Το υδρόμελο
Ο ευσεβής πρίγκιψ Ιζιασλάβος έτρεφε πολλή αγάπη και σεβασμό προς τον όσιο Θεοδόσιο του Κιέβου (ΙΑ΄ αιών) και συχνά ερχόταν για να ευφρανθή από τα γλυκά σαν το μέλι λόγια του. Κάποια φορά παρέτεινε τη συνομιλία μαζί του ως το απόγευμα. Έπειτα παρακολούθησε και την εσπερινή ακολουθία, οπότε σε λίγο – αυτό ήταν το θέλημα του Θεού – πιάνει μια καταρρακτώδης βροχή. Τότε ο όσιος δίνει εντολή στον κελλάρη να ετοιμάση στον πρίγκιπα βραδινό φαγητό. Εκείνος όμως του ανήγγειλε πως τους τελείωσε το απαραίτητο για την τράπεζα υδρόμελο (μείγμα από μέλι και νερό) και έτσι δεν θα μπορούσαν να παραθέσουν ποτό στον πρίγκιπα και στη συνοδεία του.
- Δεν υπάρχει καθόλου; ρώτησε ο άγιος.
- Όχι, απάντησε ο αποθηκάριος.
- Για κοίταξε καλά μήπως έμεινε έστω και λίγο.
- Πίστεψέ με, πάτερ, πως το έχουμε αναποδογυρίσει το δοχείο.
- Πήγαινε και εν ονόματι ημών Ιησού Χριστού θα βρης, του λέει γεμάτος θεία χάρι ο όσιος.
Σαν έφτασε εκεί ο κελλάρης, βρήκε το δοχείο όρθιο και γεμάτο από υδρόμελο! Θαμπωμένος από το θαύμα έτρεξε να το αναγγείλη στον άγιο.
- Να κρατήσης σιωπή, παιδί μου, του σύστησε εκείνος. Και να μην πης σε κανένα τίποτε. Τακτοποίησε τώρα το τραπέζι για τον πρίγκιπα και βάλε και στους αδελφούς υδρόμελο, γιατί πρόκειται για ευλογία του Θεού.
Αργότερα η βροχή σταμάτησε και ο πρίγκιπας επέστρεψε στο μέγαρο του. Το ευλογημένο εκείνο ποτό κράτησε πολύ καιρό στο μοναστήρι και το γεύτηκαν πλούσια οι αδελφοί.
(Όσιος Θεοδόσιος του Κιέβου)
("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 138-139)