107. «Το ύδωρ της ελέγξεως».
Το απόκρυφο όμως Ευαγγέλιο παρουσιάζει τον Ιωσήφ ν’ ακολουθή τον δεύτερο δρόμο: τη δημοσιότητα δηλαδή. Έτσι, στην παράστασι αυτή, η έγκυος Θεοτόκος και ο Ιωσήφ οδηγούνται μπροστά στον Αρχιερέα. Εκείνος τους δίνει να πιούν νερό από μια στάμνα. Με τον τρόπο αυτό θα ελεγχθή η αγνότης της Μαρίας και η μη συμμετοχή του Ιωσήφ στην εγκυμοσύνη της. Η διαδικασία αυτή προβλεπόταν από τον Νόμο (Αριθμ. ε' 11-30) και λεγόταν «αγνείας πείρα». Στην περίπτωσι ενοχής (μοιχείας) «το ύδωρ εισελεύσεται εις την κοιλίαν πρήσαι (=ώστε να πρησθή) γαστέρα και διαπεσείν (=να σαπίσει και να πέση) μηρόν»!
Το θέμα προέρχεται από το Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου, στο οποίο αναφέρεται ότι ο Ιερεύς επότισε τον Ιωσήφ και την Μαρία με «το ύδωρ της ελέγξεως Κυρίου», χωρίς όμως να πάθουν τίποτε γιατί και οι δύο ήταν αθώοι (ΚΚ, ΘΗΕ/8, 699.πρβλ. «Ζάλην ένδοθεν έχων λογισμών αμφιβόλων ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη προς την άγαμόν σε θεωρών και κλεψίγαμον υπονοών, Αμεπτε», Ω).
Πρόκειται για τη δεύτερη θύελλα της Θεοτόκου! Οδηγείται στον Ιερέα με την κατηγορία της κλεψιγαμίας και της μοιχείας! Ή –ακριβέστερα- τέτοιες ιδέες περνούν από τη σκέψι του Ιωσήφ (βλ. επόμενο σημείωμα) .
Πολύ πριν οι άνθρωποι κατηγορήσουν τον Κύριο σαν «φάγον και οινοπότην» (Ματθ. ια' 19), σκέφθηκαν για την μητέρα του την πιο βαρειά αμαρτία που μπορούσε να διαπράξη μια γυναίκα και παρθένος. Η Παρθένος έμελλε από την πρώτη στιγμή να αντιμετώπιση τον κίνδυνο της πιο άδικης κατηγορίας και συκοφαντίας. Η νεανική και παρθενική ψυχή της εκινδύνευσε να δεχθή μεγάλο πλήγμα, ενώ το άγιο σώμα της κυοφορούσε τον Υιό του Θεού. Η Θεοτόκος, με το αίμα του σώματός της ύφαινε τον ανθρώπινο χιτώνα του Κυρίου ενώ με το αίμα της ψυχής της άρχιζε να βάφη τον δρόμο το δικό της και του παιδιού της. Διότι ο δρόμος της Θεοτόκου δεν ήταν άλλος από τον δρόμο του Ιησού. Η Θεοτόκος και ο Ιησούς βάδισαν τον ίδιο αιματηρό δρόμο, από την κυοφορία μέχρι τον Γολγοθά. Ένα μακρύ, αγκαθόστρωτο μονοπάτι...
Η συμπόρευσίς μας με τον Ιησού δεν είναι πολλές φορές ένας ευχάριστος περίπατος σε λουλουδιασμένα μονοπάτια. Είναι μια πορεία κοπιαστική, σε δύσβατους και απόκρημνους τόπους, ποτισμένη με ιδρώτα και αίμα. Με το αίμα πρώτα Εκείνου και ύστερα με το αίμα της δικής μας υπάρξεως. Η Παρθένος Μαρία που ήταν ο πρώτος συνοδοιπόρος του Ιησού ήταν και η πρώτη που κατέθεσε την μαρτυρία αυτή του αίματος...
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 133-134)