Του Αββά Σιλουανού
α’ . Πήγαν κάποτε ο Αββάς Σιλουανός και ο μαθητής του Ζαχαρίας σε Μοναστήρι. Και τους έβαλαν να φάνε λιγάκι πριν ξεκινήσουν. Και όταν βγήκαν, βρήκε ο μαθητής του νερό στον δρόμο και ήθελε να πιή. Και του λέγει ο γέρων: «Ζαχαρία, νηστεία σήμερα». Και εκείνος λέγει: «Δεν φάγαμε πάτερ;». Αποκρίνεται ο γέρων: «Το ότι φάγαμε, ήταν της αγάπης. Εμείς όμως, ας κρατήσουμε τη νηστεία, τέκνο μου».
β’ . Ο ίδιος, ενώ βρισκόταν κάποτε με αδελφούς, ήλθε σε έκσταση κα πέφτει κατά πρόσωπο. Και όταν, υστέρα από αρκετή ώρα, σηκώθηκε, έκλαιε. Και τον ρώτησαν οι αδελφοί, λέγοντας: «Τι έχεις, πάτερ;». Αυτός όμως σιωπούσε και έκλαιε. Όταν δε εκείνοι τον βίασαν να μιλήση, είπε: «Εγώ στην κρίση αρπάχτηκα. Και είδα πολλούς από το γένος μας να πηγαίνουν σε κόλαση και πολλούς από τους λαϊκούς να πηγαίνουν στον παράδεισο». Και πενθούσε ο γέρων. Και δεν ήθελε να βγή από το κελλί του. Και αν ήταν υποχρεωμένος να βγή, σκέπαζε με το κουκούλι το πρόσωπό του, λέγοντας: «Γιατί να δω αυτό το φως το πρόσκαιρο, οπού δεν έχει κανένα όφελος;».
γ’ . Άλλοτε, εισήλθε ο μαθητής του Ζαχαρίας και τον βρήκε έκσταση και τα χέρια του ήταν στον ουρανό απλωμένα. Έκλεισε λοιπόν τη θύρα και βγήκε. Ήλθε κατόπιν κατά τις έξη και τις εννέα και τον βρήκε έτσι. Και κατά τις δέκα, χτύπησε και μπαίνοντας, τον βρήκε να ησυχάζη. Και του λέγει «Τί έχεις σήμερα, πάτερ;». Και εκείνος αποκρίνεται: «Αρρώστησα σήμερα, τέκνο μου». Αυτός δε, αγκαλιάζοντας τα πόδια του, έλεγε: «Δεν θα σ’ αφήσω, αν δεν μου πης τί είδες». Του λέγει ο γέρων: «Εγώ στον ουρανό αρπάχθηκα και είδα τη δόξα του Θεού. Εκεί στεκόμουν έως πριν λίγο και τώρα γύρισα».
δ’ . Κάποτε, οπού έμενε ο Αββάς Σιλουανός στο όρος του Σινά, ξεκίνησε ο μαθητής του Ζαχαρίας για να πάη σ’ ένα διακόνημα και λέγει στον γέροντα: «Άφησε να τρέξη το νερό και πότισε τον κήπο». Αυτός δε, βγαίνοντας, είχε σκεπασμένη την όψη του με το κουκούλι και μόνο τα πόδια του έβλεπε. Ερχόταν δε ένας αδελφός σ’ αυτόν εκείνη την ώρα. Και βλέποντας τον από μακριά, κατάλαβε τί έκανε. Μπαίνοντας δε ο αδελφός στο κελλί, λέγει: «Πες μου, Αββά, γιατί το πρόσωπό σου το κατασκέπασες με το κουκούλι και έτσι τον κήπο πότιζες; Του λέγει ο γέρων: «Τέκνο μου, για να μη δουν τα μάτια μου τα δένδρα και απασχόληθη μ’ αυτά ο νους μου απ’ αυτή την εργασία».
ε’ . Πήγε ένας αδελφός στον Αββά Σιλουανό, στο όρος Σινά. Και βλέποντας τους αδελφούς να εργάζωνται, είπε στον γέροντα: «Μη εργάζεσθε την βρώσιν την απολλυμένην˙ Μαρία γαρ την αγαθήν μερίδα εξελέξατο». Λέγει ο γέρων στον μαθητή του: «Ζαχαρία, δώσε στον αδελφό ένα βιβλίο και βάλε τον σε κελλί οπού τίποτε να μη έχη». Όταν λοιπόν ήλθε η ενάτη ώρα, είχε τα μάτια του στη θύρα, αν θα έστελναν να τον καλέσουν σε φαγητό. Και επειδή κανείς δεν τον κάλεσε, σηκώθηκε και πήγε στον γέροντα. Και του λέγει: «Δεν έφαγαν οι αδελφοί σήμερα, Αββά;». Του λέγει ο γέρων: «Ναι». Είπε τότε: «Γιατί δεν με καλέσατε;». Του λέγει ο γέρων: Επειδή άνθρωπος πνευματικός είσαι και δεν έχεις ανάγκη από τέτοια τροφή. Ενώ εμείς, όντας σαρκικοί, θέλουμε να φάμε και γι’ αυτό εργαζόμαστε. Συ δε, την καλήν μερίδα εξελέξω, διαβάζοντας όλη τη μέρα και δεν θέλεις να φάγης υλική τροφή». Και σαν το άκουσε αυτό, έβαλε μετάνοια, λέγοντας: «Συγχώρησέ με, Αββά». Του λέγει ο γέρων: «Πάντως χρειάζεται και η Μαρία τη Μάρθα. Γιατί μέσω της Μάρθας και η Μαρία εγκωμιάζεται».
στ’ . Ρώτησαν κάποτε τον Αββά Σιλουανό, λέγοντας: «Τί άσκηση έκαμες, πάτερ, για να λάβης αυτή τη φρόνηση;». Και αποκρίθηκε: «Ποτέ δεν άφησα στην καρδιά μου λογισμό, οπού να παροργίζη τον Θεό».
ζ’ . Έλεγαν για τον Αββά Σιλουανό, ότι βγήκε ο μαθητής του Ζαχαρίας χωρίς αυτόν. Και παίρνοντας τους αδελφούς, μετατόπισε τον φράχτη του κήπου και τον έκαμε μεγαλύτερο. Σαν το έμαθε λοιπόν ο γέρων, πήρε τον μανδύα του και βγήκε. Και λέγει στους αδελφούς: «Ευχηθήτε για μένα». Και εκείνοι, βλέποντάς τον, έπεσαν στα πόδια του, λέγοντας: «Πες μας, τι σου συμβαίνει, πάτερ;». Και εκείνος τους είπε: «Δεν μπαίνω μέσα ούτε κατεβαίνει ο μανδύας από μένα, ωσότου φέρετε τον φράχτη στον πρώτο του τόπο». Και εκείνοι έφεραν τότε τον φράχτη στην προτινή του θέση. Και έτσι ο γέρων γύρισε στο κελλί του.
η’ . Είπε ο Αββάς Σιλουανός: «Εγώ δούλος είμαι και ο Κύριός μου μου είπε: Δούλευε το έργο μου και εγώ σε τρέφω. Και από που, μη ρωτάς. Είτε έχω, είτε κλέβω, είτε δανείζομαι, συ μη ρωτάς. Μονάχα να εργάζεσαι και εγώ θα σε τρέφω. Εγώ λοιπόν, αν εργάζωμαι, από τον μισθό μου τρώγω. Και αν δεν εργάζωμαι, αγάπη τρώγω».
θ'. Είπε πάλι: «Αλλοίμονο στον άνθρωπο εκείνον, οπού το όνομά του είναι μεγαλύτερο από το έργο του».
ι'. Ρώτησε ο Αββάς Μωϋσής τον Αββά Σιλουανό, λέγοντας: «Μπορεί ο άνθρωπος κάθε μέρα να βάζη αρχή στην αρετή;» Και είπε ο γέρων: Αν είναι αγωνιστής, μπορεί και κάθε ώρα να βάζη αρχή».
ια'. Είπε κάποιος από τους πατέρες, ότι ένας συνάντησε κάποτε τον Αββά Σιλουανό. Και βλέποντας το πρόσωπό του και το σώμα του να έχουν λάμψει σαν Αγγέλου, έπεσε κατά πρόσωπο. Έλεγε δε ότι και μερικοί άλλοι αξιώθηκαν αυτό το χάρισμα.
Του Αββά Σίμωνος
α’ . Ήλθε κάποτε ένας άρχων για να δη τον Αββά Σίμωνα. Αυτός δε, μαθαίνοντάς το, πήρε τη ζώνη και πήγε σε μια φοινικιά για να την καθαρίση. Και εκείνοι, φτάνοντας, φώναξαν: «Γέροντα, που είναι ο αναχωρητής;». Αυτός δε τους αποκρίθηκε: «Δεν υπάρχει εδώ αναχωρητής». Και ακούοντάς το, έφυγαν.
β’ . Άλλοτε πάλι, ήλθε άλλος άρχων για να τον δη. Και προλαβαίνοντας οι κληρικοί, του είπαν: «Αββά, ετοιμάσου, γιατί ο άρχων οπού σε έχει ακουστά, έρχεται για να πάρη την ευλογία σου». Και εκείνος είπε: «Ναι, θα ετοιμασθώ». Φόρεσε λοιπόν ένα παλιόρασό του, πήρε ψωμί και τυρί στα χέρια του και πήγε και κάθισε στον πυλώνα, τρώγοντας. Ήλθε λοιπόν ο αρχών με τη συνοδία του, τον είδαν, τον περιφρόνησαν και είπαν: «Αυτός είναι ο αναχωρητής, οπού είχαμε ακουστά;». Και ευθύς πήραν τον δρόμο της επιστροφής.
(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)