Ένα από τα αγαπημένα μου αθλήματα από τον κλασικό αθλητισμό ήταν πάντα το άλμα επί κοντώ. Σ’ αυτό το άθλημα ο αθλητής πρέπει να περάσει από ένα πήχη που υψώνεται περίπου στα έξι μέτρα, με τη βοήθεια ενός ελαστικού κονταριού μήκους τεσσεράμισι μέτρων. Πρόσφατα, καθώς έβλεπα τους αγωνιζόμενους σκεφτόμουν πόσο πολύ μοιάζει αυτό το άθλημα με την πνευματική ζωή των χριστιανών! Και σε μας ο πήχης είναι πολύ ψηλά! Αποκλείεται να τηρήσουμε τις εντολές του Χριστού και να αγιάσουμε χωρίς τη συνδρομή και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Αλίμονο αν μπορούσανε να τα καταφέρναμε μόνοι μας! Πόση έπαρση θα είχαμε! Το ότι ο πήχης είναι ψηλά μας κάνει να ποθήσουμε τη βοήθεια του Θεού γιατί αν Τον αγαπάμε, θέλουμε να τηρούμε τις εντολές Του. Στην προσπάθεια μας αυτή όμως βλέπουμε πόσο μηδαμινοί είμαστε και κράζουμε με πόθο αυτόν που είναι Παντοδύναμος. Κι όπως ο αθλητής στο επί κοντώ, παίρνουμε το κοντάρι στα χέρια μας και ξεκινάμε την πορεία μας προς το ύψος της αρετής, ξεκινώντας από χαμηλά και φτάνοντας ολοένα και ψηλότερα.
Κι αυτή η συνοδοιπορία μας με το Θεό μας πλημμυρίζει με αγάπη και ευφροσύνη. Η σχέση που αναπτύσσουμε με το Χριστό και το Άγιο Πνεύμα κατά τη διάρκεια του αγώνα μας είναι πιο σημαντική και απ’ τον ίδιο τον αγώνα. Γιατί ακόμα και αν δεν περάσουμε ποτέ το απαιτούμενο ύψος, διανύσαμε τη ζωή μας προσπαθώντας και χωρίς να αφήσουμε τον Τριαδικό Θεό απ’ τα χέρια μας. Και αυτό τελικά συνιστά νίκη για το χριστιανό! Στο αγώνισμα του επί κοντώ κρίσιμη στιγμή είναι όταν φτάσει ο αθλητής ακριβώς κάτω από τον πήχη. Τότε παρατήρησα ότι αντί να υψωθεί προς τον πήχη, κάμπτει όλο του το σώμα προς τη γη, το κοντάρι κάμπτεται μαζί του, ο αθλητής σηκώνει τα πόδια του από τη γη και τα στρέφει προς τον ουρανό, σαν ένα ουράνιο φυτό που έχει τις ρίζες του ψηλά. Έτσι λοιπόν οι χριστιανοί για να τα καταφέρουμε πρέπει να ζούμε ψηλά και για να ζούμε ψηλά πρέπει να γονατίσουμε με ταπείνωση, αγάπη και εμπιστοσύνη στα πόδια του Χριστού μας! Γι’ αυτό μας είπε ο Κύριος ότι όποιος εξυψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, και όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί.( Λουκ.κεφ.18,14)
Κι αφού τα κάνει όλα αυτά ο αθλητής βρίσκεται πάνω από τον πήχη αλλά ακόμα δεν τον έχει περάσει. Για να νικήσει πρέπει να στρέψει σωστά όλο του το σώμα, μακριά από τον πήχη, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά. Αν δεν προσέξει ο πήχης θα πέσει όσο ψηλά κι αν έχει φτάσει. Έτσι γίνεται και με τους χριστιανούς. Υπάρχουν πολλοί που έφτασαν σε μεγάλο ύψος αρετών, αλλά ξέχασαν σε ποιον το όφειλαν. Αγάπησαν την αρετή και τον εαυτό τους, αγάπησαν τις ζητωκραυγές του πλήθους και έχασαν τη δοξολογία, την ταπείνωση και τη Χάρη του Θεού. Και πέφτοντας τους ήρθε και ο πήχης στο κεφάλι!
Αυτά σκεφτόμουν παρακολουθώντας αυτό το όμορφο αγώνισμα και μου ήρθαν στο νου τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην β΄ επιστολή του προς Τιμόθεο ‘ Αν και αθλείται κάποιος, δε στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους νόμους της αθλήσεως’ (κεφ.β,5)(Κ.Δ.Κ)