"Ο νους μου εταράχθηκε,
σκοτείνιασε η καρδιά μου,
σαν τρικυμία οι λογισμοί
έπνιξαν τη χαρά μου.
Στα γόνατα Σε φώναξα,
γύρεψα στη ματιά Σου,
να βρω παθών
τη λησμονιά,
ειρήνης την ελπίδα.
Τα δάκρυα γίναν
προσευχή,
κι ο πόνος ταξιδιώτης,
που βρήκε
στης αγάπης Σου,
τ’ απάνεμο λιμάνι.
Χριστέ μου!
Φως μου της ψυχής,
και φάρος της καρδιάς μου,
τα βήματά μου οδήγησε
στο αιώνιο θέλημά Σου."
(Π.Α.Δ.)