1,17. «και αυτός έστι προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε».
Αυτός είναι: «έλεγον ουν αυτώ· συ τις ει; και είπεν αυτοίς ο Ιησούς· την αρχήν ό,τι και λαλώ υμίν» (Ιω. 8,25) ή καλύτερα, Αυτός είναι η αρχή σε κάθε αρχή και ο Ίδιος η Άναρχος Αρχή. Γι’ αυτό και είναι ο «πρωτότοκος πάσης κτίσεως».
Η αρχή, η προαρχή, η πρώτη αρχή κάθε δημιουργήματος είναι σε Αυτόν και από Αυτόν. «και το παν» είναι σε Αυτόν και υπάρχει διαμέσου Αυτού. Ότι ζει και υπάρχει, ζει και υπάρχει με τις δικές του ζωοδοτικές δυνάμεις και το κάθε τι περιβάλλεται απ’ Αυτόν!
Όμως το κάθε τι έξω από Αυτόν είναι «μη ον». Αυτή η λογική πανενότητα δύσκολα μπορεί να γίνει αισθητή στον άνθρωπο, που η ψυχή του είναι διαρρηγμένη από την αμαρτία. Γι’ αυτό και ο Θεός Λόγος «καθίσταται» άνθρωπος, για να απελευθερώσει τον άνθρωπο, από την - διαρρηγνύουσα τα πάντα - αμαρτία και να τον ικανώσει να κατανοήσει βιωματικά αυτή την πανενότητα.
«Ένεκα τούτου» ίδρυσε και την Εκκλησία, που είναι το σώμα του το Θεανθρώπινο.
Και οι άνθρωποι (πιστοί), μέλη στο δικό του Θεανθρώπινο σώμα, αισθάνονται και διαβιώνουν την έλλογη πανενότητα των δημιουργημάτων, κατά το μέτρο της αγιότητάς τους και της ενχριστοποίησής τους. Αυτό οι πιο άγιοι το αισθάνονται πιο δυνατά και πιο άγια και συνειδητά το διαβιώνουν.
(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 37-38)