232. Δεν είναι περιττό, κάποτε, να αναρωτάσαι, πριν προσευχηθής: Πραγματικά αισθάνομαι την ανάγκη να έλθη η βασιλεία του Θεού μέσα μου και γύρω μου, όπως πρόκειται να ζητήσω από τον Θεό, λέγοντας: «ελθέτω η βασιλεία σου»; Ή μήπως άλλα, πολύ κατώτερα, είναι εκείνα που αληθινά επιθυμώ, όπως η υλική άνεσις;
233. Η καρδιά μας συχνά καθεύδει, ληθαργεί, κατά τη διάρκεια της προσευχής. Ο έξω άνθρωπος προσεύχεται, αλλά όχι και ο έσω. Συχνά, είμαστε κόλακες του Θεού, όχι ειλικρινείς υμνηταί του.
234. Όταν η σάρκα ανθή, η ψυχή φθείρεται. Όταν η σάρκα έχη πλήρη ελευθερία, η ψυχή είναι δεσμία. Όταν η σάρκα χορταίνη, η ψυχή πεινά. Όταν η σάρκα καλωπίζεται, η ψυχή ασχημίζει. Όταν η σάρκα λάμπη, η ψυχή βρίσκεται σε σκοτάδι, στο σκοτάδι του Άδου.
235. Η άθεος παιδεία απομακρύνει από το αληθινό φώς, «φωτίζον ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ιω. α’ 9). Χωρίς Χριστό, κάθε παιδεία είναι ματαιοπονία.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 106)