«Έλεγε ο Όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης προς τον εαυτό του: «Αν ουδείς από τους στρατιώτες του κόσμου δεν έχει το θάρρος και δεν είναι τόσο ανόητος, ώστε από τη γραμμή του να εισορμήσει αμέσως στο μέσο των εχθρών, στην περίπτωση που είναι παντελώς ανεκπαίδευτος στην τεχνική του πολέμου, πώς θα μπορέσω εγώ που δεν είμαι ακόμη ασκημένος για αντιπαράθεση ούτε περιζωσμένος με την άνωθεν δύναμη να αντιπαραταχθώ και να πολεμήσω με τον εχθρό σε μία συμπλοκή που θα είναι άκρως δύσκολη και επικίνδυνη, αφού ή πάλη «δεν θα είναι προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τις αρχές, προς τις εξουσίες, προς τους κοσμοκράτορες του κόσμου του αιώνα τούτου, προς τα πονηρά πνεύματα;»
Λοιπόν, πρέπει πρώτα να μαθητεύσω σε πνευματικούς πατέρες οι οποίοι έχουν προασκηθεί στους καλούς αγώνες, κατά των πνευμάτων της πονηρίας, και να γυμναστώ καλά από αυτούς στους τρόπους καταπολέμησης των νοητών εχθρών. Μετά ταύτα, ας πάω και εγώ να εγκαταβιώσω μόνος στην έρημο ώστε να δρέπω τους καρπούς που κατά καιρόν φύονται από την ησυχία και τη σιωπή» (Βίος και πολιτεία Οσίου Θεοδοσίου, εκδ. Αποστ. Διακονία, σελ. 41-42)