Ένας άνθρωπος πριν λίγα χρόνια, όταν ξεκίνησα να του λέω κάποια πράγματα που έχω ζήσει και υπό ποιες συνθήκες, με κοίταζε σιωπηλός και απορημένος. Διέκοψα την εξιστόρηση μου και του λέω ‘ μήπως θέλετε να μου πείτε κάτι;’ Και μου λέει με πόνο ‘ πώς άντεξες τόσα χρόνια παιδί μου;’ Αυθόρμητα έδειξα πίσω του μια εικόνα του Χριστού και του είπα γελώντας ‘Αυτός ξέρει μόνο’. Πάντως αυτή η ερώτηση έγινε και δική μου ερώτηση. ‘ Αλήθεια, Κύριε, πώς άντεξα;’ Το ήξερα ότι κάποια μέρα θα μου απαντούσε. Σκεφτόμουν ότι από τότε που είχα αυτοκαταστροφικές τάσεις και δεν άφηνα τίποτα όρθιο – δεν ξέρω αν ήταν ηθελημένα ή όχι- γιατί δυστυχώς δεν όριζα και πολύ τον εαυτό μου αλλά πλήγωνα και κατέστρεφα κάθε κομμάτι του, και το σώμα και την ψυχή μου. Όμως θυμάμαι ότι υπήρχε ένα κομμάτι μου που ένιωθα πως εκεί δεν μπορώ να πάω, σαν να το φύλαγε ο Χριστός, το καταλάβαινα ακόμα και τότε πολύ έντονα, αλλά δεν φανταζόμουν τί ήταν!
Σήμερα απ’ το πρωί συνεχώς ρωτούσα τον Κύριο να μου πει γι’ αυτό. Και φτάνει το ηλιοβασίλεμα , βγήκα έξω στο μπαλκόνι και κοίταζα με βαθιά μελαγχολία τον ήλιο που έδυε. Εκείνη την ώρα η σύζυγος μου που σπάνια ακούει τραγούδια, μου λέει ‘άκου αυτό’! Ήταν ένα πολύ ωραίο τραγούδι του Μάνου Λοΐζου που λέγεται ‘Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει’ και σε ένα σημείο λέει ‘ Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει, κυνηγημένο μου πουλί, σε πήρε κάποτε η δύση, σε ξαναφέρνει η ανατολή’. Τότε συνειρμικά θυμήθηκα και πήρα την απάντηση στην ερώτηση μου. Θυμήθηκα πως όταν ήμουν πολύ μικρός 5-6 χρονών, όταν έδυε ο ήλιος νόμιζα πως ο Θεός έφευγε από τους ανθρώπους, πήγαινε να κοιμηθεί και έπαιρνε και τον ήλιο για να σκεπαστεί! Κι εγώ στενοχωριόμουν κι έλεγα ‘Μη φεύγεις Θεούλη μου, τί σου κάναμε;’ Και θυμήθηκα μια προσευχή που έκανα τότε και έλεγα ‘ Θεέ μου, θέλω να έρθει μια μέρα που να μη φύγεις ποτέ. Να είσαι συνέχεια εδώ και να είναι πάντα μέρα, να μην υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι και καθόλου χρήματα, ούτε αρρώστιες και θάνατοι και ούτε καμία στενοχώρια αλλά όλοι να είμαστε αγαπημένοι και χαρούμενοι. Κι αν καμιά φορά πάμε να μαλώσουμε ή να στενοχωρηθούμε να κοιτάζουμε το πρόσωπο σου κι αμέσως να είμαστε τρισευτυχισμένοι. Γι’ αυτό να είσαι εδώ. Άμα Σε βλέπουμε θα είμαστε ευτυχισμένοι και εμείς κι Εσύ που μας αγαπάς θα χαίρεσαι και θα χαμογελάς. Πρέπει Θεέ μου να φτιάξεις μια καινούρια χώρα που θα είσαι Συ Βασιλιάς!’
Αυτή ήταν η προσευχή της καρδιάς μου, αυτή είναι ακόμα η προσευχή της καρδιάς μου, αυτή η ελπίδα με κράτησε, αυτή η προσμονή του Χριστού! Αυτό το παιδί ο Κύριος το προστάτεψε και δεν με άφησε να το σκοτώσω μέσα μου. Αυτό με κράτησε ως τώρα και μακάρι να με κρατάει όσο ζω… αυτό μου δίνει δύναμη να προχωρήσω, η απλότητα ενός παιδιού που περιμένει τον Κύριο. Έναν Κύριο που μ’ αγαπάει τόσο πολύ όπως και τόσα άλλα παιδιά , μικρά και μεγάλα, που έχουν την ίδια προσμονή! Ο Κύριος πραγματοποίησε την ευχή μου’ : ‘ Και ο ίδιος ο Θεός θα σκηνώσει μαζί τους’( Αποκ. Ιω. κα΄3) ‘ Και θα εξαλείψει απ’ αυτούς κάθε δάκρυ και θάνατος δεν θα υπάρχει, ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος…( Αποκ. Ιω. κβ΄4) ‘ Και νύχτα δεν θα υπάρχει πια’’( Αποκ.Ιω.κβ΄22). Ας διαβάσουμε τα κεφάλαια κα΄ και κβ΄ της Αποκάλυψης. Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει! (Κ.Δ.Κ)