229. Η εσταυρωμένη σάρκα συμφιλιώνεται με το πνεύμα και με τον Θεό. Ενώ η σάρκα που την καλοπιάνουμε και της κάνουμε όλα τα χατήρια, μάχεται άσπονδα το πνεύμα και τον Θεό, γίνεται όλη σκεύος των αμαρτιών. Δεν θέλει την προσευχή και, γενικά, αντιστρατεύεται προς τον Θεό και του απομακρύνεται. Αυτό διδάσκει η πείρα. Έτσι, όσοι είναι αληθινά του Χριστού, «τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτ. ε’ 24).
230. Πώς συμπεριφέρονται τα τέκνα του αιώνος τούτου σε ό,τι είναι αλήθεια, φώς, ζωή θεία –εννοώ τη λατρεία της Εκκλησίας- ή στους Αγίους σου που συ δόξασες, Κύριε; «οὗτοι ὅσα οὐκ οἴδασι βλασφημοῦσιν» (Ιουδ. 10). «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. κγ’ 34) και φώτισέ τους.
231. «Ὅτι Σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία»: Είσαι ο Βασιλεύς του παντός, στέκεσαι πάνω από όλα, ακόμη και από τα πονηρά πνεύματα. «Καὶ ἡ δύναμις»: Είσαι ο Παντοκράτωρ, που συνέχεις τα πάντα, μέσα στην απέραντο δύναμί σου. «Καὶ ἡ δόξα»: Όλα τα έκτισες προς δόξαν του αγίου σου ονόματος.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 105-106)