Βωμολοχία, αισχρολογία, βρισιά
«Πᾶς λόγος σαπρὸς ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν μὴ ἐκπορευέσθω, ἀλλ᾿ εἴ τις ἀγαθὸς πρὸς οἰκοδομὴν τῆς χρείας, ἵνα δῷ χάριν τοῖς ἀκούουσι.
(=Καθε ρυπαρός λόγος ας μη βγαίνη ποτέ από το στόμα σας, αλλ' αντιθέτως να βγαίνη κάθε καλός λόγος, κατάλληλος να θεραπεύη και να οικοδομή την παρουσιαζομένην ανάγκην, δια να δώση χάριν εις αυτούς που τον ακούουν)». Προς Εφεσίους Επιστολή Παύλου. 4,29
«Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῆ ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ῥακά, ἔνοχος ἔσται τῷ συνεδρίῳ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ μωρέ, ἔνοχος ἔσται εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός. (=Εγώ όμως σας λέγω ότι καθένας που οργίζεται αδίκως και χωρίς σοβαρόν πνευματικόν λόγον ενάντιον του αδελφού του, έχει την ιδίαν ενόχην, όπως εκείνος που δικάζεται δια φόνον στο επταμελές συνέδριον. Εκείνος δε που θα υβρίση τον αδελφόν του και θα του είπη με περιφρόνησιν “ανόητε, τιποτένιε”, είναι ένοχος εγκλήματος βαρυτέρου, από εκείνά που δικάζει το μεγάλο συνέδριον, το ανώτατον δηλαδή δικαστήριον των Εβραίων. Εκείνος δε που θα είπη με μίσος στον αδελφόν του “αμυαλε, τρελλέ”, είναι βαρύτατα ένοχος και άξιος να τιμωρηθή με την στον Αδην γέενναν του πυρός). Κατά Ματθαίον 5,22
«Οσα είναι ντροπή να τα κάνεις, αυτά δεν πρέπει ούτε και να τα λες» (Ισοκράτης προς Δημόνικον,15)
«Αφετηρία του να μην διστάζει κάποιος να κάνει απρέπειες είναι το να μη διστάζει να λέει απρέπειες» (Μουσώνιοπς, Ανθ.Στοβ.,ΣΤ 10)
«Εκείνο που δεν πρέπει να ακούσει το αυτί ενός μικρού δεν πρέπει να το λέει το στόμα ενός μεγάλου» (Κων/νου Κούρκουλα, Στάχυα τόμ Β σελ. 25)
«Διηγήθηκε κάποτε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος:
Ένα παιδί του Γυμνασίου, εξαιρετικά ανάγωγο, μόλις είχε επιστρέψει στο σπίτι του, μετά από το μάθημα του Κατηχητικού. Αμέσως άρχισε με πολλή αυθάδεια να ειρωνεύεται τον κατηχητή του. – Για να καταλάβετε, έλεγε, πόσο ηλίθιος είναι, μας είπε ότι το γαϊδούρι του Βαλαάμ μίλησε σαν άνθρωπος. Η γιαγιά μάλωσε τον εγγονό για την ασέβειά του προς την Παλαιά Διαθήκη. Τότε ο εγγονός στράφηκε προς τη γιαγιά του και με αλαζονεία και περιφρόνηση τη ρώτησε: - Μήπως και συ γιαγιά πιστεύεις σε αυτές τις βλακείες, ότι μπόρεσε να μιλήσει το γαϊδούρι σαν άνθρωπος; Και η γιαγιά: - Αφού, παιδί μου, εσύ που είσαι άνθρωπος μπορείς και μιλάς σαν γάιδαρος, γιατί να μην πιστέψω ότι και ο γάιδαρος μπόρεσε να μιλήσει σαν άνθρωπος;» (Υποθήκες Ζωής. Σελ. 246-247)
«Ο Θεός έβαλε στο στόμα σου μύρο και συ βάζεις βρωμερά λόγια, πιο δυσώδη κι από νεκρό. Και καταστρέφεις την ψυχή σου. Όποιος λέει αισχρά, γίνεται καταγέλαστος. Πρώτα- πρώτα τον εαυτό του προσβάλλει. Όποιος αφήνει βόρβορο να βγαίνει από το στόμα του, τον εαυτό του μολύνει. Αν, λοιπόν το αυλάκι είναι τόσο ακάθαρτο, σκέψου τι λογής είναι η πηγή του ίδιου του βούρκου. Εγώ όμως πονάω όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και για το ότι αυτό από πολλούς δεν θεωρείται παράλογο. Από ‘δω αυξάνονται τα κακά όλα, απ’ το ότι και αμαρτάνουμε και νομίζουμε ότι δεν κάναμε τίποτε!
Τι το όφελος απ’ τη νηστεία ή την αγρυπνία, όταν η γλώσσα μεθάει και τρώει τροφές πιο ακάθαρτες από σκυλίσια κρέατα, όταν γίνεται αιμοβόρος, όταν εκσφενδονίζει βόρβορο, όταν το στόμα το κάνει οχετό και υπόνομο ή μάλλον πιο σιχαμερό»; (Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκης, τομ. Α σελ 404)
«Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος φθάνει στο σημείο να πει, πως θα προτιμούσε να κοινωνήσει αυτόν που τρέφεται με ακαθαρσίες, παρά αυτόν που προσβάλλει (υβρίζει!) τον αδελφό του με λόγια. « Ελοίμην αν ανθρωπω βόρβορον σιτουμένω κοινωνησαι τραπέζης ή φθεγγομένω τοιαύτα» (Ομιλ. ΛΑ.δ εις Πραξ.). Οπότε, εάν ένας τέτοιος άνθρωπος τολμήσει να κοινωνήσει, τότε είναι σα να ρίχνονται τα «άγια» στα σκυλιά και τα γουρούνια (Ματθ. 7:6)». (αρχ. Βασιλείου Μπακογιάννη, Τεστ Προσωπικότητας, σελ. 46)
«Τίποτε δεν μας χωρίζει από τους θησαυρούς της σοφίας και της γνώσεως των μυστηρίων του Θεού τόσο, όσο ο αστεϊσμός και η ελαφρότης που συνδέεται από παρρησία». (Ισαάκ ο Σύρος, εκδ. ΕΠΕ, τομ. Α σελ 113)
«ου γαρ επειδή γελαστικόν ζώον ο άνθρωπος γελαστέον τα πάντα» (Κλήμης Ο Αλεξανδρεύς)
Η αρετή της Ευγένειας
«ὁ λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος, εἰδέναι πῶς δεῖ ὑμᾶς ἑνὶ ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι.
(=Τα λόγια σας ας είναι πάντοτε γεμάτα χάριν, αρτυμένα με το άλατι της καλωσύνης και της διακρίσεως, ώστε να είναι κατά Θεόν ευχάριστα στους ανθρώπους. Να ξέρετε δε πως πρέπει σεις να αποκρίνεσθε στον καθένα). Προς Κολοσσαείς επιστολή Παύλου 4,25
«Ας είμαστε πάντοτε ευγενείς ποτέ απ’ τα χείλη μας να μη βγει λόγος κακός,
λόγος που δεν είναι αλατισμένος με τη χάρη του Θεού, αλλά πάντοτε λόγοι χαριτωμένοι,
λόγοι αγαθοί, λόγοι που μαρτυρούν την κατά Χριστού ευγένεια και την ψυχική μας καλλιέργεια» (Άγιος Νεκτάριος)
«Απόκτησε χείλη γλυκά και θα τους έχεις όλους φίλους» (Ισαάκ ο Σύρος)
«Όπως εκείνος που κρατά αρώματα προδίδεται και χωρίς να το θέλει από την ευωδία, έτσι και όποιος έχει μέσα του το Πνεύμα του Κυρίου, αναγνωρίζεται από τα λόγια του και την ταπεινοφροσύνη του» (Κλίμαξ Ιωάννου του Σιναΐτου)
Κατάρα, βλασφημία, επίκληση Διαβόλου
«εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε.
(=Να εύχεσθε και να παρακαλήτε, τον Θεόν δι' εκείνους που σας διώκουν. Να εύχεσθε και να λέγετε πάντοτε καλά λόγια δι' όλους και ποτέ να μη καταράσθε)». Προς Ρωμαίους επιστολή Παύλου 12,14
Καθολική Επιστολή Ιακώβου του Αδελφοθέου
Ιακ. 3,8 τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι· ἀκατάσχετον κακόν, μεστὴ ἰοῦ θανατηφόρου.
Ιακ. 3,8 Την γλώσσαν όμως κανείς από τους ανθρώπους δεν ημπορεί να την δαμάση. Είναι ασυγκράτητον κακόν, γεμάτη από θανατηφόρον δηλητήριον (που προκαλεί θανάτους σωματικούς και ψυχικούς).
Ιακ. 3,9 ἐν αὐτῇ εὐλογοῦμεν τὸν Θεὸν καὶ πατέρα, καὶ ἐν αὐτῇ καταρώμεθα τοὺς ἀνθρώπους τοὺς καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ γεγονότας·
Ιακ. 3,9 Εκτρέπεται εις τας μεγαλυτέρας αντινομίας και αντιθέσεις• διότι με αυτήν δοξολογούμεν τον Θεόν και Πατέρα, αλλά και με αυτήν καταρώμεθα τους ανθρώπους, που έχουν πλασθή καθ' ομοίωσιν Θεού.
Ιακ. 3,10 ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος ἐξέρχεται εὐλογία καὶ κατάρα. οὐ χρή, ἀδελφοί μου, ταῦτα οὕτω γίνεσθαι.
Ιακ. 3,10 Από το ίδιο στόμα βγαίνει ευλογία και καταρά. Αλλά, αδελφοί μου, δεν πρέπει να γίνωνται αυτά έτσι, διότι δεν είναι δυνατόν στο αυτό στόμα να αναμιγνύωνται κατάραι και ευλογίαι.
Ιακ. 3,11 μήτι ἡ πηγὴ ἐκ τῆς αὐτῆς ὀπῆς βρύει τὸ γλυκὺ καὶ τὸ πικρόν;
Ιακ. 3,11 Μηπως τάχα η πηγή από την αυτήν τρύπαν αναβλύζει νερό πόσιμο και ευχάριστο και νερό πικρό και αποκρουστικό;
«Ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό πήγε να βοσκήσει την κατσίκα τους. Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξει. Ξεχάστηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι χωρίς την κατσίκα. Ο πατέρας του θύμωσε πολύ, το έδειρε και το έδιωξε από το σπίτι. «Να πας να βρεις την κατσίκα, του είπε. Αν δεν την βρεις, να πας να κρεμασθείς». Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάει να ψάξει. Βράδιασε και αυτό ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρουν το παιδί. Έψαξαν και το βρήκαν κρεμασμένοι σε ένα δένδρο. Είχε δέσει στον λαιμό του το σχοινί της κατσίκας και κρεμάστηκε στο δένδρο. Το κακόμοιρο είχε φιλότιμο και πήρε κατά γράμμα αυτό που του είπε ο πατέρας του. Το έθαψαν μετά έξω από το κοιμητήρι.
Η Εκκλησία φυσικά καλά έκανε και το έθαψε απ’ έξω, για να φρενάρει όσους αυτοκτονούν για το παραμικρό, αλλά και ο Χριστός καλά θα κάνει, αν το βάλει μέσα στον Παράδεισο». (Παϊσίου Γέροντος, Λόγοι Δ σελ 263-264)
«Στη χώρα μας πριν λίγο καιρό πραγματοποιήθηκε μια φοβερή μητρική κατάρα. Κάποιον γιό που έπραττε πορνεία τον μάλωνε η μητέρα του. Ο γιος πάνω στο θυμό έβρισε τη μητέρα. Η μητέρα τον μάλωσε και γι’ αυτό. Τότε αυτός χτύπησε τη μητέρα του με το ραβδί. Έκλαψε η μητέρα και θρήνησε και στον πόνο της είπε την εξής κατάρα για τον υιό της: γιέ, όπως θρηνώ εγώ σήμερα έτσι εσύ να θρηνείς την πιο χαρούμενή σου μέρα! Μετά από κάποιο καιρό πέθανε η μητέρα, και ο γιός έμεινε χωρίς μετάνοια και ασυγχώρητος. Αλλά η μητρική κατάρα εκπληρώθηκε. Την ημέρα του γάμου του γιού –την πιο χαρούμενη μέρα του- πυροβολούσαν οι καλεσμένοι στο γάμο με τα όπλα τους. Μια αδέσποτη σφαίρα χτύπησε τον γαμπρό, και αυτός άρχισε να κραυγάζει. Όμως ο θάνατος έφερε τέλος στις κραυγές του και στη ζωή του». (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς ΔΡΟΜΟΣ ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ…, Εκδ. Εν πλω, σελ 55)
«Σ’ ένα χωριό συνέβη κάποιο φοβερό γεγονός: Είχε μια μητέρα ένα μοναχογιό, μαθητή στο σχολείο. Θύμωσε η μητέρα με τον γιό και στον θυμό επάνω είπε αυτό τον άφρονα λόγο: ας γινόταν να μη σε ξαναδούν ποτέ τα μάτια μου, θα ήμουν πιο ευχαριστημένη! Το παιδί αναστατώθηκε τόσο απ’ αυτά τα λόγια της μάνας, ώστε πήρε αμέσως το όπλο και αυτοκτόνησε. Δίπλα του άφησε το μαθητικό του πινακάκι, στο οποίο είχε γράψει τα εξής λόγια: «να, μητέρα, απομακρύνομαι για πάντα από τα μάτια σου, μόνο εσύ να είσαι ευχαριστημένη»! Η λυπημένη «ευτυχία» της μητέρας! Ύστερα απ’ αυτό η έρημε μητέρα καθόταν κάθε νύχτα δίπλα στην εστία και έσβηνε τη φωτιά με τα δάκρυα, ώσπου ένα πρωί βρέθηκε νεκρή, πέθανε από τον καημό δίπλα στην σβησμένη εστία. Βλέπεις τι έκανε ο τρελός λόγος; (Αγιου Νικολάου Βελιμίροβιτς ΔΡΟΜΟΣ ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ…, ΕΚΔ. Εν πλω, σελ 177-8)
«Διηγούνται ότι ένας Μωαμεθανός από τη Σμύρνη αποφάσισε να γίνει χριστιανός. Επειδή δεν μπορούσε να ζήσει στην Τουρκία, θέλησε να μετοικήσει στην Ελλάδα. Όταν όμως αποβιβαζόταν στον Πειραιά και άκουσε τόσες βλασφημίες από τους βαρκάρηδες και είδε και την αδιαφορία των άλλων στην παραλία, αισθάνθηκε τόση απογοήτευση για το χριστιανισμό και τους χριστιανούς, ώστε επέστρεψε στην πατρίδα του και πέθανε με την παλιά του θρησκεία. Πόσοι με τις βλασφημίες τους δεν γίνονται αφορμή να κατηγορείται η αγία μας Θρησκεία!» (Θησαυρός γνώσεων και ευσεβείας, σελ. 185)
«Στην ίδια Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος ο μοναχός Ιωσήφ θέλησε να επισκευάσει στο πάτωμα της Καλύβης του ένα σανίδι που είχε σαπίσει. Καθάρισε το σάπιο, πήρε με ακρίβεια τα μέτρα, έκοψε το σανίδι και πήγε να το τοποθετήσει. Όταν το έβαλε στη θέση του, το σανίδι ήταν μεγαλύτερο. Το πήρε, έκοψε το περίσσιο και πήγε πάλι να το τοποθετήσει. Τότε είδε πως ήταν μικρότερο από ό,τι έπρεπε.
Ο γερο-Ιωσήφ ήταν μαραγκός στο επάγγελμα. Παίρνει για δεύτερη φορά τα μέτρα, κόβει άλλο σανίδι στα μέτρα που χρειαζόταν, με πολλή ακρίβεια, πήγε να το βάλει στη θέση του, αλλά και πάλι περίσσευε. Το έκοψε και όταν πήγε να το καρφώσει έγινε μικρότερο. Τότε έχασε την υπομονή του και με θυμό είπε: «Αει στο διάβολο, διάβολε! Τι έχεις; Τι να σου κάνω για να ταιριάξεις: Τέσσερεις φορές σε μέτρησα και τέσσερεις σε έκοψα. Τώρα τι διάβολο έχεις και δεν ταιριάζεις;». Ο ταλαίπωρος αυτός μοναχός αντί να πει την ευχή και να επικαλεστεί τη θεία βοήθεια στην εργασία του, προτίμησε να μνημονεύσει το διάβολο, ο οποίος δεν άργησε αλλά και τέτοιες ευκαιρίες ζητάει, για αυτό παρουσιάστηκε μπροστά του με όλη την αγριωπή μορφή του και του είπε: «Με φώναξες, γέροντα. Τι είναι; Θέλεις τίποτα; Εδώ είμαι εγώ να σε βοηθήσω».
Ο γερο-Ιωσήφ τρομαγμένος έκανε το σταυρό του, παράτησε το σανίδι κι έτρεξε στον Πνευματικό του να εξομολογηθεί, αλλά από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια και δεν μπορεί ακόμη να συνέλθει. Του έμεινε ο φόβος και μια αφηρημάδα στο μυαλό, σαν αντιμισθία από τον διάβολο». (Το Γεροντικόν από το περιβόλι της Παναγιάς, Εκδόσεις Αθως σελ. 100-101)