Πνεύμα Κυρίου έχρισέ με
Λουκά δ' 18
Συνέπεια της πληρώσεως του Ιησού δια του Αγίου Πνεύματος είναι ότι έγινε Χριστός, δηλαδή χρισμένος. «Τω αγίω Πνεύματι χρισθείς προσηγορεύθη Χριστός» (Παύλος Σαμοσατεύς, L. 1100).
Στην Π. Διαθήκη εχρίονταν με λάδι οι Προφήται, οι Βασιλείς και οι Ιερείς. Εγίνονταν έτσι χριστοί Κυρίου. Ο Ιησούς εχρίσθη υπό του Αγίου Πνεύματος, έγινε Χριστός Κυρίου και πήρε το τριπλό αξίωμα: το Προφητικό, το Βασιλικό και το Αρχιερατικό. Το ότι ο Ιησούς εχρίσθη στο τριπλό αυτό αξίωμα έγινε φανερό από τη δράσι, που αμέσως ανέλαβε. Δράσι διδακτική (το κήρυγμα), εξουσιαστική (τα θαύματα) και αρχιερατική (η θυσία του εαυτού του). Για το έργο αυτό του Ιησού μίλησε ο Ησαΐας (Ησ. ξα' 1-2). Και το χωρίο αυτό ο Ιησούς το εφήρμοσε στον εαυτό του.
Ο Ιησούς δεν άρχισε το έργο του αυτόκλητος. Περίμενε τη χρίσι του Αγίου Πνεύματος, που θα ήταν μαζή και ανάθεσις του υψηλού τριπλού αξιώματος. Το ερώτημα επομένως των αρχιερέων «εν ποία εξουσία ταύτα ποιείς;» (Μαρ. ια' 28) είχε τη θέσι του. Διότι κάποια εξουσία έπρεπε να έχη Εκείνος, που τελούσε τα έργα του «Χριστού», για τα οποία προφήτευσεν ο Ησαΐας. Δεν γνώριζαν όμως οι δυστυχείς ούτε ρώτησαν να μάθουν και ν’ αποδεχθούν την τριπλή εξουσία, που το Άγιο Πνεύμα χάρισε στον Ιησού, τον Χριστόν Κυρίου.
« Εχρίσθη υπό Πατρός τω Πνεύματι, αγαλλιάσεως θεουργικώ ελαίω ο Υιός και βροτός εχρημάτισε και της μιας θεότητος το Τρισυπόστατον εδίδαξε» (Παρακλητική, 179).
εις την έρημον
Ματθαίου δ' 1
Ο Ιησούς ξεκίνησε από την Έρημο. Έμεινε εκεί σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες. Και εκεί έδωσε την πρώτη και μεγάλη μάχη του. Ο Ιησούς, ο Αρχηγός της ζωής και Αρχιστράτηγος της σωτηρίας του ανθρώπου που συναντήθηκε στην έρημο — σώμα με σώμα — με τον «κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου», τον Διάβολο.
Η συνάντησις αυτή έγινε στην έρημο, διότι «η έρημος εθεωρείτο τύπος και εικόνα του κόσμου, που αρνήθηκε τον Θεό και υποτάχθηκε στο Σατανά. Σ' αυτό τον «έρημο» κόσμο ήλθε ο Ιησούς να μεταφέρη την καινούργια ζωή» (30, 7 -13). Το βασικόν έγκλημα του Διαβόλου ήταν η ερήμωσις της ζωής και της ψυχής των ανθρώπων. Σαν καυστικός λίβας έκαψε και έπνιξε μέσα στην καυτή άμμο της αμαρτίας και του θανάτου την ανθρώπινη ύπαρξι. Ο Διάβολος υπήρξεν ο αίτιος της πνευματικής στειρώσεως και αγονίας της ανθρωπότητος.
Η πρώτη μάχη του Ιησού έγινε στην έρημο, γι’ αυτό ακριβώς: για να κτυπηθή ο εχθρός μέσα στο στρατόπεδό του, στην καρδιά του. «Ο Θεός δεν οδηγεί στην έρημο το λαό του, τον Υιόν του και αργότερα τους αναχωρητάς και τους ερημίτας για ν’ αποφύγουν τον κόσμο, αλλά, αντίθετα, για να τον πλήξουν στην καρδιά και να διακηρύξουν εκεί, στον πιο σκληρό τόπο τη νίκη και τα δικαιώματα του Θεού» (Gr. Palamas, ενθ΄ ανωτ.). Ο Ιησούς ήλθε «ινα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α' Ιωαν. γ' 8). Ήλθε «εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω» (Ψαλμ. 62, 1) και έκαμε την «έρημον εις έλη υδάτων και την διψώσαν γην εν υδραγωγοίς» (Ησ. μα΄ 18). Ο Διάβολος — χωρίς να το θέλη — έγινε αιτία, ώστε «η στείρα και ου τίκτουσα» ανθρωπότης να γεμίση από παιδιά της βασιλείας του Θεού. Η Εκκλησία του Χριστού έγινε η μητέρα «η στείρα η τίκτουσα επτά» δηλ. πλήθος παιδιών. Γι’ αυτό και «πολλά τα τέκνα της ερήμου μάλλον η της εχούσης τον άνδρα» (Ησ. νδ' 1) .
«Επεδήμησεν ο υιός του Θεού Χριστός, ίνα δη τα κράτη των τυραννούντων ανατρέψας δαιμόνων εξέληται της πικράς τας ψυχάς δουλείας» (Μεθόδιος Ολύμπου, L. 330).
(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, «Εκείνος» Ο Ιησούς Χριστός, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 99-100)