«…Αλλά και εκφράζουμε επιπλέον την ικανοποίησή μας μέσα στις θλίψεις μας, γιατί ξέρουμε πως η θλίψη καλλιεργεί την υπομονή» (Ρωμ. 5:3)

Ένας νεαρός χριστιανός πήγε μια μέρα σ’ ένα μεγαλύτερό του και πιο έμπειρο χριστιανό και του ζήτησε να προσευχηθεί γι’ αυτόν. «Μπορείτε, σας παρακαλώ, να προσευχηθείτε ώστε ο Θεός να μου δίνει μεγαλύτερη υπομονή;», του είπε. Εκείνος συμφώνησε. Γονάτισαν μαζί και ο ηλικιωμένος άνθρωπος του Θεού άρχισε να προσεύχεται: «Κύριε, δώσε σ’ αυτό το νεαρό θλίψη και δοκιμασία το πρωί. Δώσε του θλίψεις και το απόγευμα. Στείλε του θλίψεις…». Στο σημείο αυτό, ο νεαρός δεν άντεξε άλλο και φώναξε: «Όχι, όχι, δε σας ζήτησα να προσευχηθείτε για θλίψεις. Σας ζήτησα να προσευχηθείτε για υπομονή». «Α, νεαρέ μου», απάντησε ο σοφός χριστιανός, «μέσ’ από τις θλίψεις μαθαίνουμε την υπομονή!».
Μήπως κι εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, αντιμετωπίζεις κάποια δοκιμασία; Αν ναι, δόξασε το Θεό! Κάτω από το σοφό Του έλεγχο, καθετί που σου συμβαίνει, είτε ευχάριστο, είτε δυσάρεστο, έχει σκοπό να καλλιεργήσει ένα χαρακτήρα που να μοιάζει με το χαρακτήρα του Ιησού Χριστού. Αν το καταλάβει αυτό ο κάθε πιστός που υποφέρει, μπορεί να δοξάζει το Θεό και να Τον ευχαριστεί για τις θλίψεις του.

«Τώρα είμαστε παιδιά του Θεού αλλά δε μας φανερώθηκε ακόμα τι θα γίνουμε. Ξέρουμε όμως πως όταν ο Χριστός φανερωθεί, θα γίνουμε όμοιοι με αυτόν, γιατί θα τον δούμε όπως ακριβώς είναι» (Α’ Ιωάννου 3:2)

Στα 64 του γενέθλια ο διάσημος Άγγλος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ, πάνω από 40 χρόνια τελείως ακίνητος σε αναπηρικό καροτσάκι (επικοινωνούσε μόνο με ειδικό σύστημα κομπιούτερ κατασκευασμένο ειδικά γι’ αυτόν) ζήτησε να δοκιμάσει το θάλαμο της μηδενικής βαρύτητας, όπου εκπαιδεύονται οι αστροναύτες. Έκανε μέσα στο θάλαμο οκτώ «ασκήσεις» και βγήκε κατενθουσιασμένος! Για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια είχε πλήρη ελευθερία κινήσεων και κινήθηκε δίχως το αναπηρικό του καροτσάκι.
Κάπως έτσι θα νιώσουν οι πιστοί που θ’ αναστηθούν όταν θα έρθει ο Χριστός στη δεύτερή Του έλευση. Άνθρωποι με κινητικά και άλλα προβλήματα που τους κρατούν στο κρεβάτι ή σε κάποιο αναπηρικό καροτσάκι, θα πετάξουν απαλλαγμένοι από το θλιβερό σαρκίο τους ευτυχείς προς την αιωνιότητα. Και αυτή η κατάσταση δε θα λήξει ποτέ. Δε θα είναι ένα προσωρινό πείραμα. Θα είναι εμπειρία αιωνιότητας.
Πόσο πρέπει αυτή η σκέψη να μας παρηγορεί όταν ερχόμαστε σε επαφή με τέτοια προβλήματα!
(Χ.Ι.ΝΤ.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)