"Είχε εκκλησιαστική συνείδηση και σεβόταν πολύ τον επίσκοπο"
Ο Γέρων Πορφύριος είχε πολύ ανεπτυγμένη την εκκλησιαστική συνείδηση.
Σεβόταν τα εκκλησιαστικά πρόσωπα και την εκκλησιαστική ιεραρχία.
Έλεγε: "Αν τα χαλάσω με τον επίσκοπο, αν ο επίσκοπος είναι θυμωμένος μαζί μου,
η προσευχή μου δεν ανεβαίνει στον ουρανό".
[Ί 183]
Αν μπορώ να πώ ένα δεύτερο: Ήταν ο Γέροντας εκκλησιοεκκεντρικός.
Η Εκκλησία ήταν η βάση της όλης ζωής και δραστηριότητός του.
Μάλιστα τον είχα δει πολλές φορές, όταν μιλούσε για την Εκκλησία, να αναλύεται εις δάκρυα.
Έτρεφε απόλυτο σεβασμό στην επίσημη Εκκλησία. Ο επίσκοπος ήταν εις τόπον και εις τύπον Χριστού.
Τον στενοχωρούσε αφάνταστα όταν έβλεπε να κατηγορούν επισκόπους.
Να γράφουν εναντίον των επισκόπων. Ό,τι και να είναι ο επίσκοπος, είναι η κεφαλή.
Είναι εις τόπον και εις τύπον Χριστού. Αυτό ήταν ιερή υπόθεση για το Γέροντα.
[Ί 205]
"Να γίνουμε μέτοχοι των ενεργειών του Θεού"
Μιλούσε για την Εκκλησία. Και πώς την έβλεπε την Εκκλησία;
Έλεγε χαρακτηριστικά: "Η Εκκλησία είναι άκτιστη".
Γιατί είναι άκτιστη η Εκκλησία; Γιατί η Εκκλησία είναι θεανθρωπότης,
είναι ο Θεός στην ιστορία. Και καλούμεθα και μείς, οι πιστοί, να γίνουμε άκτιστοι,
να γίνουμε μέτοχοι των ενεργειών του Θεού, να μπούμε μέσα στο μυστήριο της Θεότητος,
να υπερβούμε την κοσμικότητά μας, να γίνουμε υπερβατικοί. Άκτιστη είναι η Εκκλησία.
Και είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό το περνούσε πρακτικά. Δεχόταν όλους.
Η πόρτα του ήταν ανοικτή για όλους. Δεν ήταν προσωπολήπτης. Όποιος πήγαινε τον δεχόταν,
όπου κι αν ανήκε. Ο ίδιος δεν ανήκε πουθενά. Ανήκε στην Εκκλησία. Και δεχόταν όλους.
[Ί 205π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 164-165)