Θεού. Έζησε πιστεύοντας ειλικρινά το ρόλο του-πλάνη του.
     Η συνέχιση και διάδοση μίας θρησκείας είναι κάτι πανεύκολο. Πείθεις για την «εμπειρία» σου με συγκίνηση στην αρχή 1, ή 2 ή 3 που είναι ευκολόπιστοι ή και άσχετοι με θεολογικά κριτήρια ή και συναισθηματικά ευάλωτοι και σε εμπιστεύονται και σε πιστεύουν χωρίς να έχουν οι ίδιοι καμία απόδειξη. Μετά οι 3 πείθουν με πίστη πλέον και οι ίδιοι άλλους 100, οι 100 1000 κλπ. Το θέμα δεν είναι λοιπόν η διάδοση μίας αλήθειας ή πλάνης. Αυτό είναι όπως ξέρουμε όλοι πανεύκολο [δείτε π.χ. σήμερα πώς στο διαδίκτυο μπορεί να πείσει κάποιος για ένα ψευτοθαύμα σε ελάχιστη ώρα χιλιάδες που το διάβασαν] μέσω της πίστης σε μαρτυρία άλλων, αν έχεις χαρισματική προσωπικότητα ή τα κατάλληλα ψυχολογικά μέσα πίεσης ή παραπλάνησης! Το θέμα είναι η πρώτη αρχή, η έναρξη, ΤΟ ΑΦΕΤΗΡΙΑΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ! Εδώ λοιπόν η αρχή είναι σαφέστατη για την Ορθόδοξη Θεολογία.
    Η Ορθόδοξη Θεολογία λοιπόν δεν είναι ούτε δημόσιες σχέσεις, ούτε γλυκανάλατα λόγια αγάπης για ειρηνική συνύπαρξη των Θρησκειών και θρησκειολογικά συμπόσια, ούτε Ψυχολογία, ούτε Ψυχιατρική· και η θέση της Θεολογίας περί οραμάτων είναι σαφής. Δυστυχώς στο διάλογο Χριστιανισμού και Ισλάμ παρακάμπτεται σχεδόν πλήρως και τεχνηέντως το μοναδικής σημασίας αφετηριακό γεγονός αυτού του οράματος. Μιλάνε όλοι για τα μετά από αυτό! Είναι προφανές το γιατί. Διότι δεν θέλουμε να προκαλέσουμε αντίδραση ή λύπη στους Ισλαμιστές που θα τους φανεί προσβλητική η αλήθεια ότι το όραμα ήταν δαιμονικό, οπότε συνεχίζουμε έναν διάλογο που απλώς δεν καταλήγει πουθενά, με ατέρμονες αναλύσεις για άλλα δευτερεύοντα θέματα θρησκειολογικά, διαφορές των δύο Θρησκειών κλπ., λες και δεν είναι αρκετή η διαφορά του αληθινού αρχαγγέλλου ΓΑΒΡΙΗΛ της Θεοτόκου με τον ΣΑΤΑΝΑ, ώστε να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ βάση συζήτησης…, αλλά κάνουμε πως δεν βλέπουμε το βουνό μπροστά μας, το ΠΡΩΤΟ ΟΡΑΜΑ το 610 μ.Χ.!, … για να μην δυσαρεστήσουμε.
    Στον Μωάμεθ λοιπόν, ξεκάθαρα, αφού δεν προκρίναμε ως πιθανότερες τις άλλες ψυχολογικές-ψυχιατρικές ερμηνείες [χωρίς να αποκλείουμε το γεγονός ότι ο διάβολος μπορεί να εκμεταλλεύτηκε και μία εύθραστη προβληματική ψυχολογία του Μωάμεθ, οπότε να συνδυάζονται άνεται και Σατανάς και προβληματική ψυχολογία], εμφανίστηκε ένα δαιμόνιο και τον παραπλάνησε, με αποτέλεσμα ο Μωάμεθ να συγκαταλέγεται και αυτός στην μακρά λίστα των προφητευμένων ψευδοπροφητών που παραπλανήθηκαν από τον Διάβολο. «Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει: «δεν πιστεύουμε αυτόν ούτε το βιβλίο του…». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «παρουσιάσθη μεταξύ των «ψευδοπροφήτης (…) Μαμέδ (=Μωάμεθ) επονομαζόμενος», ο οποίος συνέστησε «ιδίαν αίρεσιν»» (1). Αυτό δεν σημαίνει ούτε φανατισμό, ούτε μίσος, ούτε αντιδικία. Αλλά όχι και να μασάμε τα λόγια μας οι Χριστιανοί και να μην λέμε την αλήθεια στους αδελφούς μας τους Ισλαμιστές και να γίνονται απαράδεκτες και αθεολόγητες, αναιρετικές του Χριστιανισμού δηλώσεις Χριστιανών, ακόμη και υψηλόβαθμων κληρικών, για τον ένα, δήθεν, Θεό μας(!!!) και για «ιερά» τζαμιά [αν τα τζαμιά είναι ιερά, τότε κανένα πρόβλημα να γίνει η Αγία Σοφία τζαμί! Γιατί μας πειράζει και «κλαιγόμαστε»; Για θεολογικό λόγο ή όχι; Αφού και εκεί ο ένας Θεός θα λατρεύεται, κατά τις αντιλήψεις του κόσμου και κάποιων Χριστιανών. Τι Χριστός, τι Αλλάχ τι Βούδας… όλα καλά είναι!] και «ιερά» κοράνια [αυτό θα διαβάζεται και στην Αγία Σοφία! Άρα ιερό!], λες και πράγματι εμφανίστηκε ο αληθινός Γαβριήλ στον Μωάμεθ, ενώ όλα άρχισαν από ένα δαιμονικό όραμα. Αν ήταν ο αληθινός Γαβριήλ, τότε ΠΡΕΠΕΙ αμέσως να γίνουμε όλοι Ισλαμιστές! Αυτό απαιτεί η Αλήθεια. Τίμιοι λοιπόν με τον εαυτό μας και την Αλήθεια και τους αδελφούς μας Ισλαμιστές… (π.Ν)
Πηγές: 1) Ν.Π. Βασιλειάδη, Ορθοδοξία, Ισλάμ και Πολιτισμός, εκδ. Σωτήρ.   2) Αναστασίου αρχιεπ. Αλβανίας, Το Ισλάμ, εκδ. Ακρίτας.   3) Ζιάκα Γρηγορίου, το Ισλάμ, εκδ. Πουρναρά. 4) Durant Will Παγκόσμιος Ιστορία του πολιτισμού.    5) Keith Thompson, Muhammad’s Condition in light of the Biblical Description of Demonic Possession στο σύνδεσμο 

https://www.answeringislam.info/authors/thompson/demonic_influence.html  όπου οι ακριβείς παραπομπές στις πηγές