262. Όταν εκκλησιάζεσαι, να θυμάσαι ότι βρίσκεσαι ενώπιον του Κυρίου, της Θεοτόκου, των Αγίων Αγγέλων και των πρωτοτόκων της Εκκλησίας, δηλαδή των Προπατόρων, των Προφητών, των Αποστόλων, των Αγίων Πατέρων, των Μαρτύρων, των Δικαίων και όλων των άλλων μακαρίων πνευμάτων, των «πίστει τελειωθέντων». Να συμμετέχης λοιπόν στη θεία λατρεία με φόβο θεού, με αγάπη, με πίστι, με ελπίδα, με όλη σου την καρδιά.
263. Πρέπει να θανατώνουμε μέσα μας την αγάπη προς τα γήινα, το πάθος για τη σαρκική ωραιότητα, για τις υλικές απολαύσεις, για τα υλικά οφέλη, για το εγώ μας, για τις κοσμικές τιμές. Και να καλλιεργούμε μέσα μας αγάπη για τον ουρανό, την αληθινή και αιωνία μας πατρίδα. Να είμαστε φιλόψυχοι και φιλάρετοι. Να μισούμε κάθε τι που η σάρκα αγαπά και να αγαπάμε ό,τι αυτή περιφρονεί και φοβάται (λ.χ. σκέψεις για τον θάνατο, την τελευταία Κρίσι). Πρέπει επίσης να αγαπάμε την ολιγάρκεια και να μην μας πτοούν οι θλίψεις και οι δοκιμασίες.
264. Είμαι ένα τίποτε χωρίς τον Κύριο. Ούτε μία αληθινή σκέψι μπορώ να κάμω, ούτε κάτι καλό να αισθανθώ, ούτε μία αγαθή πράξι να έχω στο ενεργητικό μου. Χωρίς τον Κύριο, δεν μπορώ να απαλλαγώ από τις αμαρτωλές σκέψεις, από τα εμπαθή αισθήματα, από τα κακά έργα. Ο Κύριος είναι η εκπλήρωσις κάθε καλού που συλλογίζομαι, αισθάνομαι και κάνω. Κάθε τι το αγαθό στη ζωή μου ο Κύριος το πραγματοποιεί με τη χάρι του. Ο Κύριος είναι λοιπόν το παν για μένα. Καμμία αμφιβολία γι’ αυτό. Καμμία εξαίρεσις σ’ αυτό. Δικές μου είναι μόνον η αμαρτωλότης μου και η αδυναμία μου. ‘Ω, τι αγάπη χρωστώ στον Κύριο! Με έβγαλε από την ανυπαρξία στην ύπαρξι. Με τίμησε, κτίζοντάς με «κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν» δική του. Μου έδωσε τον παράδεισο της τρυφής. Υπέταξε όλη τη γη κάτω από τα πόδια μου. Και, όταν τον παρήκουσα και έχασα τον Παράδεισο, δεν με άφησε στα δεσμά του θανάτου. Που άξιζα. Ήλθε στη γη, φόρεσε τη σάρκα μου, σταυρώθηκε για μένα. Έγινε ο Διδάσκαλός μου, ο Ευεργέτης μου, ο Ιατρός μου, ο Λυτρωτής μου. Αυτός πλήρωσε, με το τίμιο Αίμα του, για μένα. Αυτός ανέστη εκ νεκρών, για να αναστήση και μένα από τη φθορά. Και ανελήφθη στους ουρανούς, ώστε να εξασφαλίση και την δική μου ανάληψι, τη θέωσί μου.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 116-117)