192. Σκέφτηκες τι χάνεις, όταν προσκολλάσαι στα μηδαμινά και πρόσκαιρα του κόσμου τούτου; Σκέφθηκες από τι χαρίσματα στερείς τον εαυτό σου; Όλος ο ορατός κόσμος είναι ένα τίποτε μπροστά στην αξία της ψυχής σου. Λοιπόν, να τον λογαριάζης σαν ένα τίποτε. Συλλογίσου για ποιο σκοπό σε έφερε ο Θεός στη ζωή και τι ένδοξο προορισμό ανοίγει ενώπιόν σου. Για σένα κατέβηκε ο Υιός του Θεού στη γη. Για σένα δίδαξε. Για σένα θεληματικά πτώχευσε. Για σένα έκαμε θαύματα και προφήτευσε. Για σένα τέλεσε τον Μυστικό Δείπνο. Για σένα σταυρώθηκε, σηκώθηκε από τον τάφο και ανελήφθη στους ουρανούς. Για σένα ξανάνοιξε τον Παράδεισο.
193. Είμαστε όλοι ένα και οφείλουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Η κλειστή καρδιά απέναντι στον πλησίον μας είναι αποτέλεσμα του Διαβόλου και των ενεργειών του. Κάθε προσκόλλησις στο εγώ είναι υπακοή στον Διάβολο.
194. Τι θέλει να μας εμπνεύση η Εκκλησία, τοποθετώντας στο στόμα μας προσευχές που απευθύνονται όχι από ένα πρόσωπο, αλλά από όλους; Θέλει να μας εμπνεύσει την αγάπη, που πρέπει να έχουμε μεταξύ μας, μιμούμενοι έτσι την Αγία Τριάδα, της οποίας τα Πρόσωπα είναι ενωμένα με την τέλεια αγάπη. «ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν» (Ιω. ιζ’ 21).
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 93-94)