"Ο πονηρός είναι πάρα πολύ αδύνατος"
Μια μέρα πηγαίνοντας από την Πολυκλινική πρός την Ομόνοια, συνέπεσε να έχει λήξει ένα συλλαλητήριο
και ένας από τους πολλούς πυροσβέστες που υπήρχαν εκεί και καθάριζαν το μέρος,
σήκωσε το σωλήνα του και έβρεξε κατά λάθος κάποιον άλλο πυροσβέστη που ήταν απέναντί του,
οπότε και αυτός με τη σειρά του πιάνει το δικό του σωλήνα και τον στρέφει προς τον πρώτο παίζοντας
με το νερό ποιός να νικήσει τον άλλον με τη λιγότερη πίεση, καθώς αντάμωναν τα νερά τους σε καμπύλη στον αέρα.
Και βλέποντάς τους ο Παππούλης μου λέει:"Βλέπεις εκεί πέρα τί γίνεται; "Το πιό δυνατό νικάει το πιο αδύνατο.
Έτσι γίνεται και με τον πιστό χριστιανό, που νικά τον κακό δαίμονα, διότι ο Χριστός είναι παντοδύναμος
σε σύγκριση με τον πονηρό, που είναι πάρα πολύ αδύνατος".
[Τζ 109π.]
"Εγωισμός, πείσμα, σατανάς"
Για κάποιον προβληματικό χριστιανό, που, εξ αιτίας μιας δοκιμασίας του αυτοπαγιδεύθηκε στα πάθη του,
ο Γέροντας, όταν ρωτήθηκε, είπε: "Βλέπω ότι είναι έξυπνος και έχει μέσα του και το καλό.
Αλλά μ' αυτή τη δοκιμασία που περνά, έχασε την υπομονή του, εκνευρίσθηκε και άφησε τον κακό εαυτό του να πνίξει τον καλό.
Επέτρεψε να τον κυριέψει ο εγωισμός, το πείσμα, ο σατανάς".
Πόση σημασία έχει η υπομονή και η ταπείνωση μέσα στις δοκιμασίες, που μας καθαρίζουν από τα πάθη μας,
μας το δείχνει ο Γέροντας, με την αποκάλυψη της πτώσης αυτού του ανθρώπου,
που αντιμετώπισε τη δοκιμασία του με ανυπομονησία και εγωισμό.
[Γ 304]
"Θ'ανάψουμε το φώς και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους"
Σε άλλη ευκαιρία ο Γέροντας μας έλεγε: "Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια;
Να, θ' ανάψουμε το φώς να κατοικήσει σ' όλη την ψυχή μας ο Χριστός, και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους".
Μας έκαναν ζωηρή εντύπωση οι παραστατικές εικόνες, που χρησιμοποιούσε ο Γέροντας.
Στο δρόμο της επιστροφής σχολιάζαμε με ενθουσιασμό τις αποκαλύψεις του, χωρίς, φυσικά, να τις πολυ καταλαβαίνουμε.
Εμείς μέναμε στην επιφάνεια των φραστικών μας φαντασιώσεων, ε
νώ εκείνος προχωρούσε στο βάθος των ανέκφραστων αγιοπνευματικών εμπειριών του.
Όταν έλεγε, "θα αφήσουμε να κατοικήσει σ' όλη την ψυχή μας ο Χριστός, και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους",
δε φανταζόταν, όπως εμείς, μιά υποθετική δυνατότητα, αλλά ,ζούσε μια πραγματική κατάσταση.[Γ 282]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.144-145)