206. Εμείς που λάβαμε ζωή από τον Θεό, τον δοτήρα της ζωής, του προσφέρουμε τη ζωή μας, τους καρπούς της ζωής μας, όπως έκαμαν οι προπάτορές μας, οι Προφήται, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Δίκαιοι και όλοι οι υπόλοιποι Άγιοι; Το πραγματοποιούμε αυτό κάθε μέρα; Ζούμε σύμφωνα με τις εντολές και τα προστάγματα του Ζωοδότου; Αν δεν συμβαίνη αυτό, τι μας εμποδίζει να το κάνουμε; Ασφαλώς η φιλαυτία, η αυτοαγάπη. Ας προσφέρουμε λοιπόν το εγώ μας στην αγάπη του Κυρίου, ταπεινοφρονώντας.
207. Μην παραλείπεις την ελεημοσύνη. Πρέπει καθημερινά να την ασκής, χωρίς να δυσανασχετή η καρδιά σου. Δεν δίνεις τίποτε το αληθινά δικό σου. Δίνεις ό,τι ανήκει στον θεό, στα πενόμενα παιδιά του Θεού. Δεν είσαι τίποτε άλλο παρά οικονόμος, διαχειριστής της θείας περιουσίας. Να θεωρής τον εαυτό σου ταπεινό υπηρέτη των «ελαχίστων» αδελφών του Κυρίου. Και, έτσι, να εκτελής το χρέος σου με τρυφερή καρδιά, ταπεινά, αγόγγυστα. Καλείσαι να διακονής τον Χριστό, τον κριτή και Βραβευτή. Σκέψου τι μεγάλη τιμή, τι υψηλό αξίωμα σου δόθηκε μ’ αυτή τη διακονία. Να είσαι λοιπόν «ιλαρός δότης». Μπορεί το χρήμα να έρχεται σ’ εσένα εύκολα, χωρίς να καταβάλλης μεγάλους κόπους. Μοίραζέ το λοιπόν και συ εύκολα, χωρίς να του πολυδίνης σημασία. Οι κόποι σου μπορεί να αμείβωνται καλά, ικανοποιητικά. Ας είσαι λοιπόν και συ γενναιόδωρος στους άλλους. Πολλοί απ’ αυτούς δεν αμείβονται ανάλογα με την αξία τους. Να μη δίνης στους άλλους ανάλογα με την αξία τους, αλλά ανάλογα με τις ανάγκες τους.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 97-98)