Υπάρχει στον κόσμο πολλή θλίψη, άγχη, αδιέξοδα, αγώνες! Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν… ως την ώρα που ο Χριστός μας θα τα σταματήσει οριστικά όλα αυτά, θα έρθει ξανά και θα πάρει μαζί Του όσους έχει επιλέξει Αυτός! Είναι φορές που έχω στο μυαλό μου και στην καρδιά μου την Ανάσταση του Κυρίου και δε με πτοεί τίποτα, ζω με την Ειρήνη Του και τη Χαρά Του. Είναι όμως και κάποιες φορές που με παίρνει από κάτω… γυρίζω και βλέπω γύρω μου ανθρώπους βλοσυρούς, φοβισμένους, άστεγους, ορφανούς, άνεργους… ανθρώπους αιχμαλώτους στην αμαρτία και την πονηρία του διαβόλου! Τότε στενοχωριέμαι πολύ.
Κυρίως όμως στενοχωριέμαι όταν βλέπω τον Εσταυρωμένο που σταυρώθηκε για να έχουμε εμείς αληθινή ζωή αλλά ,παρότι σταυρώθηκε και αναστήθηκε, πολλοί από μας ζούμε σαν να μην έχουμε ζωή. Επειδή δεν έχουμε Αυτόν που είναι τα πάντα! Θέλω να Του ζητήσω να μακροθυμήσει κι άλλο με μας και να μας δώσει δύναμη αλλά κοιτάζοντας και τον εαυτό μου, τα χάλια μου, ‘πέφτω’ ακόμα πιο πολύ. Έτσι και πριν λίγες μέρες ένιωθα μέσα στο ναό την ψυχή μου έτοιμη να λυγίσει. Όμως σήκωσα λίγο τα μάτια μου, πάνω από τον Σταυρό, στην κόγχη του Ιερού Βήματος, και αυτή η αγκαλιά της Παναγίας με συνεπήρε. Η αγκαλιά της Πλατυτέρας των Ουρανών! Λέγεται Πλατυτέρα των Ουρανών γιατί, όπως λέει και ο Μέγας Βασίλειος στη Θεία Λειτουργία, χώρεσε Αυτόν που δε χωράει στους Ουρανούς, τον αχώρητο Θεό!
Πώς είναι λοιπόν δυνατόν αυτή η αγκαλιά της να μη χωρέσει τον πόνο μου; Την κοίταζα και μου φάνηκε πως είχε σταματήσει ο χρόνος και η καρδιά μου. Όλες μου οι λύπες έγιναν χαρά και ευφροσύνη. Εδώ και 2000 χρόνια περίπου αυτή η αγκαλιά έχει χωρέσει μέσα της τα βάσανα όλων των χριστιανών και όχι μόνο. Πόσο μεγάλη παρηγοριά μάς έχει δώσει ο Θεός! Θέλω να το φωνάξω σε όλους τους πονεμένους ανθρώπους, τους ορφανούς, τους φτωχούς, τους αδικημένους, τους απελπισμένους…. ‘ Ελάτε! Ελάτε όλοι εδώ στην αγκαλιά της Παναγίας μας! Κοιτάξτε την πόσο όμορφη και γλυκιά είναι! Πόσο ευλογημένη απ’ το Χριστό μας! Μέσα από την αγκαλιά της μας ευλογεί ο Θεός! Μην τα παρατάτε!’
Όσο υπάρχει αυτή η αγκαλιά, όσο μας έχει κάτω από τη Σκέπη της, μη μας τρομάζει τίποτα. Μπορεί τα πράγματα να γίνουν πιο δύσκολα κι αν γίνουν ας μη φοβόμαστε. Η Πλατυτέρα των Ουρανών είναι το καταφύγιο μας, η μητέρα μας, η ελπίδα μας, η δύναμη μας. Πώς να σταματήσουμε να δοξολογούμε αυτό το δώρο του Θεού; Η αγκαλιά της μας ενώνει όλους, γεφυρώνει τις διαφορές μας – μικρές ή μεγάλες- και μας στέλνει ετοιμοπόλεμους να νικήσουμε κάθε δυσκολία. Παναγία μου, πολύ σ’ ευχαριστώ, που καταδέχεσαι να έρθω κι εγώ στην αγκαλιά σου. Μεγάλη μου χαρά και τιμή! Σε ευχαριστώ για όλα. Αυτή η αγάπη σου με κάνει να σηκώνομαι ξανά και ξανά. Σ’ ευχαριστώ!(Κ.Δ.Κ)