Ο άνθρωπος όταν μένει μόνος του αγριεύει. Γίνεται σαν το θηρίο, τους βλέπει όλους με φόβο και καχυποψία. Νιώθει πως απειλείται, μοιάζει με αγρίμι. Τί κρίμα! Κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να είναι μόνος του. Σε έναν τόσο πολυπληθή πλανήτη υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν το σκληρό πρόσωπο της μοναξιάς. Δεν έχουν έναν άνθρωπο να μιλήσουν, να μοιραστούν τον πόνο ή τη χαρά, να συμβιώσουν την καθημερινότητα, να αισθανθούν μια ακόμη παρουσία στο δωμάτιο, να μυρίσουν ένα άλλο άρωμα. Άνθρωποι που κάποτε δεν ήταν μόνοι τους βρέθηκαν τώρα όμως να ζουν μέσα στο κενό και την παγωνιά της μοναξιάς. Και η αίσθηση ότι δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να τους σκέφτεται και να τους αγαπά είναι πολύ οδυνηρή.
Ας κοιτάξουμε, μπορεί να υπάρχει πολύ κοντά μας ένας τέτοιος άνθρωπος. Ίσως και στην οικογένεια μας. Γιατί υπάρχει και μια άλλη μορφή μοναξιάς… αυτή που νιώθεις όταν περιτριγυρίζεσαι από άλλους. Όταν πιστεύεις πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει ή όταν ο άλλος δεν ενδιαφέρεται για σένα αληθινά. Και αυτή είναι χειρότερη μοναξιά από την πρώτη. Να έχεις δίπλα σου το σύντροφο σου και να νιώθεις μόνος! Δύο καρδιές που κάπου στη διαδρομή έπαψαν να επικοινωνούν, να νιώθουν η μια την άλλη, να έχουν επαφή. Δυο καρδιές που σιγά σιγά μαραζώνουν.
Έχω βιώσει τη μεταμόρφωση ενός ανθρώπου από μοναχικό αγρίμι σε ήρεμο και γαλήνιο αρνάκι όταν ένας άλλος άνθρωπος του προσέφερε επιτέλους μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, νοιάξιμο, φροντίδα, καλοσύνη, στοργή και αγάπη. Αυτός ο άνθρωπος ζούσε εγωιστικά για πολύ καιρό κλεισμένος στο καβούκι του απορρίπτοντας κάθε προσπάθεια προσέγγισης και συνδιαλλαγής. Η προσευχή ενός αδερφού όμως έκανε το θαύμα της και εκεί που αυτός ο άνθρωπος έλεγε μετ’ επιτάσεως «δεν ανοίγομαι» , τώρα όχι μόνο έχει ανοιχτεί αλλά έχει τόσο μαλακώσει η καρδιά του που σχεδόν δεν τον αναγνωρίζω. Είναι ένας καινούριος άνθρωπος… είναι ένα θαύμα της Παναγίας! Η τραχύτητα έγινε τρυφερότητα, ο εγωισμός υποχωρητικότητα, η υπερηφάνεια ταπείνωση και ο φόβος αγάπη! Ένας άνθρωπος βγήκε από το σκοτάδι στο φως… γιατί τελικά συνεργάστηκε η προσευχή της καρδιάς του με την προσευχή του αδερφού! Γιατί σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει να είναι μόνος… χωρίς να αγαπάει και να αγαπιέται!
«Ουαί αυτώ τω ενί», δηλαδή, «αλίμονο στον έναν που μένει απομονωμένος, που δεν έχει κάποιον δίπλα του, μας λέει ο σοφός Σολομών. Εμείς οι χριστιανοί πρέπει να αφουγκραζόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας και να ακούμε τις κραυγές της μοναξιάς τους. Τί έχουμε να προσφέρουμε σε αυτούς τους ανθρώπους; Το ύψιστο αγαθό…. το Χριστό! Με το Χριστό συνοδοιπόρο εξαφανίζεται κάθε ίχνος μοναξιάς, φόβου και μελαγχολίας και πληρότητα, χαρά, ευφροσύνη και αγάπη γεμίζουν την καρδιά! (Α.Κ.Β)