ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ Μαξίμου του Ομολογητού:
Ο Θεός, καθώς λέει η Γραφή, είναι ήλιος δικαιοσύνης, που με τις ακτίνες της καλοσύνης Του ομορφαίνει το σύμπαν. Η ψυχή πάλι, ανάλογα με την προαίρεσή της, γίνεται ή κερί, σαν φιλόθεη, ή πηλός, σαν φιλόϋλη.Όπως λοιπόν ο πηλός όταν εκτεθεί στον ήλιο ξεραίνεται και το κερί μαλακώνει, το ίδιο κι η ψυχή. Εκείνη που είναι δοσμένη στα εγκόσμια και υλικά, όταν έρθει σ’ επαφή με τον Θεό σκληραίνεται σαν τον Φαραώ και χάνει κάθε ελπίδα σωτηρίας. Η φιλόθεη ψυχή όμως όταν εκτεθεί στις φλογερές ακτίνες της θείας αγάπης απαλύνεται, αποτυπώνει τους χαρακτήρες των Αγίων και γίνεται κατοικία Θεού. Έτσι, στην φυσική «κατ’ εικόνα» ομορφιά προσθέτει και την «καθ’ όμοίωσιν».
ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ οι συνασκητές του για τον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό πως ο νους του πολύ συχνά σταματούσε σε πνευματική θεωρία και την ώρα ακόμη που ήταν απασχολημένος με το εργόχειρό του.
Μια μέρα έπλεξε ψαθί για δυό ζεμπίλια και το έραψε σε ένα. Το κατάλαβε πια όταν πήγε να το κρεμάσει στην θέση του.
Άλλοτε πάλι πέρασε από το κελλί του ένας αδελφός να πάρει στην αγορά τα ζεμπίλια του Γέροντα. Εκείνος πήγε μέσα να τα φέρει αλλά, απορροφημένος στις σκέψεις του καθώς ήταν, λησμόνησε και κάθισε στο πλεξιμό του. Βλέποντας πως αργούσε, ο αδελφός χτύπησε πάλι την πόρτα.
Όταν βγήκε ο Γέροντας, του θύμισε τα ζεμπίλια. Μπήκε εκείνος να τα φέρει, μα πάλι τα ξέχασε. Για τρίτη φορά λοιπόν αναγκάστηκε να χτυπήσει ο αδελφός.
- Τί ζητάς, παιδί μου; ρώτησε προβάλλοντας πάλι στην πόρτα ο Όσιος.
- Τα ζεμπίλια, Αββά.
Ο Γέροντας τότε τον πήρε από το χέρι και τον έφερε μέσα.
- Αν ήρθες για ζεμπίλια, του είπε, να, εδώ είναι. Πάρε όσα σου χρειάζονται, γιατί εγώ δεν ευκαιρώ.
ΝΕΟΣ ΑΚΟΜΗ και αρχάριος στην μοναχική ζωή ο Αββάς Ισαάκ, πήγε μια μέρα στον Όσιο Ποιμένα. Ενώ συνομιλούσαν, ακούστηκε να λαλεί κάποιος πετεινός.
- Υπάρχουν και πετεινοί σ’ αυτήν εδώ την έρημο; διέκοψε την πνευματική συζήτηση, για να ρωτήσει παραξενεμένος.
- Μην μ’ εξαναγκάζεις να σου πω αυτά που δεν θέλω, Ισαάκ, του είπε στενοχωρημένος ο Όσιος. Τέτοιες φωνές ακούνε μόνο εκείνοι που έχουν σκορπισμένο τον νου τους στα γήινα. Όσοι όμως τον προσηλώνουν στον Θεό, δεν ακούνε τίποτε.
(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 157-158)