Τον τελευταίο καιρό πολύ με πολεμάνε πάλι οι λογισμοί. Όμως τους πολεμάω κι εγώ με διάφορους τρόπους. Αλλά κάποια στιγμή έρχεται η κόπωση και βγαίνει απ’ την καρδιά μου η προσευχή: « Κύριε, τι θα κάνω μ’ αυτούς τους μαύρους λογισμούς; Τί να κάνω με το διάβολο που μου κάθεται στο σβέρκο;» Μόλις λίγα λεπτά πέρασαν και κάποιος αδελφός μου έστειλε στο κινητό μου ένα κείμενο, απ’ τα πιο όμορφα που έχω διαβάσει και το οποίο με συγκλόνισε, επειδή ήταν μια ξεκάθαρη απάντηση από τον Κύριο! Έλεγε το κείμενο: « Το μόνο πουλί που τολμά να τσιμπήσει τον αετό είναι το κοράκι. Κάθεται στην πλάτη του και δαγκώνει το λαιμό του. Ωστόσο, ο αετός δεν αποκρίνεται ούτε επιτίθεται στον κόρακα. Δεν χάνει χρόνο ή ενέργεια μαζί του. Απλά απλώνει τα φτερά του και αρχίζει να ανεβαίνει ψηλότερα στον ουρανό. Όσο πιο ψηλά πετάει τόσο πιο δύσκολο είναι για το κοράκι να αναπνέει και έτσι πέφτει από την έλλειψη οξυγόνου. Σταμάτα να χάνεις χρόνο με κοράκια. Πήγαινε στα ύψη σου και θα εξαφανιστούν.»
Αυτό το κείμενο, νομίζω, εμπερικλείει όλη την πατερική θεολογία για το θέμα της αντιμετώπισης των λογισμών και των δύστροπων ανθρώπων! Και είναι αλήθεια, όταν είμαστε ψηλά, στον Κύριο μας και Θεό μας, τίποτα δεν μπορεί να μας αγγίξει. Αυτό λέμε και στη Θεία Λειτουργία: « άνω σχώμεν τας καρδίας», δηλαδή : « ας έχουμε ψηλά τις καρδιές μας». Ψηλά στον Ουρανό, η καρδιά μας και ο νους μας. «Με μια ματιά στον ουρανό θα άλλαζαν τα πράγματα» όπως έλεγε ο άγιος Παΐσιος. Εκεί ο διάβολος κι αν τολμήσει να σταθεί δεν μπορεί να αναπνεύσει! Το οξυγόνο του είναι τα πάθη μας και στην ουσία η απομάκρυνση μας από το Θεό! Όταν έχουμε λοιπόν νέφη κακών λογισμών – είτε πικρίας, είτε μνησικακίας, είτε ολιγοπιστίας , είτε άλλους- αυτό είναι ένδειξη ότι πετάμε χαμηλά, στο ύψος στου διαβόλου. Εμείς πλαστήκαμε για να αναζητάμε το Θεό. Αλλά κι ο Θεός μάς αναζητά και το έλεος Του μας καταδιώκει. ( Ψαλμ κβ΄)
Μα πώς θα ανεβούμε ψηλά; Ο ίδιος ο Χριστός μάς το είπε: « ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. ιη΄,14) Ένας ταπεινός λογισμός μπορεί να προσελκύσει τη Χάρη του Θεού και να μας ανυψώσει στον ουράνιο Πατέρα μας. Από την υπερηφάνεια κατατροπώθηκε ο διάβολος και αυτή χρησιμοποιεί για να μας τραβήξει μαζί του. Ας μην του κάνουμε λοιπόν τη χάρη! Με την ταπείνωση ξεφεύγουμε από τα νύχια του εχθρού μας, φεύγει από μέσα μας η σκοτεινιά και έρχεται το Φως του Χριστού μας. Γι’ αυτό οι Πατέρες ονόμασαν την ταπείνωση ‘υψοποιό’ και ο Μέγας Αντώνιος μάς διδάσκει πως μόνο μ’ αυτό τον τρόπο μπορούμε ν’ αποφύγουμε τις αναρίθμητες παγίδες του διαβόλου. Μπορούμε λοιπόν εκείνη την ώρα του πολέμου να ζητήσουμε ταπεινά το έλεος του Κυρίου μας και να αφήσουμε τη Χάρη Του να μας σκεπάσει, με ελπίδα και εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν. Μακάρι λοιπόν να διδαχθούμε απ’ αυτήν τη στάση του αετού και να του μοιάζουμε!(Κ.Δ.Κ)