Πιστεύω στο Χριστό, τον αγαπώ μέσα μου· η Εκκλησία δεν μου χρειάζεται!
Πατήρ Νικόλαος
Σήμερα με ρώτησε ένα παιδί Ε΄ Δημοτικού σε μία διαδικτυακή ομιλία: «Πώς γίνεται, πάτερ, κάποιος άγιος;». Συγκινήθηκα με την ερώτηση. Τι να απαντήσεις σε ένα παιδάκι γρήγορα και απλά; Απάντησα: «Με δύο αγάπες! Αν αγαπάς πολύ το Χριστό και τους ανθρώπους». Θεωρώ ότι για ένα παιδί, αυτή η απάντηση είναι πληρέστατη και πολύ καλή και αληθινή. Αλλά για εμάς, ΟΧΙ! Λείπει κάτι ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟ. Η σχέση με την Εκκλησία!
Στο παιδί δεν υπήρχε λόγος να το πω στο λίγο χρόνο που είχα. Αλλά στους μεγάλους υπάρχει ΛΟΓΟΣ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟΣ. Διότι σήμερα το σύνθημα, το σλόγκαν, η κυριαρχούσα άποψη γύρω μας, παντού, είναι: ΝΑΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Πιστεύω στο Χριστό, τον αγαπώ (!;), αλλά αυτό το έχω μέσα μου! Με την Εκκλησία και τους ιερείς δεν θέλω πολλά πολλά, ούτε θεωρώ ότι ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ. Η πίστη, ο Χριστός είναι μέσα μας. Δεν χρειάζονται παπάδες, Λειτουργίες, εκκλησίες και τυπικά και τελετουργίες. Αυτά τα έκαναν οι άνθρωποι…!
Αυτή, ίσως, είναι η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ του Διαβόλου στο σύγχρονο κόσμο! Διότι αφού η Εκκλησία είναι το «νοσοκομείο» του Χριστού, λέει ο Διάβολος: «άστον να πιστεύει στο Χριστό, όπως του αρέσει, αρκεί να μην πάει στο νοσοκομείο να γίνει καλά. Ας αγαπά και ας πιστεύει όσο, όπως θέλει. Θα παραμείνει άρρωστος…». Αν σκεφτείτε την απάντηση που έδωσα στο παιδί, μπορεί να την εφαρμόσει και ένας αιρετικός, ένας σχισματικός, ένας οπαδός του New Age, ένας μασώνος, ένας που πιστεύει στο Χριστό μέσω οποιασδήποτε θρησκείας, ένας «Χριστιανός» ίσως αλλά με εντελώς κοσμικό πνεύμα ο οποίος δεν «πατά το πόδι του» στην Εκκλησία γενικώς, ή και την περιφρονεί ή και δεν του αρέσει. Αγαπά, ίσως, κατά την δική του κρίση, το Χριστό και τους ανθρώπους! Δεν φτάνει;
Θα γίνει άγιος αν δεν είναι ζωντανό μέλος της Εκκλησίας; Όχι βέβαια. Ούτε καν θα σωθεί αν δεν έχει επαφή με την Εκκλησία, η οποία φανερώνεται φυσικά και βιώνεται στα ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, διότι ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ, αφού η Εκκλησία Του είναι το Σώμα Του παρατεινόμενο στους αιώνες και εμείς τα μέλη!
Το να λέει κάποιος ΝΑΙ στο Χριστό, ΟΧΙ στην Εκκλησία και τους ιερείς, είναι σαν να λέει ΝΑΙ στην Ιατρική, ΟΧΙ στα νοσοκομεία και τους γιατρούς, ναι στην νομική, όχι στα δικαστήρια και τους δικηγόρους και δικαστές, ναι στην παιδεία, όχι στους δασκάλους και τα σχολεία. Ναι στον αθλητισμό, όχι στα γήπεδα και τους προπονητές.
Τον Χριστό από την Εκκλησία τον μάθαμε! Χριστιανοί από το Βάπτισμα της Εκκλησίας γίναμε. Την Καινή Διαθήκη από την Εκκλησία την πήραμε που την έγραψε και την διατήρησε ανόθευτη! Υπάρχει Χριστός χωρίς την Εκκλησία Του; Κεφαλή χωρίς το Σώμα της;
Να γιατί έλεγε ο όσιος Πορφύριος: «το σπουδαίο είναι να μπούμε στην Εκκλησία… Όποιος μπαίνει στην Εκκλησία σώζεται, γίνεται αιώνιος… Η Εκκλησία είναι ο επί γης Παράδεισος». Και ο άγιος Κυπριανός Καρχηδόνος: «Αυτός που δεν έχει την Εκκλησία ως Μητέρα του, ούτε τον Θεό μπορεί να έχει ως Πατέρα του. Όσο μπόρεσε να σωθεί από τον κατακλυσμό όποιος ήταν έξω από την κιβωτό, άλλο τόσο μπορεί να σωθεί όποιος είναι έξω από την Εκκλησία».
Στην εποχή μας το μεγαλύτερο πρόβλημα, η χειρότερη παγίδα για τη σωτηρία των ανθρώπων, είναι η ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ, η «σχέση» με το Χριστό χωρίς την Εκκλησία, η αυτονόμηση των ανθρώπων, η ιδιωτικοποίηση της πίστης, η υποκειμενική σωτηρία και θεραπεία. Αυτή είναι η επικρατούσα μόδα στον κόσμο.
Η απάντηση που έδωσα στο παιδί μοιάζει τέλεια. Ίσως για τη δική του ηλικία… Είναι όμως επικίνδυνα ΕΛΛΙΠΗΣ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ για όλες τις άλλες ηλικίες. Σαν να του είπα: «Να αγαπάς την Ιατρική και τους αρρώστους!». Και αυτό στην πράξη πώς, πού βιώνεται; Χωρίς τους γιατρούς και τα νοσοκομεία; Μέσα μου; Στο μυαλό μου; Στην καρδιά μου; Όπως εγώ θέλω και καταλαβαίνω;… Όχι βέβαια. Στην Α΄ Γυμνασίου θα απαντήσω αλλιώς στο παιδί πριν να είναι αργά και μείνει μόνο στην αγάπη ή και την πίστη, εντελώς υποκειμενική, νοθευμένη και αμφιλεγόμενη, βεβαίως, και αυτή!
«Πώς γίνεται, πάτερ, κάποιος άγιος;». Θα του απαντήσω: «Όχι μόνο για να γίνεις άγιος, αλλά και για να σωθείς πρέπει να είσαι ζωντανό μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μετέχοντας σωστά στα Μυστήριά Της, και να το εκδηλώνεις αγαπώντας με ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ το Χριστό και τους ανθρώπους! Όχι μόνο δηλαδή, «Αγάπα τον πατέρα και τα αδέλφια σου», αλλά αγάπα τους ζώντας ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, διότι έξω από το σπίτι δεν βιώνεται η αγάπη. Αν την «κοπανήσεις», «δεν πατάς το πόδι σου» στο σπίτι, πώς θα τους αγαπάς, πού, πότε; Αυτή είναι η ολοκληρωμένη σωτήρια απάντηση, όχι η δική μου, αλλά των αγίων και του Ευαγγελίου. Το αν θα σωθούν οι «εκτός Εκκλησίας», αυτό είναι θέμα του Θεού, όχι δικό μας. Εμείς έχουμε χρέος να απαντάμε, με όσα μας είπε ο Κύριος να λέμε. Τα άλλα τα ξέρει Εκείνος, ως Καρδιογνώστης και Φιλάνθρωπος, τι θα κάνει…