«Εγώ, τέκνα και αδελφοί (πράγματι, και τα δύο είστε εσείς, αφενός μεν για το ότι εγώ πόνεσα πνευματικά για εσάς, αφετέρου δε για το ότι ο Θεός είναι ο κοινός πατέρας όλων), πορεύομαι ήδη προς τον κοινό Πατέρα. Πλην όμως δεν θα αφήσω ορφανούς εσάς, τους ποθεινούς μου να οδύρεσθε για τη στέρηση του πνευματικού σας πατέρα· την πρόνοια πλέον και τη φροντίδα για εσάς θα αφήσω σε εκείνον τον Πατέρα, ο οποίος δι’ όλων σας μου χάρισε πλούσια την ευλογία και τη χάρη Του.
Αυτός λοιπόν που δημιούργησε τα πάντα με τον λόγο Του και με σοφία, που έκλινε ουρανούς και κατήλθε στη γη, που πέθανε και ανέστη για εμάς, Αυτός θα είναι μαζί σας.
Ως σοφός, θα σας προστατεύει και θα σας σώζει από τον πονηρό·
ως Δεσπότης, θα σας διατηρεί στο θέλημά Του·
ως Πατέρας, και αν κάνετε κάποιο σφάλμα, θα σας ανακαλέσει με φιλανθρωπία και θα ανοίξει πνευματικά τις αγκάλες Του να σας σφίξει σε αυτές με αγάπη.
Και όπως, όταν βάδιζε εκουσίως προς τον θάνατο για τη σωτηρία μας, προσευχήθηκε για την ενότητα των μαθητών Του και εκείνων που έμελλαν να πιστέψουν σε Αυτόν, έτσι θα συνδέσει εσάς δια της ομόνοιας μεταξύ σας και θα σας καταρτίσει κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να είστε ένα κατά την ομοφροσύνη και την αγάπη.
Λοιπόν, καλλιεργείται με επιμέλεια την ταπεινοφροσύνη, υπηρετείτε την υπακοή, αγαπάτε τη φιλοξενία, τη νηστεία, την αγρυπνία, την ακτημοσύνη, την πρώτη και μέγιστη των εντολών, δηλαδή την αγάπη.
Κρατείτε ορθώς τα προς ευσέβειαν· φυλάγεσθε από τα ζιζάνια των αιρετικών. Ποτέ μην αποχωρίζεστε από την μητέρα σας Εκκλησία.
Αν τα πράττετε όλα αυτά, θα είστε τέλειοι κατά την αρετή».
Αυτά υπαγόρευσε ο Όσιος με φιλόθεα τα χείλη, στον γραφέα και εν συνεχεία πρόσταξε να αναγνωστούν σε όλους τους μοναχούς, οι οποίοι στέκονταν κάτω στο στύλο γύρω από τη σκάλα και έκλαιγαν απαρηγόρητα για τον αποχωρισμό. (Βίος και πολιτεία Συμεών και Δανιήλ των Στυλιτών, Αποστολική Διακονία, σελ. 173-174)