236. Η καρδιά μας, γεμάτη καθώς είναι από τα πάθη, αγαπά τις τρυφηλότητες και την ανάπαυσι. Δεν δέχεται ευχάριστα το εγερτήριο σάλπισμα για την άσκηση της αρετής, δεν θέλει να την ενοχλούν οι άλλοι άνθρωποι, όταν έχουν την ανάγκη μας. Αλλά ο Κύριος μας εντέλλεται να απαρνηθούμε την αμαρτωλό ανάπαυσι της σαρκός, να είμαστε υπηρέται των άλλων. Ο ίδιος μας έδωσε το παράδειγμα, μην έχοντας βρη ανάπαυσι πάνω στη γη, κατά τη σωτήρια για μας δοκιμασία του. Οι Απόστολοι, επίσης, υπήρξαν παράδειγμά μας σ’ αυτό, ιδίως ο θείος Παύλος.
237. Όλοι αγαπάμε τη ζωή, αγωνιζόμαστε να τη γεμίσουμε με χαρά. Και όμως, η ζωή μας φθείρεται από τα διάφορα πάθη. Γιατί; Γιατί δεν την αναζητούμε εκεί που πράγματι υπάρχει, στον Κύριο.
238. Όταν ο Θεός είναι παρών στις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις προθέσεις, τους λόγους και τα έργα ενός ανθρώπου, σημαίνει ότι η βασιλεία του Θεού έχει έλθη στον άνθρωπο αυτόν. Τότε βλέπει τον θεό στο κάθε τι, στον κόσμο της σκέψεως, στον κόσμο της πράξεως, ακόμη και στον υλικό κόσμο. Η πανταχού παρουσία του Θεού του έχει αποκαλυφθή καθαρά και η καρδιά του κατέχεται απο βαθειά ευσέβεια. Επιζητεί κάθε στιγμή να είναι άρεστός στον Θεό και κάθε στιγμή προσέχει μην πέση σε αμαρτία. Η ζωή του είναι μια επίκλησις: «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου»
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 106-107)