Υπομονή… πόσο δύσκολο είναι κάποιες φορές να κάνουμε υπομονή. Και πώς να κάνουμε υπομονή όταν είμαστε ανυπόμονοι; Όταν το μέσα μας τραντάζεται από το θέλημα και την επιθυμία μας να γίνει αυτό που προσδοκάμε άμεσα και χωρίς περιστροφές; Άλλοτε θέλουμε μια δουλειά, άλλοτε έναν σύντροφο, άλλοτε την ίαση από μια αρρώστια, άλλοτε την εξομάλυνση των σχέσεων, άλλοτε αλλαγή εργασίας και ακόμα πόσα άλλα που μας δυσκολεύουν τη ζωή και γι’ αυτό αναζητάμε τη γρήγορη διαφυγή μας από αυτά χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί πράγματι η υπομονή σχετίζεται με πιεστικές και ψυχοφθόρες καταστάσεις.
Ωραία… και πώς θα κάνουμε υπομονή; Από πού θα αντλήσουμε δύναμη, κουράγιο και διάθεση να βαστάξουμε τη συνθήκη από την οποία δεν μπορούμε να φύγουμε άμεσα; Πώς θα υπομείνουμε μια κατάσταση την οποία εκ των πραγμάτων πρέπει να υπομείνουμε; Μα φυσικά πηγαίνοντας στην πηγή της υπομονής αλλά και όλων των αρετών… το Χριστό! Από το Χριστό θα ζητήσουμε να μας εξοπλίσει με ό,τι χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής μας. Και έτσι με τον καιρό θα νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε όλο αυτό που καλούμαστε να διαχειριστούμε αλλά θα βιώνουμε τη βοήθεια Του και την παρηγοριά Του και μέσα μας και έξω μας. Γιατί πώς να μην μας παρηγορήσει και να μας στηρίξει Εκείνος που έχυσε το Αίμα Του και υπέμεινε θάνατο σταυρικό για όλους εμάς;
Σ’ Αυτόν λοιπόν να προστρέχουμε κάθε μέρα για να Του ζητάμε να μας γεμίζει και με υπομονή και με χαρά και με δύναμη και με Εκείνον ολόκληρο. Όταν προστρέξουμε σ’ Αυτόν θα τα δούμε όλα διαφορετικά. Θα υψωθούμε πάνω από τις καταστάσεις και θα τις αντιμετωπίσουμε στη σωστή τους διάσταση χωρίς να υπερβάλουμε. Όπως διαβάζουμε και στην επιστολή του Ιακώβου « Πανευτυχής είναι ο άνθρωπος που βαστάζει με υπομονή και καρτερία τη δοκιμασία των θλίψεων …… γιατί αυτός θα λάβει τον στέφανο της αιωνίου ζωής.» ( κεφ. α,12) (Α.Κ.Β)